Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Worth (Blu-ray)
Laat menselijk leed zich in geld uitdrukken en zo ja, tegen welk bedrag? Ziehier de cruciale vraag waar het om draait in 'Worth', gebaseerd op Ken Feinbergs in 2006 verschenen boek 'What Is Life Worth: The Inside Story Of The 9/11 Fund And Its Effort To Compensate The Victims Of September 11th'. Een titel die de lading meer dan netjes dekt.
Feinberg is een Amerikaans advocaat die gespecialiseerd is in het toekennen van - kort door de bocht omschreven - smartengeld aan slachtoffers en nabestaanden daarvan bij grote rampen. Meestal wordt het bedrijf waar een ramp plaatsvond aansprakelijk gesteld en moet er een - alweer kort door de bocht omschreven - rouwbedrag worden toegekend aan de getroffenen. Aan Feinberg dus om dat bedrag te bepalen en om ervoor te zorgen dat hij de grens vindt tussen ‘genoeg’ en ‘niet teveel omdat het bedrijf in kwestie zijn fondsen niet wil zien leeglopen’.
Ook na de aanslagen op 11 september 2001 op de WTC-torens in New York, op het Pentagon en op vlucht United 93 trad Feinberg in actie. De film laat uitschijnen dat Feinberg daarvoor werd gevraagd, in werkelijkheid lobbyde hij hard om die taak te mogen vervullen. Het Amerikaanse congres besliste immers - mee onder druk van de vliegtuigmaatschappijen American Airlines en United Airlines - om een noodfonds in het leven te roepen zodat de nabestaanden van de slachtoffers een geldelijke vergoeding kregen voor het menselijk verlies. Dit vooral ook om te vermijden dat nabestaanden een proces zouden aanspannen tegen de vliegtuigmaatschappijen of in het WTC gevestigde bedrijven. Een klap die de Amerikaanse economie nog meer zou kunnen ontwrichten in het kielzog van de aanslagen. Door de eisers zover te krijgen dat ze intekenden op het steunfonds zagen ze meteen ook af van toekomstige rechtszaken.
Het fonds toonde aan hoe cynisch het is om een mensenleven in een wiskundige matrix te gieten. Familieleden van een CEO kregen meer geld dan een schoonmaker, wie getrouwd was kreeg meer dan een alleenstaande en wie de pech had om enkel maar samen te leven met het slachtoffer kreeg minder of zelfs niets. Dat was bijvoorbeeld aanvankelijk het geval voor homoseksuele partners omdat het homohuwelijk nog niet in elke staat was geregulariseerd. Nog een hiaat in het fonds: enkel de nabestaanden van wie onmiddellijk omkwam door de aanslagen had recht op een vergoeding. Wie als reddingswerker later ziek werd door giftige stoffen had volgens de regeling geen recht op een vergoeding uit het fonds.
Feinberg - in de film vertolkt door Michael Keaton - startte aan zijn taak met iets te weinig empathie, maar zag zich gaandeweg verplicht om zijn koele berekeningen toch menselijker open te trekken en schadevragen meer individueel te gaan behandelen dan ze als steriele data te bekijken. Dat kwam onder meer ook door een tegenbeweging van Charles Wolf (Stanley Tucci) die heel wat nabestaanden wist te enthousiasmeren met een meer menselijk verhaal waardoor Feinberg het moeilijk had om aan de vooropgestelde 80% getroffenen te geraken die binnen een tijdsspanne van twee jaar moesten intekenen op het fonds. Enkel dat cijfer was in principe genoeg om alsnog lange en slopende rechtszaken te vermijden.
Een intrigerend gegeven - dat zowaar bijna de volledige recensietekst inneemt - dat leidt naar een even intrigerende film. Al klinkt de vuist op tafel van regisseur Sara Colangelo minder hard dan die van pakweg Tom McCarthy in het ook al onrecht aanklagende 'Spotlight' - een vergelijking die hier vooral de kop opsteekt omdat Keaton daar ook een hoofdrol in vertolkt. Wat ook wel komt omdat de grootste knoop hier zit in de karakteriële verschuiving van Keaton/Feinberg, en die voelt vaak iets te getelefoneerd aan om altijd sterk of gefundeerd over te komen.
