Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Plaatsen waar het schrikken is als je wakker wordt: op wat stro in een kooi in een peperkoeken huis, in Punxsutawney op 2 februari, onder je eigen bed of - in het geval van Elizabeth Hansen - in een cryogene pod.

Waarom jongedame Hansen daarin wakker wordt? Wel, omdat ze eigenlijk een (spoiler) is die deel uitmaakt van een (spoiler) om de (spoiler) een (spoiler) te geven nadat het (spoiler) op (spoiler) op (spoiler) na (spoiler) is. En door een (spoiler) in de (spoiler) wordt ze (spoiler) terwijl dat eigenlijk niet de bedoeling was. En doordat de zuurstof in de pod zienderogen slinkt, is ze een (spoiler) voor de kat. Tenzij ze het tij alsnog kan spoilen … excuus, keren.

Het debuutscenario van de Canadese Christie LeBlanc kan niet echt om dat van 'Buried' heen. Daarin lag Ryan Reynolds een hele film lang in een doodskist met enkel een aansteker, een pen en een mobiele telefoon als gezelschap. Die film van Rodrigo Cortés is nog altijd een schoolvoorbeeld van een geslaagde claustrofobische gimmickthriller, en zoals met wel meer schoolvoorbeelden het geval is volgen er onvermijdelijk variaties op hetzelfde thema. Maar toch is 'Oxygène' - of 'Oxygen' voor wie het Angelsaksisch wil - meer dan zomaar een afkijkkat van 'Buried'. Ook al is dit eveneens een film met één acteur op één setting, de scoop is groter, het canvas uitgebreider en omdat 'Oxygène' eigenlijk een (spoiler) is ziet het de dingen breder dan het meer introverte 'Buried'.

LeBlancs scenario werd initieel opgepikt in 2017, en Anne Hathaway zou de hoofd-/enige rol vertolken. Met de nadruk op zou, want het project verschoof richting Noomi Rapace met de Franse regisseur Franck Khalfoun aan het roer. Maar de coronapandemie schudde de kaarten nogmaals door elkaar. Alexandre Aja kreeg plots tijd en plaats in zijn agenda en nam de regie op zich nadat hij aanvankelijk enkel als producer bij het project was betrokken. Omdat COVID-19 maar weinig ruimte liet voor grootschalige opnameschema’s, draaide Aja de de film volledig in een studio nabij Parijs. De hoofdrol ging uiteindelijk naar de in Frankrijk verblijvende Mélanie Laurent.

Voor Aja alweer een genrefilm die afwijkt van zijn vroege gore worpen. Het leunt eerder aan bij de claustrofobie van zijn alligatorfilm 'Crawl'. Al is 'Oxygène' wel een betere film: het scenario is interessanter en Aja toont zich een bekwaam vakman in het op verschillende manieren in beeld brengen van wat in essentie steeds dezelfde locatie is. Dialooggewijs hoeft Laurent - die zich de rol trouwens meer dan netjes eigen maakt - niet tegen zichzelf te praten. Voor al haar grieven, wensen en verzuchtingen kan ze terecht bij MILO, het met de stembanden van Mathieu Amalric pratende artificiële intelligentie-systeem waar de pod mee is uitgerust.

Genoeg elementen dus die van 'Oxygène' een geslaagde spielerei maken die tot op het eind blijft intrigeren en zelfs wegkomt met de onvermijdelijke plot- en logicagaten. 

Alex De Rouck