Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Fear Street: 1666
‘Omdat je Fear Street 1994 en Fear Street 1978 hebt gelezen’ vind je dit waarschijnlijk ook interessant. 'Fear Street 1966', het laatste deel uit een trilogie die titelgewijs niet de volledige lading dekt daar halverwege een met de titelkaart 'Fear Street 1994 Part Two' aangekondigd deel eigenlijk het finale en verbindend sluitstuk vormt.
Samengevoegd krijg je een film van bijna vijf uur en een half die je desgewenst in een lange zit kan bekijken voor wat ze in marketingtermen the full, real experience zouden noemen. Zonder er bij te vermelden dat dit een verhaal is dat je ook op twee uur kan vertellen. Al is dit niet het punt, daar je dan niet echt van een universumbouwende film zou kunnen spreken en omdat heel wat van de karakter-opbouw er ook niet zou zijn geweest. Just The Facts zou Joe Friday zeggen, nu krijg je heel wat meer, inclusief het (valse) gevoel van evenementcinema.
Bottomline in het midden van de recensie: 'Fear Street 1666' is an sich niet beter of slechter dan 1994 en 1978. Wat daar goed zit, zit hier ook snor. Wat daar minder goed was, stelt ook hier nog steeds teleur. In dat opzicht is 1966 een logische film, en een die de fans van de vorige twee hoogstwaarschijnlijk zal weten te bekoren. Want regisseuse Leigh Janiak sluit met haar coscenaristen de narratie netjes af: zowel de geduldige als ongeduldige kijker komt in een setting die aan 'The Crucible' doet denken te weten hoe het nu zit met ‘heks’ Sarah Fier en met de vloek die de aanpalende gehuchten Shadyside en Sunnyvale van elkaar scheidt. Want - zo blijkt - anno 1666 vormden die als The Union nog een groter geheel. Maar daar kwam in dat vermaledijde jaar dus een eind aan. Niet daar toedoen van Sarah Fear zo blijkt, maar door een opperschurk met een hoog verrassingsgehalte. En eens die gekend is wordt alles afgerond in hetzelfde winkelcentrum dat centraal stond in 'Fear Street 1994'.
Wat meteen verklaart waarom je in een zeventiende eeuws-getinte film toch nog The Offsprings 'Come Out And Play' te horen krijgt. You gotta keep ‘em separated, hier niet echt dus. Mooi is dat Janiak net als in 1978 een film aflevert die een treffend visitekaartje is voor de centrale actrice. Bijna de volledige cast van de voorbije films is terug: is het niet in de 1994-finale dan wel - in een soort reïncarnatierol - in het 1666-deel of zelfs in allebei. Dat is hier vooral goed nieuws voor Kiana Madeira die in de eerste film nog wat gevangen zat in ensemblecasting, maar die hier nu moeiteloos de film mag dragen in de rol van alternatieve Sarah Fier.
Of hoe 'Fear Street' naast een niet onaardig horrorepistel dat met een breed spectrum - van tienermeta naar slasher naar folkhorror en weer terug - eveneens een niet onaardig uithangbord voor een nieuwe generatie (genre)acteurs bleek te zijn dat als puntje bij paaltje komt waarschijnlijk meer relevantie heeft als lange bingezit dan als drie aparte films. In dat opzicht is het ook een schoolvoorbeeld van het (economisch) keuze-schisma waar studio’s en filmmakers zich anno 2021 - in de nasleep van corona en diverse verschuivingen in het studiolandschap - bevinden.