Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Heimwee naar de dagen waarin alles peis en vree was in Pixarland, en waarin elk jaar een meeslepende animatiefilm annex meesterwerk werd uitgebracht? Met ‘Coco’ waan je je even terug in die hoogdagen, toen sequels er eerder uitzondering waren dan regel. En toen John Lasseter nog niet van zijn (privé)voetstuk was gevallen. Wie dacht dat ‘de affaire Lasseter’ – de man gedroeg zich nogal vrijpostig tegenover vrouwelijk gezelschap – een negatieve invloed zou hebben op ‘Coco’ is er alvast aan voor de moeite. De film blijkt een dikke hit en puur gezien op de artistieke mérites ervan is dat geenszins onverdiend.

De twaalfjarige Miguel wil muzikant worden. Geen probleem zou je denken, maar helaas wordt de knaap geboycot door zijn familie die elke vorm van muziek uit hun en zijn leven bant. De reden daarvoor is in het verleden te vinden: Miguels over-overgrootvader liet destijds zijn vrouw en dochter in de steek om beroemd te kunnen worden. Een verraad dat zijn nakomelingen niet willen vergeten. Toch zet Miguel door: hij moet en zal deelnemen aan een talentenjacht op het grote plein op het herdenkingsfeest van de doden. Daarvoor besluit hij de gitaar van Ernesto de la Cruz te stelen uit diens tombe. Ernesto was destijds een grote ster en zowat Mexico’s meest populaire artiest/mariachi ooit. Doordat Miguel op de dag der doden steelt van de doden, komt hij in het dodenrijk terecht. Terug naar de levende wereld kan enkel als hij daarvoor officieel de zegen krijgt van zijn overleden voorouders. Omdat ze weten dat Miguel nooit aan zijn muzikale passie zal verzaken, weigeren ze om die te geven. Waarop Miguel maar een ding te doen staat: op zoek gaan naar zijn muzikale voorvader en hopen dat die hem helpt om het dodenrijk te verlaten.

‘Coco’ is de negentiende langspeler uit de Pixarstudio’s. En het is visueel alweer een absolute parel. Scenariomatig zit het ook allemaal snor, al wordt steeds meer duidelijk dat Pixar er geen schroom inziet om verhaalelementen te recycleren. Een held die van zijn voetstuk valt zagen we eerder in ‘Up’, net als een emotionele relatie tussen een kind en een bejaarde. En het doorzettingsvermogen van de kleine Miguel doet op de een of andere manier denken aan de standvastigheid van ‘Wall-E’. Terwijl de dromen die hij najaagt weerklank vinden in het doorzettingsvermogen van Remy in ‘Ratatouille’. Zolang Pixar steeds een nieuwe setting vindt om hun verhalen te vertellen, zijn die ‘doorslagjes’ natuurlijk geen probleem. Al zorgt het er toch voor dat ‘Coco’ ondanks alle moois dat er te beleven valt, net iets te veel déjà-vu is om een echt verpletterende indruk te maken.

Regisseur/initiatiefnemer Lee Unkrich (‘Toy Story 3’) dook voor ‘Coco’ de Mexicaanse folklore en cultuur in. Meer dan drie jaar deed hij research ter plaatse, zodat hij de dia de los muertos van de Mexicanen in al zijn kleurrijke glorie zo waarheidsgetrouw in beeld kon brengen. De dodenherdenking op 1 en 2 november in Mexico is in al zijn uitbundigheid niet te vergelijken met de sobere aanpak bij ons. De doden en de herinnering aan gestorven geliefden worden daar eerder in een orgastisch ‘gelukkig nieuwjaar’-bad gedoopt. De feestelijkheden stelden Unkrich en zijn team in staat om met een van de meest kleurrijke films uit het Pixaroeuvre voor de dag te komen.

Macaber zijn al die dode personages geenzins: Pixar staat zo ver als mogelijk af van Tim Burtons levende doden-animatiefratsen. ‘Coco’ is vintage Pixar en een feest voor het oog, die naast melancholie en ontroering ook op geslaagde slapstickgrappen en running gags teert. Zoals we van hen gewoon zijn, dus. En daar kan (vooralsnog) geen enkele voorgefabriceerde scenarionaad iets aan veranderen.

Alex De Rouck