Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Krinkelend en winkelend, zo baant Luce zich bijna twee uur lang een weg doorheen verwachtingspatronen en genreconventies. Voor pasklare antwoorden op heldere vragen is er amper plaats. Voor een strakke regie, geïnspireerde vertolkingen en een uitdagend scenario dan weer wel.

'Luce' scoort goede punten als intelligente maatschappijkritische paranoiathriller die zowel het gezin als de (Amerikaanse) maatschappij fileert. Met een plot die meestal een pad inslaat dat je niet verwacht of toch niet meteen ziet aankomen. De Luce waarvan sprake is een gerespecteerde middelbare scholier uit Eritrea die op jonge leeftijd werd geadopteerd door een welstellend blank koppel - en daarmee een door oorlog geteisterd gebied kon verlaten. Luce is de lieveling van iedereen op school: zijn medeleerlingen adoreren hem, hij is een droomatleet en tijdens debatten hangt iedereen aan zijn lippen. Kortom, the all-American dream force is strong in this one. Of toch niet? Zijn geschiedenisdocent twijfelt aan Luces oprechtheid. Wanneer Luce een opruiende schoolopdracht aflevert en wanneer er illegaal vuurwerk in zijn locker wordt aangetroffen, poneert zij de stelling dat Luce misschien toch niet zo zuiver op de graat is als hijzelf laat uitschijnen. Alleen schijnt niemand haar te (willen) geloven.

Wat volgt is een venijnig stekende dissertatie over manipulatie, idealen, kansen en (voor)oordelen in een tijd waarin politieke correctheid zowel een vloek als zegen blijkt te zijn. Mooi is dat regisseur en coscenarist Julius Onah samen met toneelscenarist J.C. Lee - op wiens stuk de film is gebaseerd - de personages secuur uittekent en de gebeurtenissen logisch uit elkaar laat voortvloeien. Hij ontvouwt zo een intrigerend kijkstuk waarbij hij de kijker die hem te snel af wil zijn netjes de pas afsnijdt. Dat Onah zelfs aan het eind nog niet in zijn kaarten laat kijken en de ‘waarheid’ voor vele interpretaties vatbaar houdt zorgt voor een passende afdronk.

Wat de geïnspireerde vertolkingen betreft: Naomi Watts en Tim Roth laten zich niet betrappen op een valse noot als koppel wiens (pleeg)ouderzekerheden op de helling komen te staan terwijl tegelijkertijd hun huwelijk begint te wankelen. Kelvin Harrison Jr. is akelig accuraat als de titelfiguur die al dan niet iets in het kerfstokschild voert. En ook nog mooie punten voor Octavia Spencer die een sterk staaltje woman who cried wolf neerzet.

Toch een noot van kritiek: Onah en Lee houden hun vinger soms wel heel abstract aan de plotpols. Wat voor een spreidstand zorgt waarin het langs de ene kant niet echt duidelijk is wat ze nu precies willen vertellen terwijl ze langs de andere kant soms dreigen drammerig te worden. Het weren van pasklare oplossingen zorgt er echter voor dat het et alors gehalte dat als een mistlaag over de plot zweeft geen kans krijgt om het ontwrichtend mechanisme van 'Luce' aan het zicht te onttrekken. Intrigerende cinema. 

Alex De Rouck