Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
West Side Story
Toen de jonge Steven Spielberg enkel nog maar een baard in de keel had, was hij al fan van ‘West Side Story’. De meest veelzijdige cineast in Hollywood had het genre musical nog af te vinken op zijn bucket list en liep bijgevolg al jaren rond met plannen om zijn eigen versie te maken. Nu weten we dat die interpretatie niet zo gek veel verschilt van het verhaal dat we kennen uit de Broadwaymusical van Leonard Bernstein (muziek), Stephen Sondheim, Arthur Laurents (libretto) en Jerome Robbins (regie en choreografie) uit 1957 of uit de met tien Oscars bekroonde witte doek-bewerking door Robert Wise en diezelfde Jerome Robbins vier jaar later. Dat blijkt zowel een zegen als een vloek.
Spielberg en scenarist Tony Kushner (‘Munich’, ‘Lincoln’) kozen heel bewust om aan setting en tijdvak niets te wijzigen. De New Yorkse Upper West Side van de jaren ’50 is opnieuw het decor van de tragische, op William Shakespeares ‘Romeo & Juliet’ geënte love story tussen polak-bad boy Tony (Ansel Elgort) en latina-schoonheid Maria (Rachel Zegler). Hij is de voormalige leider van de Jets, kinderen van Europese inwijkelingen onderaan de sociale ladder; zij de zus van de leider van de Sharks, migranten uit Puerto Rico op zoek naar hun Amerikaanse droom. Net als in 1961 heeft de plot meer oog voor wat deze verboden romance teweegbrengt bij hun omgeving.
‘West Side Story’ anno 2021 volgt de krijtlijnen van het bronmateriaal heel trouw, maar verlegt enkele accenten. Die voegen weliswaar niet altijd iets toe. Zo krijgt de bordkartonnen Tony dit keer misschien een rijker achtergrondverhaal, zijn personage verandert er niet wezenlijk door. Dat ‘Baby Driver’-acteur Ansel Elgort een even grote houten klaas blijkt als Richard Beymer in de versie van Wise helpt natuurlijk evenmin – zó trouw hoefde het voor ons nu ook weer niet, Steven. Kushner plaatst de rivaliteit van de bendes ditmaal tegen een gentrificatiesubplot, al gaapt de etnische kloof vol raciale spanningen even diep als voorheen. Spielberg versterkt dat gevoel zelfs door meerdere dialogen Spaans bewust niet te ondertitelen. Een nobel idee, dat in de praktijk helaas wat knullig uitgewerkt is.
Blijven wél volledig overeind: de liedjes! Een musical is zo sterk als zijn beste songs, dus zorgt de jukebox gevuld met herkenbare deuntjes ervoor dat de tweeënhalf uur gezwind wegkijken. ‘Maria’, ‘America’, ‘Tonight’, ‘I Feel Pretty’, ‘Somewhere’… wie zingt ze niet uit volle borst mee? Nieuwkomer Rachel Zegler alvast wel, al is ze duidelijk een betere zangeres dan actrice. Met haar Colombiaanse roots is ze beslist een meer accurate casting voor de rol van Maria dan Natalie Wood destijds, toch komt Zegler qua acteertalent niet aan de hielen van haar brownface-voorgangster. De casting van de bijrollen verdient meer lof: Ariana DeBose is een voortreffelijke Anita (geef die vrouw een Oscar!), Mike Faist bezorgt diepgang aan de getormenteerde Riff en oudgediende Rita Moreno krijgt meer dan een veredelde cameo.
Maar zijn grootste triomf scoort ‘West Side Story’ visueel. In 1961 hoorde je geregeld de planken van het theater kraken, hier neemt Janusz Kamiński’s immer bewegende camera je mee door een bruisende binnenstad, waarin de door New York City Ballet-choreograaf Justin Peck gesuperviseerde vibrerende danspartijen nog beter tot hun recht komen. Toch zorgt het spel van belichting, evenals het erg klassieke acteerwerk, ervoor dat je voortdurend de indruk hebt naar een film te kijken die effectief in de jaren ’50 opgenomen is. Knap gedaan, maar tegelijk maakt het van deze subtiele update een eigenzinnig staaltje anachronistische cinema. Dat de thematiek zestig jaar na dato nog altijd brandend actueel is, maakt het evenwel geen overbodige cinema. En daarbij, als er van ‘A Star Is Born’ vier versies kunnen bestaan, dan mogen er van ‘West Side Story’ gerust ook twee zijn.
