Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
mother!
De met vlag, wimpel en banier meest eigenzinnig-controversiële film van 2017 is zonder enige vorm van twijfel Darren Aronofsky’s van de pot gerukte ‘Mother’. Of liever, ‘mother!’. Zelfs de punctuatie is naar het schijnt belangrijk om de film volledig te begrijpen. Eigenzinnig dus. De controverse zit hem niet in het uitroepteken in het eind, maar wel in de waanzinnige orgie van decadentie en allegorische geloofsvraagstukken die de cineast twee uur lang uitkiepert over het hoofd van de nietsvermoedende toeschouwer. Oh ja, op het eind wordt er een baby opgegeten.
‘mother!’ heeft vurige verdedigers en ardente tegenstanders. Een logische spreidstand. Voor sommigen is het de film van het jaar, anderen vinden het dan weer terecht dat dit kijkstuk ook op de frambozenlijst voor drek van het jaar staat. De kerk in het midden houden lijkt de meest logische conclusie. Want hoe ondoorgrondelijk de prent ook mag zijn, het is wel cinema pur sang. De beeldtaal is bij vlagen verbluffend en Aronofsky’s regie is eigenlijk al een reden om de film toch op zijn minst een faire kijkbeurt te geven. En niemand zal het je kwalijk nemen dat je de finish niet ongeschonden haalt. Of niet haalt.
In een desolaat huis dat opnieuw is opgebouwd nadat een brand het volledig in de as legde maken we kennis met een man (Javier Bardem) en een vrouw (Jennifer Lawrence). Hij (de hoofdletters staan er niet enkel omdat het om het eerste woord van een zin gaat) is een gerespecteerd dichter die te kampen heeft met een writer’s block. Zij is de moeder des huizes: klaar om hem te dienen, om zijn grillen te tolereren en om een nakomeling op de wereld te zetten. Op een dag staat een koppel op de stoep (Ed Harris en Michelle Pfeiffer, meer dan vijfhonderd mijlen verwijderd van de commerciële comfortzone). De man nodigt ze uit om te logeren in zijn huis, de vrouw wil ze het liefst zo ver mogelijk weg. De ongenode gasten blijken in elk geval al snel de katalysator voor een hemel en hel-allegorie waarin het huis verandert in een pulserende mensenval. En ja, op het einde wordt er een baby opgegeten.
Sommige vergelijkingen die Aronosky in zijn stamppot aanbrengt zijn duidelijk: Bardem kruipt in de huid van God, Lawrence in die van moeder aarde. Een verstandshuwelijk tussen de twee, en de vraag is of de aarde de grillen van God moet tolereren en of hij echt zijn wil kan opleggen zonder zich naderhand niets aan te trekken van de gevolgen. En Harris en Pfeiffer visualiseren Adam en Eva. Dat is een mogelijke piste. Wie het anders ziet, hoeft zich niet te verontschuldigen. Wie niets ziet, ook niet. Feit is wel dat je het ‘mother!’ niet als een gewoon relatiedrama kan beschouwen. Daarvoor is alles te raar, ondoorgrondelijk en te bizar. Als je de dubbele bodems niet wil doorgronden, hoef je bij deze moeder niet langs voor een plakje cake of een zakje thee.
‘mother!’ is niet alleen een migraineveroorzakende bijbelstudie. Aronofsky wil – denken we – ook dingen zeggen over milieuvervuiling, de opwarming van de aarde en het cynisme van de huidige wereldleiders zonder ene meneer Trump bij naam te noemen. Veel hooi op een filmvork die zijn inhoud/boodschap in de eerste plaats cryptisch-visionair houdt en zo erg in de eigen navel staart, dat hij er bijna compleet in verdwijnt.
It’s cinema Jim, but not as we know it. En ja, op het einde wordt er een baby opgegeten. En niet door een dingo.
‘mother!’ heeft vurige verdedigers en ardente tegenstanders. Een logische spreidstand. Voor sommigen is het de film van het jaar, anderen vinden het dan weer terecht dat dit kijkstuk ook op de frambozenlijst voor drek van het jaar staat. De kerk in het midden houden lijkt de meest logische conclusie. Want hoe ondoorgrondelijk de prent ook mag zijn, het is wel cinema pur sang. De beeldtaal is bij vlagen verbluffend en Aronofsky’s regie is eigenlijk al een reden om de film toch op zijn minst een faire kijkbeurt te geven. En niemand zal het je kwalijk nemen dat je de finish niet ongeschonden haalt. Of niet haalt.
In een desolaat huis dat opnieuw is opgebouwd nadat een brand het volledig in de as legde maken we kennis met een man (Javier Bardem) en een vrouw (Jennifer Lawrence). Hij (de hoofdletters staan er niet enkel omdat het om het eerste woord van een zin gaat) is een gerespecteerd dichter die te kampen heeft met een writer’s block. Zij is de moeder des huizes: klaar om hem te dienen, om zijn grillen te tolereren en om een nakomeling op de wereld te zetten. Op een dag staat een koppel op de stoep (Ed Harris en Michelle Pfeiffer, meer dan vijfhonderd mijlen verwijderd van de commerciële comfortzone). De man nodigt ze uit om te logeren in zijn huis, de vrouw wil ze het liefst zo ver mogelijk weg. De ongenode gasten blijken in elk geval al snel de katalysator voor een hemel en hel-allegorie waarin het huis verandert in een pulserende mensenval. En ja, op het einde wordt er een baby opgegeten.
Sommige vergelijkingen die Aronosky in zijn stamppot aanbrengt zijn duidelijk: Bardem kruipt in de huid van God, Lawrence in die van moeder aarde. Een verstandshuwelijk tussen de twee, en de vraag is of de aarde de grillen van God moet tolereren en of hij echt zijn wil kan opleggen zonder zich naderhand niets aan te trekken van de gevolgen. En Harris en Pfeiffer visualiseren Adam en Eva. Dat is een mogelijke piste. Wie het anders ziet, hoeft zich niet te verontschuldigen. Wie niets ziet, ook niet. Feit is wel dat je het ‘mother!’ niet als een gewoon relatiedrama kan beschouwen. Daarvoor is alles te raar, ondoorgrondelijk en te bizar. Als je de dubbele bodems niet wil doorgronden, hoef je bij deze moeder niet langs voor een plakje cake of een zakje thee.
‘mother!’ is niet alleen een migraineveroorzakende bijbelstudie. Aronofsky wil – denken we – ook dingen zeggen over milieuvervuiling, de opwarming van de aarde en het cynisme van de huidige wereldleiders zonder ene meneer Trump bij naam te noemen. Veel hooi op een filmvork die zijn inhoud/boodschap in de eerste plaats cryptisch-visionair houdt en zo erg in de eigen navel staart, dat hij er bijna compleet in verdwijnt.
It’s cinema Jim, but not as we know it. En ja, op het einde wordt er een baby opgegeten. En niet door een dingo.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.