Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

So may we start? Aan het woord is regisseur en excentriekeling par excellence Leos Carax, die – in een cameo als opnameleider – zelf de aftrap geeft van zijn nieuwste creatie: een volstrekt van de pot gerukte musical over twee kunstenaars die hun liefde bezegelen met een wel heel bijzondere baby. Het idee voor deze surreële anti-‘La La Land’ werd hem aangereikt door de broertjes Russell en Ron Mael, aka avant-gardistisch popduo Sparks, die uiteraard ook tekenen voor de barokke klankband.

Adam Driver, reeds van het prille begin aan boord als producent, kruipt in de huid van shock-komiek Henry McHenry, die een parodie op zichzelf geworden lijkt. Terwijl zijn publiek het niet langer slikt, kan hij zich privé optrekken aan zijn romance met de minstens zo getormenteerde operazangeres Ann Defrasnoux (Marion Cotillard). Het resultaat van die allesverpletterende affaire – met de song ‘We Love Each Other So Much’ als hoogtepunt – is baby Annette, een houten pop met een bijzonder zangtalent. Binnen het magisch-realistische universum van Carax wordt Annette echter zonder uitzondering als een echt meisje bekeken. En dat is nog niet eens het vreemdste wat deze grotendeels op Brusselse bodem – let op de blink and you’ll miss them-cameo’s van Angèle, Ella Leyers en Wim Opbrouck – gefilmde prent in petto heeft.

Gaat ‘Annette’ over de tol van de roem en wat die – rijzend of tanend – doet met een artiest? Wil de film iets vertellen over de exploitatie van kindsterretjes? Of vertelt hij simpelweg het verhaal van een troebele vader-dochterrelatie? Carax laat je eruit halen wat je zelf wil, al reikt hij in zijn typerende compromisloze stijl nooit een uitleg aan. Of zoals de eigengereide weinigfilmer van onder meer ‘Les Amants Du Pont Neuf’ en ‘Holy Motors’ zelf samenvat: “I am not a storyteller.” Tussendoor heeft hij het nog kort over #MeToo en uit hij zelfs zijn liefde voor Edgar Allan Poe (‘Sympathy For The Abyss’).

Ondanks zijn beperkte plot gebeurt er in ‘Annette’ altijd wel iets. De vraag is enkel of het allemaal even boeiend is? Helaas niet. De dik aangezette dramatiek die Sparks al sinds de jaren ’70 kenmerkt, geeft deze moderne opera dan wel een pak beladenheid, écht sterke songs heeft de hitmachine achter ‘This Town Ain’t Big Enough For The Both Us’ en ‘Amateur Hour’ dit keer niet in petto. Dat de film meteen opent met het beste nummer legt de lat op een hoogte die daarna nooit meer bereikt wordt. Carax imponeert aanvankelijk wel met zijn videoclipbeeldvoering, maar valt, net zoals de overdadige liedjes, te vaak in herhaling, waardoor deze 141 minuten aanslepende chaos finaal toch vooral op de zenuwen werkt.

Helpen evenmin om het gevoel van apathie bij de kijker te doorbreken: de wisselvallige vertolkingen van de drie hoofdacteurs. Adam Driver smijt zich vol overgave, maar botst op de limieten van zijn vlak uitgetekende personage, terwijl Cotillards vertolking toch minder indrukwekkend wordt als je weet dat haar meest uitdagende aria’s ingezongen worden door de echte sopraan Catherine Trottman. Van Simon Helberg (in de rol van meereizende componist) weten we al sinds ‘The Big Bang Theory’ dat hij aardig met een toetsinstrument uit de voeten kan, maar de scènes waarin hij eerder babbelt dan zingt terwijl een wél zingende Driver hem van antwoord dient, zijn tenenkrommend. Of hoe het houten titelpersonage ironisch genoeg nog het minst houterig voor de dag komt.

Peter Janssens