Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Mijn Vader Is Een Saucisse
Wie destijds een gloeiende hekel had aan Sally Field in 'Mrs. Doubtfire' - en die nu nog altijd heeft, de kans is groot - zal waarschijnlijk niet staan springen om Hilde De Baerdemaeker in het hart te sluiten, laat staan om haar enkels te masseren of haar kuiten te kietelen.
Net zoals Field zet De Baerdemaeker hier een carrière-/huisvrouw neer die zo bezig is met haar eigen navel, materialistische noden en regelneverij dat ze niet ziet dat er ook nog andere dingen in het leven zijn. Dingen die nochtans heel zichtbaar worden getoond door echtgenoot Robin Williams/Johan Heldenbergh. Die zet wel in op de leut in het leven, en dat wordt niet in dank aanvaard. Want wie niet wil meelopen in het gareel … raus.
Of hoe scenarist Jean-Claude Van Rijckeghem bij het uittekenen van het poeslief balancerende 'Mijn Vader Is Een Saucisse' tijdens een welbepaalde verhaalpointe dicht bij de crux van de Amerikaanse komedieklassieker uit 1993 schuurt. Al is dit in de eerste plaats natuurlijk de verfilming van Agnes Lestrades in 2013 verschenen kinder-/familieboek 'Mon Père Est Une Saucisse'.
In de Nederlandstalige adaptatie is het Paul - en helaas geen Hans - die de worst van dienst mag zijn. En dat komt zo: hij is niet meer gelukkig in zijn kaderfunctiesleur bij een bank en wil terug fun en passie in zijn leven. Acteren zoals hij vroeger nog heeft gedaan, lijkt hem wel wat en op een blauwe weekdag geeft hij zijn ontslag om die droom te kunnen verwezenlijken. Tot grote ontsteltenis van zijn echtgenote, die als dochter van de vorige eigenaar aan het hoofd staat van een internationaal actief zijnd pralinebedrijf. Ook de oudste twee kinderen fronsen hun wenkbrauwen, maar jongste dochter Zoë - Savannah Vandendriessche, Rosie uit 'Rosie En Moussa' - vindt het vrie wijs en de max. Zozeer zelfs, dat ze met medeweten van haar pa spijbelt om hem te helpen met zijn audities.
Het is ook uit het standpunt van Zoë dat 'Mijn Vader Is Een Saucisse' wordt verteld, en visueel krijgt alles af en toe een animatie-inkleuring. Net zoals Jan Verheyen en Lien Willaert dat al dan niet toevallig ook deden in 'Red Sandra'. De spil van de film is ontegensprekelijk de relatie tussen Zoë en haar vader. En Vandendriessche en Heldenbergh kleuren die relatie mooi in. Ook de andere acteurs zijn geïnspireerd: het is niet dat ze diep moeten graven, maar ze brengen de brede humor en goede luim met verve en goesting. Bravo dus voor de acteursregie. En eigenlijk gewoon ook voor de regie in het algemeen.
Het langspeeldebuut van Anouk Fortunier - er prijken ook twee kortfilms en een paar acteerprestaties op haar cv - is een heel onschuldig, nergens tegen de schenen schoppend en zelfs nergens uitdagend kijkstuk waar als voelgoedsprookje van bij ons eigenlijk maar weinig tegen in te brengen is. Dat toch doen zou een beetje zonde zijn. Maar pas op: deze fijne familiefilm bevat dus sporen van een boze akelamoeder die her en der voor nachtmerries kan zorgen. En niet enkel tijdens stormachtige nachten waar scherpe klauwtakken rolluiken bekrassen terwijl de koekoek de passie preekt.