Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Candyman (Blu-Ray)
Het is precies in de mode om films van een franchise dezelfde titel mee te geven als de aftraptitel: er komen zelfs geen nummers of bijtitels meer bij. Absolute koplopers van de titelherhaling zijn waarschijnlijk ‘Texas Chainsaw Massacre’ en ‘The Amityville Horror’ maar ook onder meer ‘Halloween’, ‘Scream’, ‘Wrong Turn’ en deze ‘Candyman’ doen geen moeite meer om hun volgers nog wegwijs te maken in de logica van de franchise. Soms is het omdat het geen rechtstreeks vervolg is, soms is het een eerbetoon en misschien soms ook wel gebrek aan inspiratie. Feit is dat deze ‘Candyman’ uit 2021 een rechtstreeks vervolg is op ‘Candyman’ uit 1992. De alleenstaande vervolgen uit 1995 en 1999 worden netjes onder de mat geveegd en zijn misschien ook wel de reden dat deze film het zonder volgnummer doet.
Deze sequel speelt zich bijna dertig jaar na het origineel af. De door Jordan Peele geproduceerde prent maakt er geen geheim van een urbane Afro-Amerikaanse film te zijn die met beide voeten geworteld staat in de huidige stroming door BlackLivesMatter gestuwde films. Het zou gezien Peeles eigen ‘Get Out’ en ‘Us’ zelfs een titel kunnen zijn die hij zelf heeft geregisseerd. Wat hij niet deed, daar Nia DaCosta de kans kreeg om deze film regiematig in goede banen te leiden.
Deze eigentijdse aanpak staat locatiematig in elk geval al ettelijke continenten verwijderd van de originele locatie in Liverpool waar Clive Barker zijn kortverhaal ‘The Forbidden’ destijds liet afspelen. Al was de verfilming van Bernard Rose ook niet UK-gebonden, daar die film al de weg effende naar het huizenproject Cabrini-Green in Chicago.
De snoepjesman waarvan sprake is is de geest van een zwarte man die eind negentiende eeuw werd gefolterd en vermoord nadat hij een blanke vrouw zwanger had gemaakt. Dat mocht toen blijkbaar niet. De geest van de man – een van zijn handen is een haak en hij is altijd vergezeld door een zwerm zoemende bijen – komt tevoorschijn wanneer iemand vijf keer na elkaar zijn naam uitspreekt voor een spiegel om vervolgens die naamuitspreker van het aardoppervlak weg te vagen.
Beeldend kunstenaar Anthony (Yahya Abdul-Mateen II) gaat met zijn vriendin-galerijhoudster Brianna (Teyonah Parris) in een luxueuze loft in Cabrini-Green wonen. Een wijk die ooit met spuug en bouwvallige woningen aan elkaar hing en inmiddels in een yuppieoase is getransformeerd. Anthony verdiept zich in de mythe rond Candyman en wanneer hij de legende als inspiratiebron voor kunst begint te gebruiken effent hij zonder dat zelf te beseffen de weg voor de wedergeboorte van de haakmoordenaar.
Visueel valt er weinig op te merken aan ‘Candyman 2021’: niet alleen fans van dodelijke spiegels of hypermoderne kunstgalerijen komen aan hun trekken, zelfs liefhebbers van schaduwspelen mogen de horlepiep dansen. Verhaaltechnisch zwalpt de boot af en toe: Peele en DaCosta verdwalen vaak iets te opzichtig in hun activisme en zeitgeist waardoor drammerigheid nooit veraf lijkt. Nochtans zijn er genoeg scènes die wel werken op het puur viscerale horroreffect. Een betere balans tussen de sociale omkadering en de pure gruwelfun zou ongetwijfeld voor een betere film hebben gezorgd. Maar af en toe is net niet goed genoeg ook goed genoeg. Toch? En nu allemaal samen: ‘Candyman’, ‘Candyman’, ‘Candyman’, ‘Candyman’, ‘Can ’t gaan ja?’
Deze sequel speelt zich bijna dertig jaar na het origineel af. De door Jordan Peele geproduceerde prent maakt er geen geheim van een urbane Afro-Amerikaanse film te zijn die met beide voeten geworteld staat in de huidige stroming door BlackLivesMatter gestuwde films. Het zou gezien Peeles eigen ‘Get Out’ en ‘Us’ zelfs een titel kunnen zijn die hij zelf heeft geregisseerd. Wat hij niet deed, daar Nia DaCosta de kans kreeg om deze film regiematig in goede banen te leiden.
Deze eigentijdse aanpak staat locatiematig in elk geval al ettelijke continenten verwijderd van de originele locatie in Liverpool waar Clive Barker zijn kortverhaal ‘The Forbidden’ destijds liet afspelen. Al was de verfilming van Bernard Rose ook niet UK-gebonden, daar die film al de weg effende naar het huizenproject Cabrini-Green in Chicago.
De snoepjesman waarvan sprake is is de geest van een zwarte man die eind negentiende eeuw werd gefolterd en vermoord nadat hij een blanke vrouw zwanger had gemaakt. Dat mocht toen blijkbaar niet. De geest van de man – een van zijn handen is een haak en hij is altijd vergezeld door een zwerm zoemende bijen – komt tevoorschijn wanneer iemand vijf keer na elkaar zijn naam uitspreekt voor een spiegel om vervolgens die naamuitspreker van het aardoppervlak weg te vagen.
Beeldend kunstenaar Anthony (Yahya Abdul-Mateen II) gaat met zijn vriendin-galerijhoudster Brianna (Teyonah Parris) in een luxueuze loft in Cabrini-Green wonen. Een wijk die ooit met spuug en bouwvallige woningen aan elkaar hing en inmiddels in een yuppieoase is getransformeerd. Anthony verdiept zich in de mythe rond Candyman en wanneer hij de legende als inspiratiebron voor kunst begint te gebruiken effent hij zonder dat zelf te beseffen de weg voor de wedergeboorte van de haakmoordenaar.
Visueel valt er weinig op te merken aan ‘Candyman 2021’: niet alleen fans van dodelijke spiegels of hypermoderne kunstgalerijen komen aan hun trekken, zelfs liefhebbers van schaduwspelen mogen de horlepiep dansen. Verhaaltechnisch zwalpt de boot af en toe: Peele en DaCosta verdwalen vaak iets te opzichtig in hun activisme en zeitgeist waardoor drammerigheid nooit veraf lijkt. Nochtans zijn er genoeg scènes die wel werken op het puur viscerale horroreffect. Een betere balans tussen de sociale omkadering en de pure gruwelfun zou ongetwijfeld voor een betere film hebben gezorgd. Maar af en toe is net niet goed genoeg ook goed genoeg. Toch? En nu allemaal samen: ‘Candyman’, ‘Candyman’, ‘Candyman’, ‘Candyman’, ‘Can ’t gaan ja?’
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.