Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Tulipani
Tulpen uit Amsterdam worden tulpen uit Italië in het toepasselijk getitelde ‘Tulipani’. Een Nederlands-Italiaans-Canadese coproductie die een generatieoverschrijdende plot op anderhalf uur afhaspelt en daarbij steevast de roze bril ophoudt. Ook als er iemand de pijp uitgaat of ze aan Maarten heeft.
Regisseur Mike Van Diem (Oscarwinnaar voor ‘Karakter’) kiest voor een verhaspelde vertelstructuur. Een simpele flashbackstructuur eigenlijk, maar Van Diem maakt iets teveel bokkesprongen om de plot in het gareel te houden. Door uit te pakken met een potentiële misdaad als verhaalnaad en het hoe en waarom daarvan pas helemaal aan het eind te onthullen, hoopt hij alvast dat iedereen bij de les blijft. Een les die hij erfde van Peter Van Wijk. Die schreef aanvankelijk de eerste versie van ‘Tulipani’, toen Marleen Gorris als regisseuse aan het project verbonden was. Middenin de opnames verliet Gorris het project met een burn-out. Van Diem nam over, zij het niet vooraleer het scenario een paar draaien te geven.
Katalysator van de plot is het watersnooddrama dat Nederland teisterde in 1953. Boer Gauke (Gijs Naber) verliest er zijn hebben en houwen en besluit regenland Nederland achter zich te laten. Zij het niet zonder in een opvangcentrum een vrouw zwanger te maken en haar achteraf de boodschap te sturen dat zij en zijn kind welkom zijn eens hij zich gesetteld heeft. Dat settelen gebeurt in het Italiaanse Puglia. Gauke wordt er door de lokale inwoners aan de borst gedrukt als exotische prachtvent – wat grotendeels komt omdat Gauke zijn spaghetti prakt in plaats van rolt en hij ’s avonds graag mee pinten drinkt in de lokale bar. Wanneer zijn vrouw en dochtertje Anna daadwerkelijk naar zijn stulpje afreizen, lijkt Gauke de koning te rijk in zijn tulpenkwekerij. Lijkt, want de op de loer liggende maffiabrigade strooit roet, moord en doodslag in het eten.
Verhaal twee vangt aan met een volwassen Anna (Ksenia Solo) die na de dood van haar moeder terug naar Puglia reist om er haar as uit te strooien. Ze maakt er kennis met de toenmalige vrienden van Gauke en ziet zich willens nillens verplicht om nog een paar openstaande rekeningen te vereffenen.
‘Tulipani’ wisselt jonglerend Nederlands, Italiaans en Engels af in een film die veel te ‘lief’ is om een verschil te maken. Niets mis met lieve films in cynische tijden natuurlijk, maar Van Diem weet noch het drama, noch de humor te cultiveren. Wat rest is een film die door zijn luchtigheid meer pirouettes maakt dan de plastic zak uit ‘American Beauty’. Een beetje meer kleefkracht was wenselijk geweest om echt gegrepen te worden door de overlappende verhalen van Gauke en zijn dochter.
Mooi om naar te kijken is ‘Tulipani’ wel. Het fotogeniek weergegeven Italië ontdooit elke cynicus die geen handschoenenfetisj heeft en de overduidelijke en bewust fake beelden van Naber die door weer en wind op vijf dagen van Nederland naar Italië fietst zijn ook goed voor een brede glimlach. Alleen jammer dat de potentie van de plot nooit een centrale focus vindt.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.