Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Dig
Wie graag een film ziet om aan het eind 'interessant, dat wist ik niet' als consensus te kunnen trekken zit goed bij 'The Dig', een reconstructie van een historische archeologische vondst in het Britse Suffolk aan de vooravond van de tweede wereldoorlog. Een consensus die misschien niet zal opgaan voor geschiedkundigen en aardkluitverzamelaars, daar die waarschijnlijk wel bekend zijn met de opgravingen in het plaatsje Sutton Hoo.
De vondst daar was immers niet van de minste: de overblijfselen van het skelet van een Angelsaksische begrafenisboot uit de zesde eeuw, samen met nogal wat opzichtige hebbedingetjes gaande van gouden ringen tot verroeste helmen. Allemaal netjes opgeslagen in het British Museum momenteel, te keur en te kijk voor wie interesse heeft in dat soort dingen en zaken.
'The Dig' is gebaseerd op een in 2007 verschenen boek dat auteur John Preston over de opgravingen schreef. Die vonden in 1938 en 1939 plaats - in de film speelt alles zich af in 1939 - op de gronden van de weduwe Edith Pretty (Carey Mulligan, die de rol overnam nadat Nicole Kidman verstek liet gaan). Zij was eigenaar van nogal wat heuvels waarvan ze vermoedde dat er wel eens archeologische schatten zouden kunnen begraven liggen. En die liet ze opgraven door Basil Brown (Ralph Fiennes), een autodidact-archeoloog die door zijn eigengereid een doorn in het oog was van de ‘officiële’ aan musea verbonden archeologen. Ook in de warepersonenmix gegooid: Peggy Piggott (Lily James), nog een archeologe die meewerkte aan de excavatie. Zij krijgt hier een buitenechtelijke affaire in de schoot geworpen, zij het wel met een volledig fictief personage. Dichterlijke vrijheden, je weet hoe dat gaat, Geen fictie, maar waarheid die niet echt ter zake doet voor de film is het feit dat Piggott de tante was van Preston.
Australisch theaterregisseur Simon Stone brengt 'The Dig' ongegeneerd ambachtelijk in beeld: visuele verrassingen zijn er niet echt, ook geen scènes die je emotioneel verpletteren of sequenties die je tot in het diepst van je ziel zullen treffen … maar 'The Dig' doet wat het moet doen: je veilig en goedgemutst transponeren naar een ver verleden dat netjes (terug) tot leven komt. Toepasselijk, gezien dit gaat over een film die een nog verder verleden letterlijk opdiept. De eigenlijke opgravingen krijgen een boeiende reconstructie, Fiennes en Mulligan zijn feilloos in rollen die ze weliswaar met hun ogen dicht ook nog tot een goed eind zouden brengen en de dreiging van de nakende wereldoorlog is netjes in de narratie geïntrigeerd. Klassiek kloeke cinema zonder meer dus.
Wie 'The Dig' op een zondagnamiddag verorbert met thee en citroentaart binnen handbereik zal er alvast meer voor in de stemming zijn dan de dapperen die hem op zaterdagmiddernacht met een dosis geestrijk vocht naar binnen knallen.