Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Woman In The Window
Neen, 'The Woman In The Window' is geen goede film, maar wel een amusante. Toch zeker als je bereid bent de spelregels van het pulpthrillergenre te volgen.
Het begint al met de regisseurskeuze. Joe Wright doet altijd zijn best om een kunstzinnige stempel op zijn films te drukken en dat lukt uiteraard het best bij titels die daar nood aan of baat bij hebben: 'Pride & Prejudice', 'Atonement' en 'Anna Karenina' om de drie meest voor de hand liggende te noemen. En gooi er 'The Darkest Hour' ook maar bij: dan zijn alle hoeken van de tafel bezet. Niet dat Wright geen gevoel heeft voor pulpcinema: voeling die je kan voelen als je een blik op de actiethriller 'Hanna' werpt. 'The Woman In The Window' is een ander paar mouwen: het script lonkt naar Hitchcockiaanse hoogten maar is aan het eind evenveel schatplichtig aan het B-slashergenre dan aan 'Rear Window'. Waardoor je hier dus een film krijgt voorgeschoteld van een regisseur die probeert om smaakpapillenstrelende haute cuisine te bereiden maar uiteindelijk schaamteloos een voorverpakte microgolfhap serveert waar nog resten van de verpakking in terug te vinden zijn.
De vergelijking met Hitch en 'Rear Window' ligt voor het rapen: Amy Adams ziet vanuit haar appartement hoe er bij de buren aan de overzijde van de straat een moord wordt gepleegd. De politie wil haar uiteraard niet geloven. Ten eerste omdat het slachtoffer van dienst nog blijkt te leven en ten tweede omdat Adams last heeft van paniekaanvallen, agorafobie en hallucinaties door alle medicijnen die ze slikt. Best wel solide thrillervoer aan de basis dus. En dat werd gevonden in de in 2018 verschenen miljoenenbestseller van A.J. Ritter die meesurfte op het succes van Paula Hawkins’ 'The Girl On The Train'.
Een bestseller van een omstreden auteur, zo bleek naderhand. Ritter bleek het pseudoniem te zijn van voormalig redacteur Daniel Mallory, en die had nogal wat van zijn biografie bij elkaar gelogen, inclusief hersentumoren, overleden familieleden en gefingeerde diploma’s. En bipolair bleek hij ook te zijn. Of hoe Mallory zichzelf zag als Patricia Highsmiths Tom Ripley, over wie hij ooit een dissertatie schreef. Helemaal bar werd het toen ook bleek dat het (door Adams) vertolkte personage nogal wat gelijkenissen vertoonde met dat van Sigourney Weaver uit het toepasselijk getitelde 'Copycat'. Geestig allemaal.
Wrights adaptatie zou oorspronkelijk in oktober 2019 in de zalen te zien zijn. De overname van Fox door Disney stak daar een stokje voor: Disney besloot om de film postproductioneel bij te schaven na negatieve testscreenings en naderhand hield de eerste coronalockdown de film achter slot en grendel. Disney besloot dan maar om de film te verkopen aan Netflix onder het mom ‘dan zijn we er vanaf’. Waardoor je dus in een (bubbel)huis- of slaapkamer moet toekijken hoe Wright het midden zoekt tussen zijn eigen stem – fragmenten uit klassiekers als 'Dark Passage', 'Laura' en 'Spellbound' worden gigantisch groot in de achtergrond geprojecteerd – en meer voor de hand liggende shockmomenten die het doorsneepubliek van een pulpthriller verwacht.
Een spreidstand tussen kunst en kitsch die ook duidelijk is in de cast: vergelijk het toch wel serene spel van Adams met dat van de bewust van jetje gevende Gary Oldman als moordverdachte wiens ‘dat wordt een leuk buurtfeest’ op zijn minst een mwuhaha-trofee verdient. Ook het productieontwerp van Adams’ appartement voegt klasse toe aan deze losbolthriller. Kortom, genoeg momenten om te smaken in deze (misbegrepen) thrillerspielerei de zich liefkozend laat omschrijven als interessante mislukking en vilein laat begraven als potsierlijke draak.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.