Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Eye
Gezocht in Hollywood: inspiratie. Het is blijkbaar bijlange niet meer zo eenvoudig om een goed scenario af te leveren en daarom grijpt Tinseltown geregeld terug naar ontelbare vervolgfilms, makeovers van oude franchises of simpelweg remakes, hetzij van klassiekers waar de huidige jeugd de neus voor ophaalt, hetzij van Europese of Aziatische producties. Als een film niet-Engels gesproken is, heeft de Amerikaan ‘m doorgaans toch niet gezien (over de plas lezen ze niet graag ondertitels), dus kunnen ze de prent zelfs nog beschouwen als nieuw.
Sinds een paar jaar heeft Hollywood z’n oog laten vallen (hebt u ‘m?) op de Japanse markt, en meerbepaald op de lokale horrorfilms, die daar en masse van de fabricageband rollen. Hetzelfde gebeurt nu met de Amerikaanse remakes van die films. We zagen het al met bijvoorbeeld ‘The Ring’, ‘The Grudge’ en ‘Pulse’, en nu is het de beurt aan ‘The Eye’, een strakke vingeroefening van de gebroertjes Danny en Oxide Pang, die daarmee definitief doorbraken. Het zal er wellicht niets mee te maken hebben, maar ook bij de 2008-versie kruipt er een duo achter de camera: Xavier Palud en Daniel Moreau, die ons eerder de koude rillingen bezorgden met het claustrofobische ‘Ils’.
‘The Eye’ uit de titel is dat van Jessica Alba. Ze speelt een blinde violiste, die na een oogtransplantatie haar zicht op de wereld rondom haar terugkrijgt. Voor ze het goed en wel beseft, staat ze ‘in connectie’ met een paranormale wereld, die haar onbewust signalen doorspelen om een grote ramp te vermijden.
Palud en Moreau kunnen spanning genereren en af en toe weten ze in ‘The Eye’ toch de juiste snaar te bespelen (een vroege scène in een restaurant dat letterlijk op exploderen staat, is een schot in de roos), maar grotendeels lijkt hun creativiteit toch aan banden gelegd; getuige daarvan het plotse opduiken van scènes, die haast identieke kopieën zijn van scènes uit het origineel (maar dan wel zwakkere broertjes daarvan, dat spreekt), en de fletse finale, gedrenkt in een onsmakelijk ver-Amerikaniseerd sausje. Jessica Alba is geen goede actrice, maar ze doet haar best in een rol, die haar niet echt op het lijf geschreven is. Toegegeven, haar prestatie is perfect inwisselbaar, maar iemand anders had evengoed geleden onder het beperkte werkmateriaal; haar karakter moet immers weinig meer doen dan schrikken van de ontelbare visioenen, die haar pad kruisen. “Ik zie dingen die ik niet zou moeten zien”, zegt Alba’s personage iets over halfweg. Wij zaten toen net hetzelfde te denken.