Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
I'm Your Woman
Script, scenario, plot … het is en blijft de superlijm van elke film die zich serieus wil nemen. En zelfs van films die dat niet willen doen. Rol-, draai- en streamprenten die zich vastrijden in narratieve moddergroeven verliezen in de meeste gevallen een stuk relevantie, ook/vooral als ze zich bewust willen distantiëren van het brede commerciële middenveld. En dan speelt het weinig tot geen rol of de hoofdrol wordt vertolkt door een blanke vrouw. Of een blanke man. Of een gekleurde vrouw. Of een gekleurde man. Of een androïde. Of een gepelde ajuin die van het aanrecht is gevallen en daar een gekneusde buitenring heeft aan overgehouden.
En dat is meteen het hoofdprobleem van 'I’m Your Woman' - met een blanke vrouw in de hoofdrol: niet boeiend genoeg. Laat staan begeesterend. Of meeslepend. Of relevant. Dat wou regisseur Julia Hart nochtans doen: een relevant misdaaddrama maken. Een waarin niet de mannen centraal staan, maar de vrouwen. Een politiek correcte aanpak van een machogenre. Niet de maffiamoordenaar staat op het voorplan, maar wel diens vrouw die achteraf moet zien te overleven - zij het met de hulp van een paar vrienden. Die Afro-Amerikaans blijken te zijn. Waar niets mis mee is. Script, scenario, plot … Maar het voelt toch een beetje cynisch arbitrair aan: kwestie ven helemaal politiek correct te kunnen zijn en een scène te kunnen inbouwen waarin een politieagent het verdacht vindt dat een blanke vrouw samen met een zwarte man in een wagen zit.
Hoofdroldame van dienst is Jean (Rachel Brosnahan) die een ietwat saai leven lijdt als huisvrouw naast een misdadiger waarvan niet duidelijk is welke misdaden hij pleegt. Overvalt hij banken, speelt hij vals op bingoavonden, aanvaardt hij steekpenningen van verkeersdrempelslobbygroepen? Jean weet het waarschijnlijk ook niet. En ziet er weinig graten in wanneer hij op een dag plots met een gestolen baby op de stoep staat. Jean kan zelf geen kinderen krijgen, dus een lief cadeau is het wel. ‘Proficiat, schat, je bent een moeder’. Minder lief is dat ze een paar dagen later halsoverkop op de vlucht moet met haar baby. Haar man zit immers in slechte papieren waardoor ook haar leven in gevaar is. Blijkt dat hij een rivaliserende bendeleider heeft neergeschoten. Toch geen verkeersdrempelfraude dus.
In het eerste uur lijkt 'I’m Your Woman' nog ergens heen te leiden. Alsof de doos van Pandora op tafel staat, maar nog niet open is. Er is gezonde paranoia als je je afvraagt of Jean iedereen kan vertrouwen, en dat culmineert zowaar in een korte en verrassende thrillersequentie. Maar de doos blijft dicht. Jean stort zich uiteindelijk met de vrouw van haar beschermer zelf in het misdaadleven in de grote stad in de hoop uit hun malaise te kunnen ontsnappen. Wat volgt is een warrig laatste uur zonder duidelijke narratieve samenhang en waarin er nog wat onderliggende karakterverbanden opduiken die 'I’m Your Woman' extra panache zouden moeten bezorgen, maar die het beetje geloofwaardigheid dat er nog was eigenlijk compleet ondermijnen. En ook de seventiessetting voegt niets toe.
Slag in het water dus, deze 'I’m Your Woman'. Je kan beter gewoon nog eens naar John Cassavetes’ Gloria kijken. Of een ajuin pellen.