'Windfall' is zo’n film waarbij je een minuut na het verstrijken van de disclaimers dat er geen dieren gewond zijn geraakt en dat elke gelijkenis met bestaande personen of feiten op toeval berust tot de conclusie komt dat alles wat je hebt gezien eigenlijk al aan het verdampen is. Maar nog voor de laatste druppels volledig verdwenen zijn heb je toch nog de tegenwoordigheid van geest om te concluderen dat het zolang het duurde allemaal best wel ok was. Enfin, je kan ook andere dingen denken natuurlijk: de ene hersenpan is de andere niet.
Maar uit de kronkels van de hersenhelften van Schrijver Dezes ontsnapte dus die gedachte. En die laat zich zelfs recensiegewijs wigwammen. Een recensie waarin je onmiddellijk na de zopas gelezen inleiding de melding krijgt dat er veel bekend volk aan de salontafel van regisseur Charlie McDowell kan zitten als iedereen tegelijkertijd zijn natje en droogje komt halen. Zijn pa is Malcom McDowell, zijn moeder Mary Steenburgen, zijn stiefvader Ted Danson en zijn schoonvader Phil Collins. En zijn vrouw dus Lily Collins.
En zij mag meteen ook de vrouwelijke hoofdrol vertolken in deze variante op 'The Desperate Hours' waarin zij en echtgenoot Jesse Plemons in hun sjiek buitenhuis in een koloniaal stukje Californië plots oog in oog staan met indringer Jason Segel. Die deed zich al een paar dagen tegoed aan de geneugten van de villa en de rustieke omgeving en was van plan om na het buitmaken van wat cash het hazenpad te kiezen. Maar Collins en Plemons komen te snel terug thuis waardoor Segel zich verplicht ziet om hen te gijzelen. Plemons – een rijke crisismanager annex vadsige CEO – komt met hem een bedrag overeen van vijfhonderdduizend dollar. Eens Segel die de volgende dag in cash in de handen krijgt gedrukt belooft hij om hen verder ongemoeid te laten. Maar op een dag kan uiteraard veel gebeuren. Zeker binnen de krijtlijnen van een naar noirverf ruikende thriller – zij het er een van de zonovergoten soort.
McDowell werkte het script samen uit met zijn vaste schrijfpartner Justin Lader en met Segel zelf – extra steun kreeg hij van Kevin Andrew Walker, tot het eind van zijn dagen bekend als hij die voor David Fincher 'Seven' schreef. Gelet op de eerder aangehaalde verdampingsgraad is de plot die zij laten ontbolsteren niet wereldschokkend, maar de driekoppige cast doet er wel schone dingen mee. Segel is knap onderkoeld als enigmatische indringer annex gijzelnemer, Plemons weet precies hoe hij een onsympathieke CEO onsympathiek moet maken en Collins krijgt de eer en het genoegen om haar donkere kant heel subtiel de vrije loop te laten als getormenteerde trofeevrouw die door de confrontatie met Segel haar eigen levensbeslissingen in twijfel begint te trekken. En ook de sinaasappelbomen acteren trouwens meer dan verdienstelijk.
Een amusante spielerei dus deze 'Windfall'. Niets meer, maar zeker ook niets minder. En soms is dat meer dan voldoende. Of op zijn minst goed genoeg.
Alex De Rouck
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.