Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Across The Universe
Julie Taymor is een visueel genie. En wie dat niet gelooft, raden we dringend ‘Across The Universe’ aan, een weelderige postmoderne sixties-musical, waarin de artistieke beeldvoerster - haar scènes lijken wel afzonderlijke kunstwerkjes - kosten noch moeite spaarde om aan de hand van meer dan dertig Beatles-nummers een episch liefdesverhaal af te beelden, dat zich afspeelt tegen de achtergrond van de woelige, bewogen en altijd opwindende jaren zestig.
Het heeft nochtans heel wat voeten in de aarde gekend voor Taymor, die geregeld de hete adem in de nek voelde van haar producers. Die stonden immers in rij aan te schuiven met de censuurschaar om haar nieuwbakken parel in stukken te knippen en de speelduur drastisch in te korten. Zonder medeweten van Taymor werd er dan ook een versie van amper anderhalf uur gemonteerd. Wat daar uiteindelijk mee gebeurd is, is niet bekend, maar gelukkig krijgen wij ‘Across The Universe’, één van de meest zwierige films die we dit jaar op ons retina gebrand kregen, in volledige, ongecensureerde staat voorgeschoteld.
De film vertelt het verhaal van Jude (Jim Sturgess), een Liverpoolse arbeider die de plas oversteekt om op zoek te gaan naar zijn biologische vader. Eens gearriveerd in de VS maakt hij kennis met Max (Joe Anderson), een sjofele pseudo-rebel die zich afzet tegen het systeem en tegen z’n ouders door z’n studies over de balk te gooien en naar New York te trekken om daar te leven van de hemelse dauw. Jude, die niet geneigd lijkt terug te keren naar z’n grauwe heimat, vergezelt hem op zijn tocht en raakt daarbij verliefd op Max’ zus, de aantrekkelijke Lucy (Evan Rachel Wood), die haar verloofde verloor in de oorlog en zich uiteindelijk ontpopt tot gebeten activiste.
‘Across The Universe’ werkt op drie terreinen: als musical blinkt hij uit in originaliteit door uitsluitend gebruik te maken van Beatles-songs (meer dan zomaar een gimmick!); als Romeo & Juliet-variant spat de romantische chemie van het scherm; en als period piece hangt de prent een uniek beeld op van de psychedelische jaren zestig, de tijd waarin de flower power zijn opmars maakte, waarin geprotesteerd werd tegen de heersende Vietnam-oorlog en waarin iedereen beslissingen nam vanuit een love, peace & sex-oogpunt.
De acteurs zijn, met uitzondering van Evan Rachel Wood, niet zo bekend en ze zijn ook niet allemaal grote zangers (vooral Sturgess dreigt er wel eens naast te zitten), maar dat draagt onlosmakelijk bij tot de charme van dit visueel overweldigende project, waarin Uncle Sam plots tot leven komt, ‘I Wanna Hold Your Hand’ plots een heel subversieve betekenis krijgt en ‘Strawberry Fields Forever’ zowel symbool kan staan voor hartzeer als voor de alles verwoestende oorlog. Prachtige film.