Drie jaar na zijn teleurstellende Amerikaanse uitstap ‘The Sisters Brothers’ keert Gouden Palm-winnaar Jacques Audiard terug naar zijn vertrouwde Parijs. In ‘Les Olympiades’ stelt hij zijn camera op in de gelijknamige flatgebouwwijk in het 13de arrondissement van de Franse metropool, waar de regisseur van pareltjes als ‘De Battre Mon Coeur S’Est Arrêté’ en ‘Un Prophète’ zelf lange tijd gewoond heeft. Niet voor een mokerslagdrama waarop hij doorgaans een patent heeft, wel voor een dartel liefdesverhaal voor de Tindergeneratie.
Callcentermedewerkster Émilie (Lucie Zhang) woont in één van die Olympiaden-flats. Het appartement is eigenlijk van haar in het ziekenhuis liggende grootmoeder en omdat ze alleen de huur niet kan dragen, besluit ze een zoekertje te plaatsen. Enter Camille (Makita Samba), een charmante leraar, met wie Émilie nog sneller het bed dan haar flat deelt. Ondertussen maken we ook nog kennis met Nora (Noémie Merlant), die op latere leeftijd haar studie rechten herneemt. Wanneer ze door haar medestudenten verward wordt met webcammodel Amber Sweet (Jehnny Beth), wil Nora zelf in contact komen met haar virtuele lookalike.
Klinkt de plot een beetje als los zand, dan is dat omdat Audiard en coscenaristen Léa Mysius en Céline Sciamma (‘Portrait De La Jeune Fille En Feu’) zich baseerden op drie kortverhalen uit de bundel ‘Killing And Dying’ van de Amerikaanse striptekenaar Adrian Tomine. Het duurt even vooraleer de verschillende plotlijnen elkaar kruisen, maar aan het eind vormen de avonturen van deze mijmerende millennials op zoek naar én in de war over seks en liefde een mooi harmonisch geheel.
De
graphic novel van Tomine situeert zich in New York, maar wordt door Audiard en co vlot vertaald naar hedendaags Parijs. Vooral ook omdat de inmiddels 69-jarige cineast een Parijs opvoert dat ver verwijderd is van de ansichtkaarten met de Eiffeltoren, Arc de Triomphe of Montmartre erop. En omdat de verlangens en twijfels van de vier hoofdpersonages – met veel schwung en naturel vertolkt door een cast van frisse dertigersgezichten, waaronder Jehnny Beth van rockband Savages – universeel zijn. Enkel de keuze om dit swingende stadsdrama in zwart-wit te filmen is een beetje ongelukkig. Het ziet er uiteraard wel stijlvol uit en de echo’s naar ‘À Bout De Souffle’ van Jean-Luc Godard of ‘Manhattan’ van Woody Allen zijn cinematografisch misschien interessant, toch zou een rijker kleurenpalet een extra sprankel toegevoegd hebben aan deze sowieso al fonkelende diamant van een film.
‘Les Olympiades’ is lichtvoetig, speels, amusant, sexy en een tikkeltje wispelturig – net zoals de amoureuze besognes van de Parijse millennials – maar snijdt een pak dieper dan je aanvankelijk zou vermoeden. Of hoe een ogenschijnlijk tussendoortje op Audiards palmares stiekem één van zijn allerbeste films blijkt. Een sierlijk kleinood dat je dus beter niet naar links swipet.
Peter Janssens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.