Zoeken

Mank

  • Cinevision.be/nl quoteert Mank met een 4/5
  • Regisseur: David Fincher
  • Cast: Gary Oldman, Amanday Seyfried, Lily Collins, Charles Dance
  • Genre: Drama
  • Duur: 131 minuten
  • Releasedatum: 04-12-2020
  • Distributeur: Netflix
Bekijk de cover van de film "Mank"

Ja, er zit ironie in het feit dat een dissectie van het oude Hollywood maar heel even te zien was in de bioscopen - in de landen waar deze sacrale tempels niet door corona gebarricadeerd zijn tenminste - en eigenlijk een door Netflix gefinancierde ‘kleineschermfilm’ is. Meteen een verhaal van het ei en de kip: 'Mank' is een film die David Fincher al in de jaren negentig wou draaien, maar geen enkele studio kwam aan zijn financiële en artistieke wensen tegemoet. Wat impliceert dat Fincher twee keuzes had: of de film niet maken, of kiezen voor de carte blanche die hij kreeg van Netflix.

Gelukkig dat Fincher voor optie twee heeft gekozen: 'Mank' heeft als filmisch traktaat immers heel wat moois in de aanbieding. Niet zozeer voor boeren en buitenlui, maar des te meer voor cinefielen en bobijnliefhebbers. Al kunnen dat ook buitenlui zijn natuurlijk. Of boeren.

An sich behandelt 'Mank' het creatieproces van Orson Welles’ geschiedschrijvende langspeeldebuut 'Citizen Kane'. Een eigengereid ijdelheidsproject dat in 1941 door de filmpers bijna direct werd beschouwd als de beste Amerikaanse film aller tijden, zij het er een die het publiek aanvankelijk nogal koud liet. Een van de vragen die nog steeds voor polemieken zorgt is de vraag wie 'Citizen Kane' heeft geschreven: Welles zelf, de aan lager wal geraakte notoire schenenschopper Herman J. Mankiewicz of allebei. Ze kregen in elk geval allebei een vermelding op de generiek - dik tegen de goesting van Welles - en ontvingen ook allebei een Oscar voor het script.

Het creatieproces van 'Citizen Kane' mag dan wel de lijm zijn van 'Mank', het is daarnaast ook een kijk op het flamboyante leven van Mankiewicz - niet te verwarren met zijn meer succesvolle broer Joseph L. Mankiewicz - en op het toenmalige studiosysteem in het algemeen en dat van MGM in het bijzonder. Mankiewicz lag onder contract bij Louis B. Mayer en kwam zo ook in contact met de megalomane krantenmagnaat William Randolph Hearst, waar hij kind aan huis was. Al klinkt huis wat denigrerend, gezien Hearsts landgoed zo’n 162 km<sup>2</sup> besloeg. En zowat de volledige Hollywood beau monde kwam daar over de vloer. 'Citizen Kane' bleek een genadeloze afrekening met Hearst, en daar kon de furieuze miljardair allerminst kan om lachen. Fincher structureert 'Mank' net als 'Citizen Kane': de centrale vraag daar rond de origine van het woord Rosebud wordt vervangen door de zoektocht naar de reden waarom Mankiewicz een mes in de rug van Hearst plofte.

Het antwoord is niet volledig zoals Fincher laat zien. Zoals altijd in biografische films lopen waarheid en dichterlijke vrijheid door elkaar en dat is hier niet anders. Fincher legt in zijn keuze nogal wat parallellen bloot met de huidige politieke Amerikaanse spreidstand. Mankiewicz schiet immers vooral in een colère omdat Hearst en Mayer nadrukkelijk de Democratische gouverneurskandidaat Upton Sinclair dwarsboomden, onder meer met gemanipuleerde nieuwsreels die bij MGM werden gedraaid. In het echt was Mankiewicz niet zo’n rabiate voorstander van Sinclair als hier word getoond, dus die politieke kaart als bovenhand is misschien ook net een paar tikkels te manipulatief. 

Daarnaast concentreert 'Mank' zich uiteraard ten volle op het titelpersonage zelf. Zijn ietwat beate bewondering voor Hearsts partner Marion Davies, zijn relatie met zijn eigen echtgenote, zijn samenhokken met zijn secretaresse die hem assisteerde op een ranch in de Mojavewoestijn waar hij aan 'Citizen Kane' schreef en zijn status als luis in de Hollywoodpels … allemaal (re)constructies die van 'Mank' een heerlijk filmisch smörgåsbord maken.

Gedraaid in periodetreffend zwart-wit uiteraard, en volledig opgehangen rond een hypnotiserende derwisjvertolking van Gary Oldman. Het oorspronkelijke script van Mank werd begin jaren negentig geschreven door Finchers vader, wat meteen duidelijk aantoont waarom Fincher deze film perse wou maken. Oorspronkelijk wou hij er na 'The Game' mee aan de slag, maar hij kreeg van elke studio het deksel op de neus. Vooral Finchers onwrikbare keuze om voor zwart-wit te gaan bleek een brug te ver, en daar konden zelfs Kevin Spacey en Jodie Foster in de hoofdrollen niets aan veranderen. Dus ja, eigenlijk feitelijk is een ‘dank u Netflixklaasje’ hier wel op zijn plaats. Tot spijt van wie het benijdt. 

Alex De Rouck

© Cinevision.be/nl

   Bioscoop

   DVD/Blu-Ray