Wil je weten hoe een kruising van 'The Amityville Horror' en 'The Conjuring' met de sociale cinema van Ken Loach oogt? Remi Weekes legt de kruisbestuiving bloot in zijn langspeeldebuut 'His House'. Door die twee tegengestelde invalshoeken dreigt het resultaat weliswaar tussen twee stoelen te vallen: te prekerig en emotioneel voor de fans van 'Annabelle', te griezelig voor de verdedigers van 'I, Daniel Blake'. Wie zijn tent en kampvuur op het middenveld tussen beide uitersten opslaat zal waarschijnlijk het meest in zijn nopjes zijn met deze maatschappelijk onderbouwde gruwelestafette waar – dat kan bijna niet anders – Jordan Peele een grote fan moet van zijn.
Bol (Sope Dirisu) en zijn vrouw Rial (Wunmi Mosaku) zijn twee vluchtelingen uit Zuid-Soedan. Ze slaan op de vlucht voor de burgeroorlog daar, en tijdens hun vlucht – ter land, ter zee en misschien ook in de lucht – naar Engeland sterft hun dochter een verdrinkingsdood. In het gedeelte ter zee dus. In het Verenigd Koninkrijk krijgen ze tijdelijk asiel in een opvangcentrum. Drie maanden later krijgen ze een huis voor hun twee toegewezen samen met een toelage van 74 pond. Daar horen een paar voorwaarden bij: ze mogen niet zelf gaan werken om hun inkomsten te verhogen en ze mogen het ‘gekregen’ huis niet verlaten. En ze mogen blijkbaar ook geen balspelen in het huis organiseren. Elke inbreuk kan een reden zijn om hun asielprocedure stop te zetten. Allemaal echte richtlijnen trouwens, en geen fictieve. Weekes deed zijn research grondig. Het leven in het rijtjeshuis in de sociale voorstadswijk legt gaandeweg de tegenstellingen bloot tussen Bol en Rial: Bol wil zich aanpassen en doet zijn best om in de buurt op te gaan, Rial wil haar eigen afkomst niet verloochenen. De wig wordt nog groter wanneer Bol – en later ook Rial – demonen en spookkinderen waarnemen die zich in het huis hebben genesteld.
Die demonen zijn natuurlijk van het innerlijke soort. Ze zitten in het huis, maar ze zouden evengoed puur in de verbeelding van de getroebleerde Bol kunnen zitten. Weekes houdt beide pistes plausibel in zijn spookhuisfilm, en trekt daarvoor in de finale nogal wat registers open, plottwist en Afrikaanse voodoorites inclusief. Het sociale commentaar is soms subtiel – gelaatsuitdrukkingen en intonaties van de maatschappelijk werkers – en minder subtiel – de ontmoeting van Rial met drie afro-Britse tieners – in de narratie verwerkt. Ook de effecten gaan van meer ingetogen boegeroep naar lijfelijke confrontaties. Voor elk wat wils dus.
Bovenal wil Weekes in 'His House' aantonen dat de echte gruwel zit in de reden waarom Bol en Rial moesten vluchten en ook wel in de manier waarop hun anders zijn in een vreemd land hun eigenheid in de weg komt te staan. Bewijzen dat ze two of the good ones zijn is minder belangrijk dan hun vermogen om braaf in het gareel de bureaucratische regels te volgen. Al toont Weekes aan dat hij zeker kaas heeft gegeten van strak getimede kippenvelverschijningen, opgewekt door gaten in muren en naar beneden glijdend behangpapier dat zelfs Barton Fink niet op zijn plaats zou kunnen houden.
Alex De Rouck
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.