Eind 2014 ging met het nodige tromgeroffel Jonas Govaerts ‘Welp’ in première in de Belgische zalen. Marketinggewijs werd zwaar ingezet op de slagzin dat deze scoutsthriller de eerste Vlaamse horrorfilm was. Reden genoeg voor genreadept en -kortfilmer Steve De Roover om te bewijzen dat die marketingzinsnede de waarheid nogal oneer aandeed. Voor ‘Welp’ zagen immers al een hele resem inlandse horrorproducties het dag- en nachtlicht.
Kwalitatief waren die op zijn zachtst gezegd wisselvallig: sommige braken internationaal potten, andere flirtten met de laagste regionen van exploitatieschuren. Maar ze waren er wel, en je kan in die optiek zelfs van een minicyclus spreken. Dat heel wat van die Belgische gruwelfilms vooral undergroundpotentieel hebben, zorgt voor extra veel lol in de oplijsting die we in ‘Forgotten Scares’ voorgeschoteld krijgen.
De trendsettende cineasten komen aan het woord, en hun oeuvrepraatjes worden afgewisseld met fragmenten, artwork en setopnames. Jan Verheyen krijgt de meeste schermtijd: niet verwonderlijk, gezien zijn affiniteit met het genre, co-organisatie van pulpfeestjes als ‘De Nacht Van De Wansmaak’ inclusief. Verheyen blijkt de geknipte gids om de meeste films van een persoonlijke en filmhistorische laag te voorzien.
De Roover kiest voor een chronologische aanpak: aftrappen gebeurt met Harry Kümels cultklassieker ‘Daughters Of Darkness’, wellicht nog steeds de meest sfeervolle horrorprent die ooit in ons land is opgenomen. Heerlijk is vooral de focus op de geschiedschrijvende griezelfilms uit de jaren tachtig, waarvan de meeste de inlandse zalen haalden. Rob Van Eycks apocalypsvetzakkerij ‘The Afterman’ werd zelfs in Japan een collector’s item, en met ‘De Potloodmoorden’ draaide Guy Lee Thys zonder dat hij het zelf besefte een Vlaamse giallo. Het aan ‘The Antwerp Killer’ gewijde hoofdstukje is een verhaal op zich: deze op 16 mm gedraaide, kant noch wal rakende en amper een uur durende brok schabouwelijke ex-perimentele baksteencinema deed destijds wel degelijk een tour langs de Vlaamse cinema’s en zorgde zelfs voor een kleine controverse tijdens zijn première op het mee door Verheyen uit de grond gestampte Festival van Knokke. Pioniersspirit en sappige verhalen die enkel maar uit het decennium kunnen komen waarin de Britten met hun video nasties voor nog meer sappige verhalen zorgden.
Wat nu de zalen haalt, is vaak duizendmaal gruwelijker dan wat destijds werd gecensureerd. Maar het was vooral het bewust flirten met het verbodene en het zonder schroom inzetten op thema’s als necrofilie en kannibalisme dat ervoor zorgde dat de kleigrondhorror zijn nichepubliek vond - in binnen- en buitenland. Het is met die wetenschap in het achterhoofd dat ‘Forgotten Scares’ negentig minuten lang een weg vindt die zowel verbazing, respect en hilariteit weet op te wekken. En dat met een liefdesbetoog aan films waarvan het lef van de makers vaker niet dan wel rechtevenredig was met het afgeleverde resultaat.
Fans van lillend vlees en dito darmen hebben alvast geen reden om De Roovers geslaagde - zij het niet altijd even snedige - variant op de genredocu’s van de Australiër Mark Hartley links te laten liggen.
Alex De Rouck
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.