Als tienermeisje veroverde Romy Schneider in de jaren vijftig harten van alle gezindten in alle Europese landen door haar poeslieve vertolkingen in heimatfilms in het algemeen en door de koekblikmanier waarop ze in drie ‘Sissi’-films de gesuikerde opgang van de Oostenrijkse keizerin Elisabeth portretteerde. Het succes dat Romy toen te beurt viel, kan je zelfs omschrijven als Sissimania. Schneider zei ooit dat ze als jonge actrice vervuld was van angst toen ze een meute fans en massa’s kinderen op haar zag afkomen. En het enige dat Romy van haar chaperonnerende moeder moest doen was ‘lachen en wuiven’.
De anekdote zit in het docudrama ‘3 Tage in Quiberon’ waarin we een heel andere Romy Schneider te zien krijgen. Een die door het leven is getekend: een echtscheiding, haar vorige man die zelfmoord pleegde, drankverslavingen, breed uitgesmeerde liefdesaffaires, controversiële filmrollen, een gevecht om het hoederecht van haar kinderen … het verschil tussen de jonge Romy en de ‘oude’ is hemelsbreed en helsdiep.
In 1981 logeerde Schneider in een kuuroord annex luxehotel in de Franse badplaats Quiberon. Het doel: haar lichamelijke en mentale gezondheid terug in orde krijgen met het oog op haar vertolking in het nakende ‘La Passante Du Sans-Souci’. Tijdens haar verblijf in het kuurhotel krijgt ze bezoek van een jeugdvriendin, maar ook van een journalist en fotograaf van het Duitse tijdschrift Stern. Schneider gaf hen toestemming voor een inter-view omdat ze vond dat het haar eenzaamheid daar wat kon breken, ook al omdat ze de fotograaf nog van vroeger kende. De manipulatieve journalist balanceerde voortdurend tussen oprechte belangstelling en een manipulatieve ‘leescijferaanpak’ waarin vooral Schnei-ders malaise als koopwaar werd gepropageerd. De journalist Michael Jürgs zou later trouwens nog een biografie van Schneider op de markt brengen.
In ‘3 Tage In Quiberon’ reconstrueert cineaste Emily Atef reconstrueert de totstandkoming van dat interview. Ze doet dat in een mooie zwart-wittextuur die zorgt voor een tijdloos aroma dat zeker niet hamert op de sfeerschepping van de vroege jaren tachtig. Je kan Quiberon zien als een geëxtrapoleerde studie over eenzaamheid, de vergankelijkheid van roem en de sensatiehonger van journalisten over namen en tijden heen. Toch lijkt de kans klein dat de film echt blijft kleven zonder vooraf kennis te hebben over het doen en laten van Schneider. Het tastbare eerbetoon aan haar broze leven maakt van deze film een pamflet dat waarschijnlijk enkel de doorwinterde cinefiel op zijn wenken zal bedienen. Zeker omdat actrice Marie Bäumer als twee druppels water op Scheider lijkt, hetgeen de levensechtheid schrijnend tastbaar maakt.
Het elegische ‘3 Tage In Quiberon’ mag dan uiteindelijk wel hoopvol eindigen, voor Romy duurde het geluk niet lang meer: kort na het interview kwam Schneiders zoon om tijdens een tragisch ongeval - de jongen viel op een scherp hekken bij de ouders van zijn stiefvader - en op 29 mei 1982 werd Schneider op amper 43-jarige leeftijd dood aangetroffen in haar appartement in Parijs waar ze stierf aan de gevolgen van een hartaanval.