Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Last Duel
In de veertiende eeuw waren er nog geen hashtags, maar evenmin was er een publiek forum waar de aan onrecht ten prooi gevallen vrouw met haar vuist op tafel kon kloppen. Die tafel dekken mocht nog wél, om daarna – niet zelden tegen haar zin – door haar veelal via uithuwelijking verkregen echtgemaal zelf gedekt te worden. We drukken ons uiteraard oneerbiedig uit, maar dit is slechts illustratief voor de manier waarop hoofse kemphanen zo’n slordige 600 jaar terug zelf met hun (te) volgzame partners omgingen.
Over twee zulke kemphanen handelt ‘The Last Duel’, een historische reconstructie van het inderdaad allerlaatste geregistreerde ridderduel uit 1386. Kletterende lansen, rinkelende maliënkolders en briesende paarden… wie anders dan Sir Ridley Scott (‘Gladiator’, ‘Kingdom Of Heaven’) zou meer uitgelezen zijn om plaats te nemen achter de camera van dit middeleeuwse schouwspel? Maar hoewel het gevecht uit de titel hondsbrutaal is en er tussendoor ruimte is voor een paar even viscerale veldslagen, wordt dit duel in de eerste plaats met woorden van gekrenkt eergevoel bevochten. Het levert een beklijvende en verbazend actuele prent op, die andermaal stof blaast van de boutade dat we het verleden moeten kennen om het heden te begrijpen.
De met weerspannig nektapijt en luguber litteken uitgedoste Matt Damon kruipt in de huid van de heldhaftige, maar tegelijk nogal lompe ridder Jean de Carrouges, die zich met zijn onbehouwen gedrag tot een onwelkome gast aan het hof maakt. Dat hij uiteindelijk initiatiefnemer van het duel is, doet hem helemaal uit de gratie vallen bij graaf Pierre d’Alencon (een blonde Ben Affleck met geitensik). Niet in het minst omdat de tegenpartij Pierres trouwe schildknaap Jacques Le Gris (Adam Driver) is, die door Jean beschuldigd wordt van de verkrachting van zijn vrouw Marguerite (Jodie Comer).
Belandde het boek ‘The Last Duel: A True Story Of Trial By Combat In Medieval France’ van Eric Jager toevallig op het nachtkastje van Matt Damon of is het een soort onbewuste boetedoening na hun jarenlange samenwerking met Harvey Weinstein? Geen idee. Wat we wel weten, is dat Damon en goede vriend Ben Affleck voor het eerst sinds Oscarwinnaar ‘Good Will Hunting’ weer samen achter de scenariotafel kropen voor dit middeleeuws #MeToo-verhaal. En dat Ridley Scott meteen zo enthousiast was toen hij door de heren gecontacteerd werd dat hij meteen zijn lopende project on hold zette om de regie op zich te nemen. Dat ze daarbij bovendien de hulp inriepen van Nicole Holofcener om ook een vrouwelijke blik op het script te werpen, is een heel slimme toets. Het resultaat is een zowel emotioneel als moreel gelaagd tijdloos verhaal, dat aan elke betrokken partij een stem geeft. En laat nu net de in 1386 niet-gehoorde stem de interessantste zijn.
‘The Last Duel’ ontleent zijn vertelstructuur aan ‘Rashomon’ en dient het verhaal op vanuit drie invalshoeken. Maar in tegenstelling tot bij de Kurosawa-klassieker gaat het hier niet echt om een aantal misleidende vertellers, maar om krek dezelfde feiten door de ogen van achtereenvolgens Jean de Carrouges, Jacques Le Gris en Marguerite. Er stelt zich geen schuldvraag – spoiler: Le Gris heeft Marguerite verkracht – maar er zijn wel subtiele belevingsverschillen. Ondanks het feit dat Scott zijn tijd neemt om deze visies uitgebreid te ontvouwen en je bijgevolg een paar keer quasi-hetzelfde te zien krijgt, blijf je aan het scherm gekluisterd.
Er wordt daarenboven geacteerd zonder valse noten. Adam Driver zet een perverse Le Gris neer, zo’n man die een nee van een vrouw als een ja interpreteert en oprecht denkt dat het spel zo gespeeld wordt. Damon doet het eveneens uitstekend in een rol die tien jaar geleden allicht naar Russell Crowe was gegaan, terwijl Jodie Comer bewijst dat alle ‘Killing Eve’-lof niet uit de lucht gegrepen is. De boodschap van ‘The Last Duel’ is niet mis te verstaan, maar toch serveert de film die nergens drammerig. Scott en co slaan een slimme brug tussen de tijdsgeest van toen en nu en tonen dat tijden soms minder veranderen dan we zouden willen. Of dan ze zeker zouden moeten. Dat deze film anno 2021 gemaakt wordt door gevestigde Hollywoodnamen, bewijst echter opnieuw een stap in de goede richting. Dat het daarnaast ook gewoon om ijzersterke klassieke cinema gaat, waarop Scott al menig decennia een patent heeft, maakt van zijn nieuwste historisch epos een aanrader op alle niveaus. En garde.