Spielberg en scenarist Tony Kushner (‘Munich’, ‘Lincoln’) kozen heel bewust om aan setting en tijdvak niets te wijzigen. De New Yorkse Upper West Side van de jaren ’50 is opnieuw het decor van de tragische, op William Shakespeares ‘Romeo & Juliet’ geënte love story tussen polak-bad boy Tony (Ansel Elgort) en latina-schoonheid Maria (Rachel Zegler). Hij is de voormalige leider van de Jets, kinderen van Europese inwijkelingen onderaan de sociale ladder; zij de zus van de leider van de Sharks, migranten uit Puerto Rico op zoek naar hun Amerikaanse droom. Net als in 1961 heeft de plot meer oog voor wat deze verboden romance teweegbrengt bij hun omgeving.
‘West Side Story’ anno 2021 volgt de krijtlijnen van het bronmateriaal heel trouw, maar verlegt enkele accenten. Die voegen weliswaar niet altijd iets toe. Zo krijgt de bordkartonnen Tony dit keer misschien een rijker achtergrondverhaal, zijn personage verandert er niet wezenlijk door. Dat ‘Baby Driver’-acteur Ansel Elgort een even grote houten klaas blijkt als Richard Beymer in de versie van Wise helpt natuurlijk evenmin – zó trouw hoefde het voor ons nu ook weer niet, Steven. Kushner plaatst de rivaliteit van de bendes ditmaal tegen een gentrificatiesubplot, al gaapt de etnische kloof vol raciale spanningen even diep als voorheen. Spielberg versterkt dat gevoel zelfs door meerdere dialogen Spaans bewust niet te ondertitelen. Een nobel idee, dat in de praktijk helaas wat knullig uitgewerkt is.
Blijven wél volledig overeind: de liedjes! Een musical is zo sterk als zijn beste songs, dus zorgt de jukebox gevuld met herkenbare deuntjes ervoor dat de tweeënhalf uur gezwind wegkijken. ‘Maria’, ‘America’, ‘Tonight’, ‘I Feel Pretty’, ‘Somewhere’… wie zingt ze niet uit volle borst mee? Nieuwkomer Rachel Zegler alvast wel, al is ze duidelijk een betere zangeres dan actrice. Met haar Colombiaanse roots is ze beslist een meer accurate casting voor de rol van Maria dan Natalie Wood destijds, toch komt Zegler qua acteertalent niet aan de hielen van haar brownface-voorgangster. De casting van de bijrollen verdient meer lof: Ariana DeBose is een voortreffelijke Anita (geef die vrouw een Oscar!), Mike Faist bezorgt diepgang aan de getormenteerde Riff en oudgediende Rita Moreno krijgt meer dan een veredelde cameo.
Maar zijn grootste triomf scoort ‘West Side Story’ visueel. In 1961 hoorde je geregeld de planken van het theater kraken, hier neemt Janusz Kamiński’s immer bewegende camera je mee door een bruisende binnenstad, waarin de door New York City Ballet-choreograaf Justin Peck gesuperviseerde vibrerende danspartijen nog beter tot hun recht komen. Toch zorgt het spel van belichting, evenals het erg klassieke acteerwerk, ervoor dat je voortdurend de indruk hebt naar een film te kijken die effectief in de jaren ’50 opgenomen is. Knap gedaan, maar tegelijk maakt het van deze subtiele update een eigenzinnig staaltje anachronistische cinema. Dat de thematiek zestig jaar na dato nog altijd brandend actueel is, maakt het evenwel geen overbodige cinema. En daarbij, als er van ‘A Star Is Born’ vier versies kunnen bestaan, dan mogen er van ‘West Side Story’ gerust ook twee zijn.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.