Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Un Triomphe
Un fielm fiel goode … dat is ongetwijfeld wat Emmanuel Courcol voor ogen had bij de conceptie van 'Un Triomphe'. Een film die zowel de lach als de traan propageert, wat het ergens logisch maakt dat deze film op productionele steun kon rekenen van zowel Dany Boon als Robert Guédiguian. Courcols film is niet de eerste die aantoont dat cultuur, eigen (sport)talenten, doorzettingsvermogen en een gezonde dosis humor mensen in een gesloten gemeenschap naar buiten kunnen brengen - in 'Un Triomphe' mag je dat buiten zelfs letterlijk interpreteren.
De groep die hier boven zichzelf uitstijgt bestaat uit een zestal gevangenen, maar het zouden dus ook oorlogsweduwen, analfabeten, agrofoben, stippellijntrekkers of postzegelverzamelaars kunnen geweest zijn. Kad Merad kruipt in de huid van een werkloze acteur die gaat bijklussen als theaterleraar in een gevangenis waar een werkgroep acteren wordt georganiseerd. Hij komt er een collega vervangen die ei zo na gelyncht was door de aspirant-acteurs die zijn keuze voor de fabels van de La Fontaine niet zo zagen zitten. Stand-up lijkt meer hun ding te zijn, en Merad vindt het perfecte compromis in een opvoering van Samuel Becketts absurde klassieker 'En Attendant Godot'. Een stuk dat handelt over eindeloos en nodeloos wachten lijkt hem immers wel te passen in een omgeving waar wachten het meest existentiële deel van elke dag is. De mogelijke politieke, filosofische, ethische, existentiële, christelijke interpretaties van het stuk zijn zoals dat heet mooi meegenomen. Wat begint als een eenmalige opvoering krijgt zowaar een vervolg wanneer de opvoering succesvol genoeg blijkt om ook uitgenodigd te worden door andere theaters, met als apotheose een opvoering in de Parijse cultuurtempel Théâtre de L’Odéon.
Courcol klikt alle te verwachten emodeuren open: de gevangenen blijken nog de slechtste niet te zijn, Merad torst zelf ook emotionele bagage mee en de acteerplannen krijgen tegenstand van de gevangenisdirectie en de minister van justitie. Zwaar problematisch wordt het echter niet, want Courcol lost de meeste conflicten zonder al teveel poespas meestal op in een volgende of nauw aansluitende scène. De meest pertinent aanwezige plotomkadering is uiteindelijk de kritiek op het (Franse) gevangeniswezen waar stugge bureaucratie en regelneverij de plak zwaaien. Extra realisme is er door het feit dat Courcol de gevangenisscènes ook in een echte gevangenis heeft kunnen opnemen zodat de acteurs hun personages levensecht konden aanvoelen.
Ook de karaktertekeningen zijn vrij rechtlijnig: geen diepgravende revelaties, verrassende inzichten of keelkropvapeurkes: het is en blijft le fiel goode natuurlijk. Waardoor 'Un Triomphe' er als zoete koek ingaat. Prima voor een onbewaakt moment waarop je even geen zin hebt om te wachten tot nieuwe geuren of smaken komen aankloppen.
Niet onbelangrijke kanttekening voor wie het finale kwartier tegen het kritische daglicht wil houden: Courcol en zijn collega-scenaristen haalden de inspiratie bij ware feiten. Want Merad doet hier krek hetzelfde wat de Zweedse acteur-regisseur Jan Jönson midden jaren tachtig ook echt deed: zes gevangenen op tournee laten gaan met een opvoering van Becketts stuk. De vaststelling dat 'Un Triomphe' evenzeer fictie als non-fictie is maakt de kijkervaring alvast een paar tikkels interessanter. Al blijft de slotconclusie dat deze film slechts zelden diep snijdt en zijn heil zoekt in brede emoties: een herkenbaar broertje van 'The Full Monty’s' en 'The Singing Clubs' van deze wereld met andere woorden.