Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Let Him Go
Thomas wie? Bezucha. Scenarist-regisseur van 'The Family Stone', een kerstsitcom uit 2004 en van 'Monte Carlo', een tienerkomedie uit 2011. Die man regisseerde plots helemaal uit het niets deze adaptatie van Larry Watsons uit 2013 stammende roman 'Let Him Go'. Een film die zo economisch elegisch is dat hij zowaar door Clint Eastwood zou zijn kunnen gemaakt. Wie parallellen meent te ontdekken met 'Unforgiven' zit er niet ver naast. Al is dit geen western in de puurste zin van het woord, daar alles zich afspeelt in 1963. Een neowestern dus zoals dat heet, met naast paarden ook auto’s.
Een deel van de pracht en kracht van de film ligt in de uitstekende centrale vertolkingen van Diane Lane en Kevin Costner. Costner is zijn eigen bedaarde all American (anti) hero zelve, maar het is Lane die excelleert. Het is geen toeval dat ze topbilling krijgt met haar rol van standvastige grootmoeder die haar eigen leven en dat van Costner in de waagschaal werpt om haar kleinzoon terug te krijgen. Een thrillerscenario dus, maar dan wel in gebed in een semi-poëtische contemplatie over verlies, lijden en het onvermijdelijke eindpunt van het leven.
Lane en Costner weten als de Blackledges wat pijn is: hun zoon James kwam om na een ongelukkige val van een paard. Zijn weduwe Lorna en kleinzoon Jimmy blijven bij Lane en Costner wonen, totdat ze opnieuw trouwt met een zekere Donnie Weboy. Aanvankelijk wonen ze nog in de buurt, maar op een dag is het koppel er met het kleinkind vandoor. Lane is in alle staten en wil haar kleinzoon terug zien. Waarop ze Costner overtuigt om naar Noord-Dakota te trekken, het thuisgebied van de Weboys. De Weboys blijken een bende geschifte en gevaarlijke randmarginalen te zijn, matriarchaal geleid door Blanche (Lesley Manville in demonische overdrive). En die maakt met fors geweld duidelijk dat Jimmy nu een Weboy is. Ook in een semi-poëtische contemplatie blijkt een gewelddadige confrontatie niet te vermijden: actiefans worden dus eveneens op hun wenken bediend in 'Let Him Go'.
Bezucha levert een film af waarin het mooie zit in het kleine: geen overgeregisseerde scènes, geen cinematografische poespas maar een sterk verhaal gedragen door personages en acteurs van vlees en bloed. Het resultaat is een film die je vaker bij het nekvel grijpt dat je aanvankelijk geneigd bent te verwachten. Klassieke cinema in de beste zin van het woord.