Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Madres Paralelas
Als prille twintiger zag Pedro Almodóvar eind jaren ’60 hoe generaal Franco de filmacademie in Madrid liet sluiten. Het plan om er te gaan studeren moest hij dan wel willens nillens opbergen, aan lef en doorzettingsvermogen ontbrak het de Spaanse meesterprovocateur nooit. In zijn nieuwste film ‘Madres Paralelas’ rekent hij – na een 41 jaar en 22 langspeelfilms overspannende carrière – af met zijn verleden en dat van de hele Spaanse natie, die nog steeds de wonden likt van dat dictatoriale regime.
Een politiek geladen Almodóvar? Dat is nieuw! Toch hoeven fans van het betere melodrama niet meteen te vrezen. Het historische kaderverhaal fungeert in de eerste plaats als kapstok om de centrale plot aan op te hangen, en die is andermaal een eerbetoon aan zijn meest geliefkoosde hoofdpersonages, namelijk de madres uit de titel. Na Manuela in ‘Todo Sobre Mi Madre’, Raimunda in ‘Volver’, Julieta in de gelijknamige film en Jacinta in ‘Dolor Y Gloria’ voegt de Spaanse cineast met Janis en Ana twee nieuwe sterke moederrollen toe aan zijn feminiene filmotheek.
Janis (Penélope Cruz) is een fotografe van middelbare leeftijd, die in haar geboortedorp een oud massagraf met slachtoffers van de Franco-dictatuur wil openleggen. Hiervoor doet ze een beroep op de getrouwde archeoloog Arturo (Israel Elejalde), met wie het wel heel goed klikt. Zo goed dat ze negen maanden later op de materniteit als alleenstaande moeder-in-spé op het punt staat te bevallen. Daar ontmoet Janis ook de zwangere tiener Ana (Milena Smit), die de laatste uren voor de geboorte van haar kind de toekomst een pak minder rooskleurig ziet. Beide vrouwen hebben snel een hechte band, maar een onverwachte crisissituatie dreigt die op de proef te stellen.
Laat het maar aan Almodóvar om een knappe vertolking uit Penélope Cruz te halen. De actrice doet het misschien lang niet slecht in Hollywood, haar beste rollen zijn die in haar moedertaal. De indrukwekkende naturel waarmee ze van Janis een veelgelaagde en complexe vrouw maakt die ondanks een aantal bedenkelijke keuzes altijd je sympathie verdient, ontging ook de jury op het Filmfestival van Venetië niet. Haar chemie met Milena Smit voel je vanaf het eerste moment dat ze het scherm delen, al neemt hun relatie in het middenstuk een paar bedenkelijke bochten.
‘Madres Paralelas’ heeft een premisse waar menig soapscenarist een heel tv-seizoen aan kan wijden, maar Almodóvar gidst je op twee uur door alle aangedikte emoties. Subtiliteit is nooit zijn handelsmerk geweest en dat uit zich zowel inhoudelijk (elke plotwending is bewust getelefoneerd) als vormelijk (zijn kenmerkende rijke kleurenpallet is in elk shot van de partij). De manier waarop het hoofd- en raamverhaal uiteindelijk in elkaar vloeien, voelt misschien iets te gekunsteld, toch blijft de spreekwoordelijke stamp in de maag niet uit tijdens de serene coda waarin Almodóvar oude demonen recht in de ogen kijkt. Meer dolor dan gloria dus, maar zo is hij op zijn best.
Een politiek geladen Almodóvar? Dat is nieuw! Toch hoeven fans van het betere melodrama niet meteen te vrezen. Het historische kaderverhaal fungeert in de eerste plaats als kapstok om de centrale plot aan op te hangen, en die is andermaal een eerbetoon aan zijn meest geliefkoosde hoofdpersonages, namelijk de madres uit de titel. Na Manuela in ‘Todo Sobre Mi Madre’, Raimunda in ‘Volver’, Julieta in de gelijknamige film en Jacinta in ‘Dolor Y Gloria’ voegt de Spaanse cineast met Janis en Ana twee nieuwe sterke moederrollen toe aan zijn feminiene filmotheek.
Janis (Penélope Cruz) is een fotografe van middelbare leeftijd, die in haar geboortedorp een oud massagraf met slachtoffers van de Franco-dictatuur wil openleggen. Hiervoor doet ze een beroep op de getrouwde archeoloog Arturo (Israel Elejalde), met wie het wel heel goed klikt. Zo goed dat ze negen maanden later op de materniteit als alleenstaande moeder-in-spé op het punt staat te bevallen. Daar ontmoet Janis ook de zwangere tiener Ana (Milena Smit), die de laatste uren voor de geboorte van haar kind de toekomst een pak minder rooskleurig ziet. Beide vrouwen hebben snel een hechte band, maar een onverwachte crisissituatie dreigt die op de proef te stellen.
Laat het maar aan Almodóvar om een knappe vertolking uit Penélope Cruz te halen. De actrice doet het misschien lang niet slecht in Hollywood, haar beste rollen zijn die in haar moedertaal. De indrukwekkende naturel waarmee ze van Janis een veelgelaagde en complexe vrouw maakt die ondanks een aantal bedenkelijke keuzes altijd je sympathie verdient, ontging ook de jury op het Filmfestival van Venetië niet. Haar chemie met Milena Smit voel je vanaf het eerste moment dat ze het scherm delen, al neemt hun relatie in het middenstuk een paar bedenkelijke bochten.
‘Madres Paralelas’ heeft een premisse waar menig soapscenarist een heel tv-seizoen aan kan wijden, maar Almodóvar gidst je op twee uur door alle aangedikte emoties. Subtiliteit is nooit zijn handelsmerk geweest en dat uit zich zowel inhoudelijk (elke plotwending is bewust getelefoneerd) als vormelijk (zijn kenmerkende rijke kleurenpallet is in elk shot van de partij). De manier waarop het hoofd- en raamverhaal uiteindelijk in elkaar vloeien, voelt misschien iets te gekunsteld, toch blijft de spreekwoordelijke stamp in de maag niet uit tijdens de serene coda waarin Almodóvar oude demonen recht in de ogen kijkt. Meer dolor dan gloria dus, maar zo is hij op zijn best.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.