Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Stillwater
De pitch: Matt Damon kruipt in de huid van de stuurse bouwvakker Bill Baker, die in Marseille op eigen houtje een onderzoek start om zijn van moord beschuldigde dochter uit de gevangenis te krijgen. Regisseur Tom McCarthy zal met zo’n premisse niet veel meer nodig gehad hebben om groen licht te krijgen van de studiohoofden, maar we betwijfelen of die uiteindelijk de film kregen die ze voor ogen hadden. In tegenstelling tot wat je mogelijk verwacht, is ‘Stillwater’ – oef! – geen nieuwe ‘Taken’ en rekent het gedesillusioneerde hoofdpersonage vooral af met zijn eigen Amerikaanse droom in plaats van met Frans schorremorrie.
Het is al snel duidelijk dat Bill een serieuze rugzak meezeult – en dan bedoelen we niet die met de halve kleerkast van Eddie Vedder erin. Een verleden van drank en drugs en een vrouw die zelfmoord pleegde, hebben hem gemaakt tot de stugge en zwijgzame man die hij vandaag is. Dat zijn dochter (Abigail Breslin) niet meer in hem gelooft, deert hem niet om wel voluit in haar te geloven. Wanneer nieuw bewijs – ze zit al vijf jaar achter de tralies voor de vermeende moord op haar flatgenote – haar zaak vooruit zou kunnen helpen, maar haar advocate het niet wil onderzoeken, besluit Bill er dan zelf maar zijn tanden in te zetten. Als niet-Franssprekende Amerikaan in Marseille is dat geen evidentie, maar gelukkig krijgt hij in zijn speurtocht naar de waarheid hulp van de lokale theateractrice Virginie (Camille Cottin) en haar 9-jarige dochtertje Maya (Lilou Siavaud), die hem tegelijk een dak boven het hoofd bieden.
Dat Amanda Knox, de Amerikaanse studente die in 2007 in Italië beschuldigd werd van de moord op haar huisgenote en na een celstraf van vier jaar onschuldig werd verklaard, niet echt opgezet was met de film, kunnen we ergens wel begrijpen, maar toch heeft ‘Stillwater’ weinig met haar verhaal te maken. McCarthy heeft immers enkel maar oog voor zijn getergde protagonist. En voor de cultuurclash die logisch voortkomt uit de ontmoeting tussen die hoofdfiguur en de etnische smeltkroes die Marseille is. Zelfs de thrillerplot – want er is uiteraard wel een whodunit-aspect aan het scenario – staat ten allen tijde in dienst van de karakterstudie die de Oscarwinnaar achter andere viersterrenfilms als ‘The Station Agent’ en ‘Spotlight’ ambieerde.
Door die consequente aanpak blijf je altijd met Bill meeleven. En ook wel omdat Matt Damon hem ronduit geweldig tot leven boetseert. Van een man die zijn weg moet zoeken in een hem onbekende wereld tot een gelouterde vader die opfleurt bij een nieuwe kans op gezinsgeluk: bij elke stap in de evolutie van Bill is Damon overtuigend. Zelfs wanneer hij domme dingen doet, voelt dat nergens ongeloofwaardig, want in de wereld van Bill zijn de keuzes die hij maakt de enige mogelijke. Camille Cottin zet een innemende Virginie neer en de traag groeiende romance tussen haar en Bill doet je hart smelten. Maar nog niet eens zoveel als de wondermooie scènes tussen Damon en kindactrice Lilou Siavaud.
‘Stillwater’ is klassieke Hollywoodcinema zoals we die anno 2021 te weinig geserveerd krijgen. Intelligent, volwassen, uitdagend, meeslepend en in zijn laatste act zelfs hartverscheurend. Dat McCarthy voor het scenario trouwens een joint venture aanging met onder meer Jacques Audiard-huisscenarist Thomas Bidegain, draagt niet alleen bij aan de geloofwaardige couleur locale, maar verklaart eveneens de geslaagde mix tussen suspense en menselijk drama, zoals we die bijvoorbeeld ook in ‘Un Prophète’ zagen. Topfilm? Yes, ma’am.
Het is al snel duidelijk dat Bill een serieuze rugzak meezeult – en dan bedoelen we niet die met de halve kleerkast van Eddie Vedder erin. Een verleden van drank en drugs en een vrouw die zelfmoord pleegde, hebben hem gemaakt tot de stugge en zwijgzame man die hij vandaag is. Dat zijn dochter (Abigail Breslin) niet meer in hem gelooft, deert hem niet om wel voluit in haar te geloven. Wanneer nieuw bewijs – ze zit al vijf jaar achter de tralies voor de vermeende moord op haar flatgenote – haar zaak vooruit zou kunnen helpen, maar haar advocate het niet wil onderzoeken, besluit Bill er dan zelf maar zijn tanden in te zetten. Als niet-Franssprekende Amerikaan in Marseille is dat geen evidentie, maar gelukkig krijgt hij in zijn speurtocht naar de waarheid hulp van de lokale theateractrice Virginie (Camille Cottin) en haar 9-jarige dochtertje Maya (Lilou Siavaud), die hem tegelijk een dak boven het hoofd bieden.
Dat Amanda Knox, de Amerikaanse studente die in 2007 in Italië beschuldigd werd van de moord op haar huisgenote en na een celstraf van vier jaar onschuldig werd verklaard, niet echt opgezet was met de film, kunnen we ergens wel begrijpen, maar toch heeft ‘Stillwater’ weinig met haar verhaal te maken. McCarthy heeft immers enkel maar oog voor zijn getergde protagonist. En voor de cultuurclash die logisch voortkomt uit de ontmoeting tussen die hoofdfiguur en de etnische smeltkroes die Marseille is. Zelfs de thrillerplot – want er is uiteraard wel een whodunit-aspect aan het scenario – staat ten allen tijde in dienst van de karakterstudie die de Oscarwinnaar achter andere viersterrenfilms als ‘The Station Agent’ en ‘Spotlight’ ambieerde.
Door die consequente aanpak blijf je altijd met Bill meeleven. En ook wel omdat Matt Damon hem ronduit geweldig tot leven boetseert. Van een man die zijn weg moet zoeken in een hem onbekende wereld tot een gelouterde vader die opfleurt bij een nieuwe kans op gezinsgeluk: bij elke stap in de evolutie van Bill is Damon overtuigend. Zelfs wanneer hij domme dingen doet, voelt dat nergens ongeloofwaardig, want in de wereld van Bill zijn de keuzes die hij maakt de enige mogelijke. Camille Cottin zet een innemende Virginie neer en de traag groeiende romance tussen haar en Bill doet je hart smelten. Maar nog niet eens zoveel als de wondermooie scènes tussen Damon en kindactrice Lilou Siavaud.
‘Stillwater’ is klassieke Hollywoodcinema zoals we die anno 2021 te weinig geserveerd krijgen. Intelligent, volwassen, uitdagend, meeslepend en in zijn laatste act zelfs hartverscheurend. Dat McCarthy voor het scenario trouwens een joint venture aanging met onder meer Jacques Audiard-huisscenarist Thomas Bidegain, draagt niet alleen bij aan de geloofwaardige couleur locale, maar verklaart eveneens de geslaagde mix tussen suspense en menselijk drama, zoals we die bijvoorbeeld ook in ‘Un Prophète’ zagen. Topfilm? Yes, ma’am.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.