Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Gunpowder Milkshake (Blu-ray)
Een techno/rock/symfonische mixversie van een soundtrack die Ennio Morricone voor Sergio Leone kon hebben gecomponeerd in het oor? Liefhebbers daarvan in de zaal, kamer, kruipkelder of zoldervliering? Iemand? Ja? Proficiat, 'Gunpowder Milkshake' zal waarschijnlijk je ding zijn.
Een film die inspiratie zocht en vocht in nogal wat actieomgevingen trouwens. Leone dus, maar ook Peckinpah, Tarantino, Woo en andere Aziaten maar uiteraard ook actiechoreografieën die duidelijk knipogen naar de 'John Wick'-franchise maken hier hun bottenbrekende, schedeldoorklievende en spierenontwrichtende opwachting. En allemaal politiek correct, want het zijn vrouwen die de klappen uitdelen en mannen die ze moeten ondergaan. Een gendershift die niet nieuw is natuurlijk, maar die anno 2021 dubbel en dik moet worden benadrukt om mee te kunnen dingen naar de wisselbeker ‘machamacho-cinema’.
Als de prijs wordt uitgedeeld op basis van de klappensouplesse dan maakt 'Gunpowder Milkshake' kans om te winnen. Als ook het scenario in ogenschouw wordt genomen … niet zo zeer, daar de plotscharnieren wel uit een logaritme lijken geplukt. Een mysterieuze grotegeldorganisatie die er niet voor terugdeinst om hun slachtoffers koud of een kopje kleiner te maken rekent hiervoor nogal vaak op de moorddadige kunde van vrouwelijke huurmoordenaars. Ook Sam (Karen Gillan) is zo’n moordenaar en ze is meteen ook de dochter van een even moordzuchtige moeder (Lena Headey) die zich al een paar jaar uit het publieke leven heeft teruggetrokken. Wanneer Sam een opdracht verkwanselt en daardoor zowel het doelwit wordt van een bende maffiosi als van agenten uit eigen huis schiet haar moeder haar te hulp, samen met andere straffe madammen die worden vertolkt door Carla Gugino, Michelle Yeoh en Angela Bassett. Oh, en er is ook een kind van acht en drie kwart dat voor wat animo mag zorgen.
De interacties tussen de verschillende personages vertonen een schrijnend gebrek aan diepgang: de frêle moeder-dochterband bijvoorbeeld wordt afgehaspeld in een dialoogscène die nergens een rimpeling vertoont. Lang niet de enige verhaalinsteek die gewoon maar dient om de ene brutale actiescène te laten overvloeien in een andere. Het helpt wel wat dat 'Gunpowder Milkshake' zichzelf niet al te serieus neemt: meteen nog een reden waarom de serieuze dialooginterventies geforceerd overkomen. Maar gevochten, geschoten en geknokt: dat wordt er wel degelijk ja. Onder meer in een bowlingzaal, in een winkelcentrum, in een ondergrondse parking en in een als bibliotheek vermomde wapenopslagplaats. En dat op een manier waarop flitsendvlug kunst- en vliegwerk wordt afgewisseld met slowmotiontussendoortjes.
Voor de Israëlische cineast Navot Papushado is dit zijn eerste sololangspeler nadat hij eerder met wapenbroeder Aharon Keshales de twee horrorfilms 'Rabies' en 'Big Bad Wolves' afleverde. Hij bewijst hier opnieuw een oog te hebben voor hedendaagse stilistische kenmerken - weinig rustpunten, alles constant in beweging en een vaak overdadige drang naar overkill. Of de fans van de panoramaesthetiek van Peckinpah of Leone hier echt mee gediend zijn is nog maar de vraag.
Los daarvan is 'Gunpowder Milkshake' een film voor en van zijn tijd: baldadig genoeg om relatieve novices met opwindingsrood op de kaken te laten toegeven dat het allemaal retecool is, maar langs de andere kant te voorgekauwd mechanisch voor wie het allemaal al eens eerder heeft gezien - in welke verpakking dan ook.
Een film die inspiratie zocht en vocht in nogal wat actieomgevingen trouwens. Leone dus, maar ook Peckinpah, Tarantino, Woo en andere Aziaten maar uiteraard ook actiechoreografieën die duidelijk knipogen naar de 'John Wick'-franchise maken hier hun bottenbrekende, schedeldoorklievende en spierenontwrichtende opwachting. En allemaal politiek correct, want het zijn vrouwen die de klappen uitdelen en mannen die ze moeten ondergaan. Een gendershift die niet nieuw is natuurlijk, maar die anno 2021 dubbel en dik moet worden benadrukt om mee te kunnen dingen naar de wisselbeker ‘machamacho-cinema’.
Als de prijs wordt uitgedeeld op basis van de klappensouplesse dan maakt 'Gunpowder Milkshake' kans om te winnen. Als ook het scenario in ogenschouw wordt genomen … niet zo zeer, daar de plotscharnieren wel uit een logaritme lijken geplukt. Een mysterieuze grotegeldorganisatie die er niet voor terugdeinst om hun slachtoffers koud of een kopje kleiner te maken rekent hiervoor nogal vaak op de moorddadige kunde van vrouwelijke huurmoordenaars. Ook Sam (Karen Gillan) is zo’n moordenaar en ze is meteen ook de dochter van een even moordzuchtige moeder (Lena Headey) die zich al een paar jaar uit het publieke leven heeft teruggetrokken. Wanneer Sam een opdracht verkwanselt en daardoor zowel het doelwit wordt van een bende maffiosi als van agenten uit eigen huis schiet haar moeder haar te hulp, samen met andere straffe madammen die worden vertolkt door Carla Gugino, Michelle Yeoh en Angela Bassett. Oh, en er is ook een kind van acht en drie kwart dat voor wat animo mag zorgen.
De interacties tussen de verschillende personages vertonen een schrijnend gebrek aan diepgang: de frêle moeder-dochterband bijvoorbeeld wordt afgehaspeld in een dialoogscène die nergens een rimpeling vertoont. Lang niet de enige verhaalinsteek die gewoon maar dient om de ene brutale actiescène te laten overvloeien in een andere. Het helpt wel wat dat 'Gunpowder Milkshake' zichzelf niet al te serieus neemt: meteen nog een reden waarom de serieuze dialooginterventies geforceerd overkomen. Maar gevochten, geschoten en geknokt: dat wordt er wel degelijk ja. Onder meer in een bowlingzaal, in een winkelcentrum, in een ondergrondse parking en in een als bibliotheek vermomde wapenopslagplaats. En dat op een manier waarop flitsendvlug kunst- en vliegwerk wordt afgewisseld met slowmotiontussendoortjes.
Voor de Israëlische cineast Navot Papushado is dit zijn eerste sololangspeler nadat hij eerder met wapenbroeder Aharon Keshales de twee horrorfilms 'Rabies' en 'Big Bad Wolves' afleverde. Hij bewijst hier opnieuw een oog te hebben voor hedendaagse stilistische kenmerken - weinig rustpunten, alles constant in beweging en een vaak overdadige drang naar overkill. Of de fans van de panoramaesthetiek van Peckinpah of Leone hier echt mee gediend zijn is nog maar de vraag.
Los daarvan is 'Gunpowder Milkshake' een film voor en van zijn tijd: baldadig genoeg om relatieve novices met opwindingsrood op de kaken te laten toegeven dat het allemaal retecool is, maar langs de andere kant te voorgekauwd mechanisch voor wie het allemaal al eens eerder heeft gezien - in welke verpakking dan ook.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.