Over twee zulke kemphanen handelt ‘The Last Duel’, een historische reconstructie van het inderdaad allerlaatste geregistreerde ridderduel uit 1386. Kletterende lansen, rinkelende maliënkolders en briesende paarden… wie anders dan Sir Ridley Scott (‘Gladiator’, ‘Kingdom Of Heaven’) zou meer uitgelezen zijn om plaats te nemen achter de camera van dit middeleeuwse schouwspel? Maar hoewel het gevecht uit de titel hondsbrutaal is en er tussendoor ruimte is voor een paar even viscerale veldslagen, wordt dit duel in de eerste plaats met woorden van gekrenkt eergevoel bevochten. Het levert een beklijvende en verbazend actuele prent op, die andermaal stof blaast van de boutade dat we het verleden moeten kennen om het heden te begrijpen.
De met weerspannig nektapijt en luguber litteken uitgedoste Matt Damon kruipt in de huid van de heldhaftige, maar tegelijk nogal lompe ridder Jean de Carrouges, die zich met zijn onbehouwen gedrag tot een onwelkome gast aan het hof maakt. Dat hij uiteindelijk initiatiefnemer van het duel is, doet hem helemaal uit de gratie vallen bij graaf Pierre d’Alencon (een blonde Ben Affleck met geitensik). Niet in het minst omdat de tegenpartij Pierres trouwe schildknaap Jacques Le Gris (Adam Driver) is, die door Jean beschuldigd wordt van de verkrachting van zijn vrouw Marguerite (Jodie Comer).
Belandde het boek ‘The Last Duel: A True Story Of Trial By Combat In Medieval France’ van Eric Jager toevallig op het nachtkastje van Matt Damon of is het een soort onbewuste boetedoening na hun jarenlange samenwerking met Harvey Weinstein? Geen idee. Wat we wel weten, is dat Damon en goede vriend Ben Affleck voor het eerst sinds Oscarwinnaar ‘Good Will Hunting’ weer samen achter de scenariotafel kropen voor dit middeleeuws #MeToo-verhaal. En dat Ridley Scott meteen zo enthousiast was toen hij door de heren gecontacteerd werd dat hij meteen zijn lopende project on hold zette om de regie op zich te nemen. Dat ze daarbij bovendien de hulp inriepen van Nicole Holofcener om ook een vrouwelijke blik op het script te werpen, is een heel slimme toets. Het resultaat is een zowel emotioneel als moreel gelaagd tijdloos verhaal, dat aan elke betrokken partij een stem geeft. En laat nu net de in 1386 niet-gehoorde stem de interessantste zijn.
‘The Last Duel’ ontleent zijn vertelstructuur aan ‘Rashomon’ en dient het verhaal op vanuit drie invalshoeken. Maar in tegenstelling tot bij de Kurosawa-klassieker gaat het hier niet echt om een aantal misleidende vertellers, maar om krek dezelfde feiten door de ogen van achtereenvolgens Jean de Carrouges, Jacques Le Gris en Marguerite. Er stelt zich geen schuldvraag – spoiler: Le Gris heeft Marguerite verkracht – maar er zijn wel subtiele belevingsverschillen. Ondanks het feit dat Scott zijn tijd neemt om deze visies uitgebreid te ontvouwen en je bijgevolg een paar keer quasi-hetzelfde te zien krijgt, blijf je aan het scherm gekluisterd.
Er wordt daarenboven geacteerd zonder valse noten. Adam Driver zet een perverse Le Gris neer, zo’n man die een nee van een vrouw als een ja interpreteert en oprecht denkt dat het spel zo gespeeld wordt. Damon doet het eveneens uitstekend in een rol die tien jaar geleden allicht naar Russell Crowe was gegaan, terwijl Jodie Comer bewijst dat alle ‘Killing Eve’-lof niet uit de lucht gegrepen is. De boodschap van ‘The Last Duel’ is niet mis te verstaan, maar toch serveert de film die nergens drammerig. Scott en co slaan een slimme brug tussen de tijdsgeest van toen en nu en tonen dat tijden soms minder veranderen dan we zouden willen. Of dan ze zeker zouden moeten. Dat deze film anno 2021 gemaakt wordt door gevestigde Hollywoodnamen, bewijst echter opnieuw een stap in de goede richting. Dat het daarnaast ook gewoon om ijzersterke klassieke cinema gaat, waarop Scott al menig decennia een patent heeft, maakt van zijn nieuwste historisch epos een aanrader op alle niveaus. En garde.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.