Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Avé Césars zal Albert Dupontel wel hebben geroepen de avond waarop zijn 'Adieu Les Cons' maar liefst zeven Césarbeeldjes won op de 46e editie van het jaarlijkse Franse filmfeest. Kwamen in de prijzenpot: beste film, beste regie, beste originele scenario, beste mannelijke bijrol (Nicolas Marié), beste camerawerk, beste productieontwerp en de speciale César des Lycéens - een prijs van de jongerenjury als het ware.

Veel eer voor wat een typisch Franse ADHD-komedie is, zij het wel een met een mooi kloppend hart. 'Adieu Les Cons' deelt nogal wat dna met het werk van Jean-Pierre Jeunet: zowel in de thematiek van zoekende hoofdpersonages als in de zwaar met visuele en digitale effecten aangezette aankleding. Ook Monty Python loert om de hoek. Dupontel draagt zijn film op aan de in januari 2020 overleden Terry Jones die als acteur te zien was in eerder werk van Dupontel: 'Le Créateur' (1999) en 'Enfermés Déhors' (2006) om precies te zien. En Dupontel wist ook Terry Gilliam te strikken voor een cameo. Maar het is toch vooral de geest van Jeunet die deze komedie overheerst.

Een komedie met een weliswaar tragikomische insteek. Virginie Efira mag de vrouwelijke hoofdrolhonneurs waarnemen als een kapster die te horen krijgt dat ze terminaal is. De reden: teveel giftige dampen van haarlakspraybussen ingeademd. Toen ze een tienermeisje was, baarde ze een zoon die ze afstond ter adoptie. Haar laatste wens: opsporen wat er met haar kind is gebeurd zodat ze vredig kan sterven. Bij die zoektocht krijgt ze hulp van een blinde archivaris (Marié) en een pas ontslagen IT-/veiligheidsexpert (Dupontel zelf). Die IT’er stond op het punt om zelfmoord te plegen, maar zijn plan bleek niet waterdicht daar zijn zorgvuldig getimed geweerschot een (ex-)collega trof. Waardoor hij tijdens zijn (louterende) speurtocht naar de zoon van Efira een volledig politiepeloton achter zich aan krijgt.

Dupontel gaat in 'Adieu Les Cons' zowel voor visuele als auditieve gags. En heel veel beweging in de achtergrond: van tegen deuren aanlopende personages tot dansende buitenliften aan de glazen muren van een gigantisch kantoorcomplex. Het hart van de film blijft evenwel de speurtocht van Efira naar haar zoon en Dupontel zorgt er alvast voor dat die speurtocht een afdoende eindhalte krijgt die dan ook nog eens past in de teneur van het script waarin er nogal wat afgehackt wordt. Al had 'Adieu Les Cons' misschien een nog groter kloppend hart indien Dupontel had gekozen voor een minder frenetieke aanpak.

Tegelijkertijd opent zich de vraag hoe dit er als retrokomedie zou hebben uitgezien: met gele briefkaarten, openbare telefooncellen, gescheurde wegenkaarten en zich in 2 PK's-voortbewegende gendarmes op het voorplan in plaats van toetsenbordgevoelige spitstechnologie. Maar voor retro voorziet Dupontel weinig plaats in deze film waarin alles leeft en beweegt op weg naar een alsnog brutaal-bruusk slotakkoord. 

Simon Couwens