Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Lola Vers La Mer
Mogen zich in hun handen wrijven van contentement: fans van transgendercinema en liefhebbers van (Franse) woordspelingen. De Lola waarvan sprake is transgender en wordt ook door een transgender persoon (Mya Bollaers) vertolkt en diezelfde Lola verliest bij het begin van de film haar moeder en wil op het eind roadripgewijs de zee bereiken. Een film met een duidelijk afgebakende koers dus deze 'Lola Vers La Mer'.
De dood van Lola’s moeder is het starschot voor de film die al meteen begint met de uitvaart van de vrouw. De rebelse achttienjarige Lola - geboren als Lionel - verblijft niet meer thuis, maar in een opvangcentrum. Haar vader Philippe (Benoît Magimel) gaf immers letterlijk niet meer thuis na de outing van zijn zoon. Zonder medeweten van haar vader hield Lola’s moeder wel nog steeds contact met haar: vandaar dat de dood van haar moeder een grote emotionele impact op haar heeft. Ironisch genoeg zorgt de dood van de moeder ervoor dat de vader en zijn dochter willens nillens tijd met elkaar moeten doorbrengen nadat ze elkaar al twee jaar niet hebben gezien. Ze reizen samen in de auto naar de Noordzee om er de as van de moeder/vrouw uit te strooien bij een vakantiehuis in de duinen. Een roadtrip waarop vader en dochter (uiteraard) dichter naar elkaar zullen toegroeien.
‘Lola Vers La Mer’ is de tweede langspeler van de Brusselse regisseur-scenarist-acteur Laurent Micheli. Voor hem was het primordiaal dat het titelpersonage ook door een transgendervrouw of non-binaire acteur zou worden vertolkt. Mya Bollaers reageerde op het zoekertje van de regisseur en mocht zo debuteren in deze precaire roadmovie, waarvoor ze zelfs al meteen een acteernominatie kreeg bij de Césars, de Franse tegenpool van de Oscars. Toch is het gemakkelijk om de film los te zien van de transgenderthematiek en -polemiek: ‘Lola Vers La Mer’ is in de eerste plaats een film over een vader en een kind die elkaar terug moeten vinden en leren accepteren in een proces van rouw en aanvaarding. En daaraan kan eender welke breuk aan de basis liggen. Al is het natuurlijk wel zo dat de expressieve Bollaers een levensechtheid aan de rol kan toevoegen door uit eigen ervaringen te putten. Al liep haar eigen aanvaardingsproces gelukkig minder rumoerig dan in het script van Micheli. De echte ontroering in de film zit hem dan ook niet zozeer in de grote gebaren, maar meer in de kleine details die duidelijk maken hoe hard en moeilijk de maatschappij kan zijn voor iemand die anders is.
Micheli gaat ook voor realisme: het water tussen vader en dochter mag dan gaandeweg wel minder diep worden, echt breken doet het ijs nog niet. ‘Lola Vers La Mer’ koppelt verstandhouding aan hoop en maakt aan het eind geen finale sacharinebuiging. Aanvaarding kost tijd, luidt het devies. Dat Micheli de vaderfiguur van meet af aan niet als een botte bruut voorstelt maar als een goedbedoelende man die echter niet in staat is om begripvol te reageren op een situatie die hij zelf niet kan begrijpen – zelfs niet als die een invloed heeft op zijn eigen vlees en bloed - voegt een extra realistische dimensie toe.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.