Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Jackie
Voor de definitieve film rond all things Kennedy trek je natuurlijk nog altijd het best drie uur uit. Zolang duurt immers Oliver Stones nog steeds magistrale ‘JFK’ uit 1991, de ontkrachting dat Lee Harvey Oswald alleen handelde toen hij de toenmalige Amerikaanse president op vrijdag 22 november neerschoot in Dallas tijdens zijn staatsbezoek daar. Dat de mythe van John Fitzgerald Kennedy blijft verder leven, hoeft uiteraard niet te verwonderen. Interessant is dat dit ook in de zijlijn boeiende films oplevert. Films die wel met JFK te maken hebben, maar niet zozeer zijn verhaal uit de doeken doen. Zo kregen we In 2013 met ‘Parkland’ een prent die zich afspeelde in het ziekenhuis waar JFK werd naar toegebracht direct na de aanslag. En in Jackie krijgen we het relaas van JFK’s echtgenote. Zij het niet in volledige biografievorm.
‘Jackie’ beslaat de periode tussen de moord op haar man en diens begrafenis. Enige voorkennis kan dus zeker helpen om de dialogen en situaties in het grotere plaatje in te passen. Extra schrijnend is natuurlijk dat Jackie vlak naast haar man zat toen hij werd neergeschoten. Een kogel wat meer naar links of rechts, en zij kon die dag evengoed gestorven zijn. Als presidentsweduwe was het plots haar taak om zo sereen mogelijk om te gaan met het gebeurde. En dat terwijl alle ogen van Amerika (en bij uitbreiding de hele wereld) op haar gericht waren.
Frappant is dat velen uit haar entourage wilden dat ze gewoon de rol van treurende weduwe speelde, en dat was net wat ze niet wou doen. In de eerste plaats wou ze de nagedachtenis aan haar echtgenoot niet laten besmeuren, en met de onvermijdelijke aasgieren op de loer was dit niet zo eenvoudig. Zo lag ze van meet af aan overhoop met vervangende president Lyndon B. Johnson en de FBI en kreeg ze instructies hoe ze zich voor de camera’s moest gedragen. En dan waren er ook nog de broze relaties met haar kinderen en met haar schoonbroer Robert Kennedy.
‘Jackie’ is het Amerikaanse/Engelstalige debuut van de Chileen Pablo Larrain (‘No’, ‘El Club’, ‘Neruda’). Net als in zijn Chileense films houdt zijn stijl het midden tussen claustrofobisch en introspectief. Een weidse fotografie vind je hier niet terug. Hij zit de personages constant dicht op de huid, en dat komt uiteraard de vertolkingen ten goede. Natalie Portman mag op die manier van ‘Jackie’ ongestoord ‘haar’ film maken, en ook de acteerprestaties van de goed gekozen bijrolspelers komen zo mooi uit de verf. Extra uitkijken is het naar John Hurt in de allerlaatste rol waarin hij voor zijn dood in het voorjaar van dit jaar te zien was.
‘Jackie’ stond lange tijd op de rol bij Darren Aronofsky. Die is als coproducent trouwens het project trouw gebleven. Toen hij de film ging regisseren, zou de hoofdrol worden vertolkt door zijn toenmalige partner Rachel Weisz. Toen het liefdessprookje tussen beide toch niet happily ever after bleek, kwam het project even tot stilstand. Het was trouwens Aronofsky zelf die Larrain voorstelde als zijn vervanger. Een mooie zet van Darren, daar Larrains stijl en tempo goed passen bij deze door scenarist Noah Oppenheim (“The Maze Runnger”, “Allegiant”) in flashbackstructuur gegoten prent.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.