Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Voer voor statistici: ‘Spider-Man: No Way Home’ is de vierde film van MCU’s Phase IV, de derde met Tom Holland in de titelrol en Jon Watts in de regiestoel, de tweede die de multiversumpoorten wagenwijd openzet en de eerste waarin… nou, ja, dat is onmogelijk te vertellen zonder een gigaspoiler uit onze pen te laten vloeien. Maar we beseffen ook wel dat wie zich de laatste maanden niet zelf in een ander universum schuilhield al lang weet welke zogenaamde verrassing dit makke meta-avontuur in petto heeft. Als je echt honderd procent verrast wil worden, lees je best gewoon niets op voorhand. En kijk je geen trailers. En ga je eerst zelf naar de cinema. Hoewel we dat in dit geval nu niet direct aanbevelen.

In het vorige deel was Peter Parker letterlijk ver van huis, sinds het moment waarop Mysterio zijn Spider-Man-identiteit aan de hele wereld prijsgaf, is hij nog verder van huis. Opgejaagd door alles en iedereen besluit een radeloze Peter – de arme jongen kan zelfs geen MIT-beurs meer krijgen! – aan te kloppen bij zijn maatje Doctor Strange: of die toevallig geen spreuk kent waarmee hij de hele wereld kan doen vergeten dat hij Spider-Man is? Morrelen met het parallelle tijdscontinuüm gaat echter niet zonder gevolgen.

Zo is het slechts een kwestie van tijd vooraleer oude bekenden doorheen de op een kier gezette universumdeuren glippen. Onder andere Alfred Molina en Willem Dafoe mogen hun rollen van respectievelijk Doc Ock en Green Goblin hernemen. In totaal maken vijf nemesissen van Spider-Man uit de films met Tobey Maguire en Andrew Garfield – eentje uit elke film om precies te zijn – hun opwachting. Voor Doctor Strange is de opdracht simpel: terugsturen naar waar ze vandaan komen. Omdat dat voor alle vijf een herhaald doodvonnis betekent, wil Parker ze liever injecteren met een serum dat hen geneest van hun evilness.

Klinkt belachelijk? Is het ook. Schurken worden plots good guys en uiteindelijk toch weer schurken, want anders kan er op het einde geen lang uitgesponnen strijd bevochten worden. ‘Spider-Man: No Way Home’ weet nooit van welk hout pijlen maken. De film zit gevangen tussen de plotafwikkeling van ‘Far From Home’, de aanloop naar de ‘Doctor Strange’-sequel en een karrenvracht nostalgie – zoveel zelfs dat er nauwelijks een eigen verhaal verteld wordt. Extra spijtig daarbij is dat die nostalgie meer tenenkrullende emo en therapeutisch gewauwel met zich meebrengt dan de verhoopte spektakelcinema en hanging out with the boys-humor.

In de tweede helft van de film gebeurt allicht voldoende om de die hard fans een orgasme te bezorgen. Klaarkomen zat er voor ons niet in, maar we zijn er wel klaar mee. Watts en co hebben namelijk niets te bieden dat niet al eerder én beter gedaan is. De antagonisten – zowel de personages als de acteurs – maakten een overtuigendere beurt in de Raimi-trilogie, de emoties waren evenwichtiger gedoseerd in de twee ondergewaardeerde Garfield-worpen en de superieure animatiehit ‘Into The Spider-Verse’ bewees enkele jaren terug nog dat het wel degelijk mogelijk is om een creatieve multiversumplot met een kloppend hart te verzinnen.

Het grootste probleem is dat je nergens met de lotgevallen van Spidey en zijn entourage gaat meeleven. De karakters blijven eendimensionale stripfiguren, ongeacht door hoeveel dimensies ze gestuurd worden. Het finale gevecht heeft veel ijzers in het vuur, maar dat is enkel zo omdat het gezegd wordt, niet omdat je het voelt. Het overlijden van een belangrijk nevenpersonage levert zelfs één van de meest potsierlijke scènes van de film op. Bovendien heeft ‘No Way Home’ last van de ‘Avengers: Endgame’-ziekte: alles is zo verdomd ernstig. De acteurs vormen het enige lichtpunt. Tom Holland doet het lang niet slecht en ook zijn twee bondgenoten who can’t be named tonen aan hoe jammer het is dat de scenaristen zoveel kansen onbenut gelaten hebben.

Nee, in 2021 staat Marvel niet meteen synoniem voor marvelous. ‘Black Widow’ was een mosterd na de maaltijd-prequel, ‘Shang-Chi And The Legend Of The Ten Rings’ introduceerde de meest kleurloze superheld sinds Daredevil, ‘Eternals’ trok een blik nieuwkomers open waar niemand na de wildgroei aan personages in de Infinity Saga al klaar voor was en nu blijkt ook ‘Spider- Man: No Way Home’ een nietszeggende filler-episode, die uitsluitend grossiert in inspiratieloze fanservice. Het is met het Marvel Cinematic Universe zoals met corona: de vierde golf is er echt te veel aan.

Peter Janssens