Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Don't Look Up
In ‘Don’t Look Up’ voert Adam McKay onder meer volksleiders op die zich liever om hun eigen politieke agenda bekommeren dan te luisteren naar het wetenschappelijk onderbouwde advies van experten ter zake. Klinkt iets te bekend in de oren? Ja, de nieuwste satire van de voormalige Will Ferrell-komediesfilmer voelt zo brandend actueel dat het en passant het cliché ‘een lach en een traan’ een uppercut-update bezorgt.
Van de COVID-19-pandemie was dan wel nog geen sprake toen McKay in 2019 achter zijn tekstverwerker kroop, de zorgwekkende toestand van de wereld die hier grotesk op de korrel wordt genomen, is er de afgelopen twee jaar niet minder precair op geworden. McKay stelt de heel confronterende vraag of de maatschappij anno 2021 wel gered kan worden wanneer een mondiale ramp om het hoekje loert. In ‘Don’t Look Up’ is dat een komeet ter grootte van de Mount Everest, die met 99% zekerheid de aarde binnen het half jaar zal verwoesten. Goed nieuws, menen de megalomane president Orlean (de immer geweldige Meryl Streep in heerlijk schmierende Trump-modus) en haar kabinetschef én zoon Jason (Jonah Hill), want dan is er nog kans op overleven. En zo kan Madame President zich focussen op wat er echt toe doet: haar dalende populariteitscijfers opkrikken in het licht van de nakende verkiezingen.
Ook in de media is de interesse in het allesverwoestende ruimterotsblok miniem. Op tv-talkshows wordt meer aandacht geschonken aan de knipperlichtrelatie van een omhooggevallen popster (heerlijk hoe Ariana Grande zich voor deze rol engageerde) en op social media wordt zelfs in twijfel getrokken of die komeet wel bestaat. Of hoe letterlijk iedereen langs McKay’s ‘veeg uit de pan’-kassa passeert: omhooggevallen politici, manipulatieve nieuwsmakers, klimaatcrisisontkenners, social media-stemmingmakers of gewiekste technologiegiganten (let op een hilarische Mark Rylance).
Je hebt het al door: fijnbesnaard en subtiel is ‘Don’t Look Up’ allerminst, confronterend en wild om zich heen schoppend des te meer. Om een beetje orde te scheppen in deze doelbewuste chaos volgen we het spoor van de doctoraatsstudente die de komeet ontdekte én de prof die vervolgens de onfortuinlijke koers ervan vaststelde, met schwung vertolkt door respectievelijk Jennifer Lawrence (met hip rood kapsel en neuspiercing) en Leonardo DiCaprio (met sjofel baardje). Vooral die laatste bewijst eens te meer wat voor een klasbak hij is: van ons moet hij alvast niet uitgemergeld met beren vechten om een Oscar te verdienen.
De speelduur van 138 minuten is iets te lang om de schertsboog voor de volle 100% strak te houden – nee, zelfs niet voor 99% – en vooral in het middenstuk passeren iets te veel overbodige scènes en personages de revue. ‘Don’t Look Up’ mist de perfecte dosering van McKay’s vorige satires ‘The Big Short’ en ‘Vice’, maar dit keer doet hij het wel zonder authentiek bronmateriaal en tackelt hij meer dan één onderwerp. Het belet deze fictieve uitvergroting van een samenleving as we know it niet om met beide voeten in het nu te staan en ons tussen het bulderen door meerdere keren pijnlijk accuraat op de feiten te drukken. Ramses Shaffy had zeven werkwoorden nodig, wij houden het bij drie: huil, lach en bewonder.
Van de COVID-19-pandemie was dan wel nog geen sprake toen McKay in 2019 achter zijn tekstverwerker kroop, de zorgwekkende toestand van de wereld die hier grotesk op de korrel wordt genomen, is er de afgelopen twee jaar niet minder precair op geworden. McKay stelt de heel confronterende vraag of de maatschappij anno 2021 wel gered kan worden wanneer een mondiale ramp om het hoekje loert. In ‘Don’t Look Up’ is dat een komeet ter grootte van de Mount Everest, die met 99% zekerheid de aarde binnen het half jaar zal verwoesten. Goed nieuws, menen de megalomane president Orlean (de immer geweldige Meryl Streep in heerlijk schmierende Trump-modus) en haar kabinetschef én zoon Jason (Jonah Hill), want dan is er nog kans op overleven. En zo kan Madame President zich focussen op wat er echt toe doet: haar dalende populariteitscijfers opkrikken in het licht van de nakende verkiezingen.
Ook in de media is de interesse in het allesverwoestende ruimterotsblok miniem. Op tv-talkshows wordt meer aandacht geschonken aan de knipperlichtrelatie van een omhooggevallen popster (heerlijk hoe Ariana Grande zich voor deze rol engageerde) en op social media wordt zelfs in twijfel getrokken of die komeet wel bestaat. Of hoe letterlijk iedereen langs McKay’s ‘veeg uit de pan’-kassa passeert: omhooggevallen politici, manipulatieve nieuwsmakers, klimaatcrisisontkenners, social media-stemmingmakers of gewiekste technologiegiganten (let op een hilarische Mark Rylance).
Je hebt het al door: fijnbesnaard en subtiel is ‘Don’t Look Up’ allerminst, confronterend en wild om zich heen schoppend des te meer. Om een beetje orde te scheppen in deze doelbewuste chaos volgen we het spoor van de doctoraatsstudente die de komeet ontdekte én de prof die vervolgens de onfortuinlijke koers ervan vaststelde, met schwung vertolkt door respectievelijk Jennifer Lawrence (met hip rood kapsel en neuspiercing) en Leonardo DiCaprio (met sjofel baardje). Vooral die laatste bewijst eens te meer wat voor een klasbak hij is: van ons moet hij alvast niet uitgemergeld met beren vechten om een Oscar te verdienen.
De speelduur van 138 minuten is iets te lang om de schertsboog voor de volle 100% strak te houden – nee, zelfs niet voor 99% – en vooral in het middenstuk passeren iets te veel overbodige scènes en personages de revue. ‘Don’t Look Up’ mist de perfecte dosering van McKay’s vorige satires ‘The Big Short’ en ‘Vice’, maar dit keer doet hij het wel zonder authentiek bronmateriaal en tackelt hij meer dan één onderwerp. Het belet deze fictieve uitvergroting van een samenleving as we know it niet om met beide voeten in het nu te staan en ons tussen het bulderen door meerdere keren pijnlijk accuraat op de feiten te drukken. Ramses Shaffy had zeven werkwoorden nodig, wij houden het bij drie: huil, lach en bewonder.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.