Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
House Of Gucci
Something is rotten in the house of Gucci. Toen Guccio Gucci, stamvader van de gelijknamige modedynastie, in 1953 het loodje legde, deed hij dat nochtans met een gerust gemoed. Met vertakkingen naar Rome, Milaan en Manhattan was zijn in 1921 in Firenze opgerichte luxemerk een speler met internationale allures geworden en het bedrijf leek veilig in de handen van zijn zoons. Schijn bedriegt: zo verbonden als de twee G’s in hun logo, zo verbrokkeld is de familie erachter.
Als we ‘House Of Gucci’ mogen geloven, is die verbrokkeling in de eerste plaats toe te schrijven aan de dollartekens in de ogen van Patrizia Reggiani (Lady Gaga). Vanaf het moment dat ze lulletje rozenwater Maurizio Gucci (Adam Driver) ontmoet op een feestje haalt ze haar beste verleidingstechnieken boven – met succes. Tegen de zin van zijn vader Rodolfo (Jeremy Irons) trouwt Maurizio met de Italiaanse wervelwind, die haar nieuwe echtgenoot zal blijven pushen om zich te mengen in het familiebedrijf. Iets waar Maurizio, die studeert om advocaat te worden, helemaal geen zin in heeft. Windt blingblinggirl Patrizia met evenveel gemak rond haar vinger: Maurizio’s oom Aldo (Al Pacino) en diens zoon Paolo (Jared Leto), een onbezonnen dandy die geen twaalf stielen nodig heeft om dertien ongelukken te veroorzaken.
De ondertitel van de bestseller van Sara Gay Forden, waarbij ‘House Of Gucci’ de mosterd haalde, luidt ‘A Sensational Story Of Murder, Madness, Glamour And Greed’, dus dan weet je dat alle componenten voor een burleske opera of Shakespeariaanse tragedie aanwezig zijn. Alleen jammer dat Ridley Scott niet kon kiezen welke richting hij het liefst wilde uitgaan en zodoende koos om beide stijlen te combineren. Maar je draagt toch ook geen t-shirt van Balenciaga op een broek van Tom Ford? Vier jaar geleden richtte Scott met het uitstekende Getty-drama ‘All The Money In The World’ nochtans zijn lens al op de excentriciteit van de rich and famous en hanteerde hij wel een consistente toon.
Toegegeven, het verhaal van de Gucci’s is van een meer uitzinnige orde. De grandeur van ‘The Godfather’ wordt hier gekoppeld aan de glamour van ‘Dynasty’, en die tweespalt komt ook in de vertolkingen tot uiting. Lady Gaga is verbluffend als de jaloerse helleveeg die zelfs tot moord in staat blijkt om haar zin te krijgen, alleen had iemand haar moeten zeggen dat haar dik aangezette accent meer Russisch dan Italiaans klinkt. Toch draagt zij de film. Wanneer ze in het veel te lange en zelfs wat saaie middenstuk een hele tijd uit beeld is, verslapt de aandacht. En dringt de vraag op wie nu eigenlijk het hoofdpersonage is.
De ingehouden vertolking van Adam Driver kan onmogelijk nog meer contrasteren. Hij kanaliseert Michael Corleone, de afzijdige zoon van de don die net zoals Maurizio door omstandigheden aan het hoofd van een imperium belandt en – eens geproefd van de macht – transformeert in een kille minnaar. Het is knap dat Driver die omwenteling met subtiel spel overbrengt naar de kijker, want het scenario loopt niet in de pas. Wie of wat de beweegredenen van de personages zijn, is grotendeels onduidelijk. De karikaturen die Al Pacino en Jared Leto met zichtbaar plezier van Aldo en zijn zoon Paolo maken, horen dan weer thuis in een kokette komedie.
Ridley Scott is een vakman, bij wie de kwaliteit van zijn films meestal staat of valt met het script. En daar knelt hier het schoentje. Hij is de meest bekwame gun for hire van het Amerikaanse studiosysteem en schiet hier en daar prachtige plaatjes van de chique designkledij, peperdure auto’s en luxeappartementen die de Gucci’s tot hun beschikking hebben, maar hij is geen auteur met een unieke stijl zoals bijvoorbeeld Martin Scorsese of Brian De Palma. Zijn ‘Goodfellas’ en ‘Scarface’ – epische tragedies waarbij je wél om de personages geeft – artisanale pizza’s, dan is ‘House Of Gucci’ een diepvriesexemplaar: alle ingrediënten zijn aanwezig, het blijft opgewarmde kost.
