De zekerheden des levens: de boer ploegt voert, de eenzame fietser baant zich voorovergebogen over zijn stuur een weg tegen de wind en Steven Soderbergh blijft in zevenmijlslaarzentempo films in alle mogelijke genres afleveren. Schijnbaar zonder aan iemand rekenschap verschuldigd te zijn: hij verzorgt zelf steevast het camerawerk en de montage, werkt zowel samen met gevestigde Hollywoodsterren als nobele onbekenden, gaat geen experimenten uit de weg en levert evenzeer films af voor het grote bioscoopscherm als voor de kleine streaming- of VoD-variant.
Een klasbak dus deze meneer, die zijn debuut 'Sex, Lies And Videotape' destijds in 1989 al meteen bekroond zag met de Gouden Palm in Cannes. Dat niet alle films geslaagd zijn is wiedes. Maar je zal toch al diep moeten graven om een film van Soderbergh te vinden die of niet entertainend of niet interessant is. 'No Sudden Move' klokt af als zijn dertigste film - als je het tweeluik 'Ché' als een film telt - en is zowel entertainend als interessant. Dubbele winst dus.
Scenarist Ed Solomon - bekend van het Bill & Ted-drieluik en nogal wat middle of the road-vergetelheden - werkte voor het eerst met Soderbergh samen in 2017 voor 'Mosaic', een interactief detectiveverhaal dat initieel downloadbaar was als smartphone-app. Experimenteel dus. Het klikte blijkbaar tussen de twee, waarop ze besloten om ook een misdaadlangspeler te draaien. En dat werd 'No Sudden Move', een kronkelend mysterie gesitueerd in het Detroit van 1954 met op het voorplan Soderbergh-habitués Don Cheadle en Benicio Del Toro als twee misdaadgarnalen die meegetrokken worden in een door de maffia en corrupte grootbedrijfheren gestuurde plot waarin er niet op een dode min of meer wordt gekeken.
De macht en aantrekkingskracht van het grote geld, overspel, raciale spanningen, georganiseerde misdaad, machtsmisbruik en individualisme versus het grotere algemene goed … het zit allemaal vervlochten in een Chinatown-eske potboiler die door Soderbergh met schijnbaar gemak in beeld is gebracht. De vloeiende regietoetsen en cameravoeringen zijn zelfs zo subtiel dat je ze eigenlijk niet eens opmerkt: als er een man is die de kunst verstond om van less more te maken is het Soderbergh wel.
Ook al hangt de plot grotendeels met clichés aan elkaar en is het narratief niet altijd even helder, Soderbergh en co houden je twee uur bij de les met een film die zowel serieus, donker-komisch, laconiek als passioneel is. En die een centrale rol voorbehoudt aan een niet op de generiek vermelde mystery guest die deel uitmaakt van Soderberghs inner circle. George Clooney is het alvast niet, al was die oorspronkelijk wel bij het project betrokken. Samen met Josh Brolin, Sebastian Stan en John Cena. Maar productionele omstandigheden - al dan niet als gevolg van uitstel door that young devil called COVID-19 - zorgden voor een paar verschuivingen in de cast vooraleer de uiteindelijke opnames van start konden gaan.