Wat niet wegneemt dat 'Worth' intrigerend kijkvoer is. Maar dat had je waarschijnlijk al begrepen - zeker als je niet stiekem naar beneden bent gescrold en alles letter voor letter tot je hebt genomen. Waarvoor dank als je dat hebt gedaan.
Feinberg is een Amerikaans advocaat die gespecialiseerd is in het toekennen van - kort door de bocht omschreven - smartengeld aan slachtoffers en nabestaanden daarvan bij grote rampen. Meestal wordt het bedrijf waar een ramp plaatsvond aansprakelijk gesteld en moet er een - alweer kort door de bocht omschreven - rouwbedrag worden toegekend aan de getroffenen. Aan Feinberg dus om dat bedrag te bepalen en om ervoor te zorgen dat hij de grens vindt tussen ‘genoeg’ en ‘niet teveel omdat het bedrijf in kwestie zijn fondsen niet wil zien leeglopen’.
Ook na de aanslagen op 11 september 2001 op de WTC-torens in New York, op het Pentagon en op vlucht United 93 trad Feinberg in actie. De film laat uitschijnen dat Feinberg daarvoor werd gevraagd, in werkelijkheid lobbyde hij hard om die taak te mogen vervullen. Het Amerikaanse congres besliste immers - mee onder druk van de vliegtuigmaatschappijen American Airlines en United Airlines - om een noodfonds in het leven te roepen zodat de nabestaanden van de slachtoffers een geldelijke vergoeding kregen voor het menselijk verlies. Dit vooral ook om te vermijden dat nabestaanden een proces zouden aanspannen tegen de vliegtuigmaatschappijen of in het WTC gevestigde bedrijven. Een klap die de Amerikaanse economie nog meer zou kunnen ontwrichten in het kielzog van de aanslagen. Door de eisers zover te krijgen dat ze intekenden op het steunfonds zagen ze meteen ook af van toekomstige rechtszaken.
Het fonds toonde aan hoe cynisch het is om een mensenleven in een wiskundige matrix te gieten. Familieleden van een CEO kregen meer geld dan een schoonmaker, wie getrouwd was kreeg meer dan een alleenstaande en wie de pech had om enkel maar samen te leven met het slachtoffer kreeg minder of zelfs niets. Dat was bijvoorbeeld aanvankelijk het geval voor homoseksuele partners omdat het homohuwelijk nog niet in elke staat was geregulariseerd. Nog een hiaat in het fonds: enkel de nabestaanden van wie onmiddellijk omkwam door de aanslagen had recht op een vergoeding. Wie als reddingswerker later ziek werd door giftige stoffen had volgens de regeling geen recht op een vergoeding uit het fonds.
Feinberg - in de film vertolkt door Michael Keaton - startte aan zijn taak met iets te weinig empathie, maar zag zich gaandeweg verplicht om zijn koele berekeningen toch menselijker open te trekken en schadevragen meer individueel te gaan behandelen dan ze als steriele data te bekijken. Dat kwam onder meer ook door een tegenbeweging van Charles Wolf (Stanley Tucci) die heel wat nabestaanden wist te enthousiasmeren met een meer menselijk verhaal waardoor Feinberg het moeilijk had om aan de vooropgestelde 80% getroffenen te geraken die binnen een tijdsspanne van twee jaar moesten intekenen op het fonds. Enkel dat cijfer was in principe genoeg om alsnog lange en slopende rechtszaken te vermijden.
Een intrigerend gegeven - dat zowaar bijna de volledige recensietekst inneemt - dat leidt naar een even intrigerende film. Al klinkt de vuist op tafel van regisseur Sara Colangelo minder hard dan die van pakweg Tom McCarthy in het ook al onrecht aanklagende 'Spotlight' - een vergelijking die hier vooral de kop opsteekt omdat Keaton daar ook een hoofdrol in vertolkt. Wat ook wel komt omdat de grootste knoop hier zit in de karakteriële verschuiving van Keaton/Feinberg, en die voelt vaak iets te getelefoneerd aan om altijd sterk of gefundeerd over te komen.
Wat niet wegneemt dat 'Worth' intrigerend kijkvoer is. Maar dat had je waarschijnlijk al begrepen - zeker als je niet stiekem naar beneden bent gescrold en alles letter voor letter tot je hebt genomen. Waarvoor dank als je dat hebt gedaan.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.