Als we ‘House Of Gucci’ mogen geloven, is die verbrokkeling in de eerste plaats toe te schrijven aan de dollartekens in de ogen van Patrizia Reggiani (Lady Gaga). Vanaf het moment dat ze lulletje rozenwater Maurizio Gucci (Adam Driver) ontmoet op een feestje haalt ze haar beste verleidingstechnieken boven – met succes. Tegen de zin van zijn vader Rodolfo (Jeremy Irons) trouwt Maurizio met de Italiaanse wervelwind, die haar nieuwe echtgenoot zal blijven pushen om zich te mengen in het familiebedrijf. Iets waar Maurizio, die studeert om advocaat te worden, helemaal geen zin in heeft. Windt blingblinggirl Patrizia met evenveel gemak rond haar vinger: Maurizio’s oom Aldo (Al Pacino) en diens zoon Paolo (Jared Leto), een onbezonnen dandy die geen twaalf stielen nodig heeft om dertien ongelukken te veroorzaken.
De ondertitel van de bestseller van Sara Gay Forden, waarbij ‘House Of Gucci’ de mosterd haalde, luidt ‘A Sensational Story Of Murder, Madness, Glamour And Greed’, dus dan weet je dat alle componenten voor een burleske opera of Shakespeariaanse tragedie aanwezig zijn. Alleen jammer dat Ridley Scott niet kon kiezen welke richting hij het liefst wilde uitgaan en zodoende koos om beide stijlen te combineren. Maar je draagt toch ook geen t-shirt van Balenciaga op een broek van Tom Ford? Vier jaar geleden richtte Scott met het uitstekende Getty-drama ‘All The Money In The World’ nochtans zijn lens al op de excentriciteit van de rich and famous en hanteerde hij wel een consistente toon.
Toegegeven, het verhaal van de Gucci’s is van een meer uitzinnige orde. De grandeur van ‘The Godfather’ wordt hier gekoppeld aan de glamour van ‘Dynasty’, en die tweespalt komt ook in de vertolkingen tot uiting. Lady Gaga is verbluffend als de jaloerse helleveeg die zelfs tot moord in staat blijkt om haar zin te krijgen, alleen had iemand haar moeten zeggen dat haar dik aangezette accent meer Russisch dan Italiaans klinkt. Toch draagt zij de film. Wanneer ze in het veel te lange en zelfs wat saaie middenstuk een hele tijd uit beeld is, verslapt de aandacht. En dringt de vraag op wie nu eigenlijk het hoofdpersonage is.
De ingehouden vertolking van Adam Driver kan onmogelijk nog meer contrasteren. Hij kanaliseert Michael Corleone, de afzijdige zoon van de don die net zoals Maurizio door omstandigheden aan het hoofd van een imperium belandt en – eens geproefd van de macht – transformeert in een kille minnaar. Het is knap dat Driver die omwenteling met subtiel spel overbrengt naar de kijker, want het scenario loopt niet in de pas. Wie of wat de beweegredenen van de personages zijn, is grotendeels onduidelijk. De karikaturen die Al Pacino en Jared Leto met zichtbaar plezier van Aldo en zijn zoon Paolo maken, horen dan weer thuis in een kokette komedie.
Ridley Scott is een vakman, bij wie de kwaliteit van zijn films meestal staat of valt met het script. En daar knelt hier het schoentje. Hij is de meest bekwame gun for hire van het Amerikaanse studiosysteem en schiet hier en daar prachtige plaatjes van de chique designkledij, peperdure auto’s en luxeappartementen die de Gucci’s tot hun beschikking hebben, maar hij is geen auteur met een unieke stijl zoals bijvoorbeeld Martin Scorsese of Brian De Palma. Zijn ‘Goodfellas’ en ‘Scarface’ – epische tragedies waarbij je wél om de personages geeft – artisanale pizza’s, dan is ‘House Of Gucci’ een diepvriesexemplaar: alle ingrediënten zijn aanwezig, het blijft opgewarmde kost.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.