Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Last Night In Soho (Blu-ray)
When you’re alone and life is making you lonely you can always go downtown. Om met een oorwormdeur in huis te vallen … je bent bij deze helemaal klaar voor Edgar Wrights fijne, absorberende, intrigerende en fascinerende ‘Last Night In Soho’.
Wie van slechte wil is kan de film afdoen als een afleggertje van Quentin Tarantino’s ‘Once Upon A Time In Hollywood’, maar daarmee doe je afbreuk aan beide films. Er zijn vergelijkingen ja, maar beide films hebben toch hun eigen stem en kleur. Wel een raakpunt: beide films eren een tijd die zelfs voor wie hem niet (bewust) heeft meegemaakt mythisch is. Al dan niet toevallig ligt die tijd bij beide films in de jaren zestig: Tarantino sloeg er zijn tenten voor op in Californië, Wright richt het vizier op Londen. Nog een raakpunt: de adoratie voor de popcultuur van die tijd. Hoe schoon is dat schot niet zeg waarin Wright plots die imposante ‘Thunderball’-marquee laat zien. Freezeframen, dat beeld.
‘Last Night In Soho’ is geschreven door Wright en scenariste Krysty Wilson-Cairns die eerder al van zich liet horen als medeschrijfster van Sam Mendes’ ‘1917’. Centraal staat Eloise (Thomasin McKenzie) die de kans krijgt om te gaan studeren aan het Londen College Of Fashion. Gezien haar fascinatie voor de swinging sixties en de Londense mode is ze daar heel erg blij om. Plotpunt dat je moet accepteren om mee te stappen in het script: Eloise heeft paranormale kwaliteiten. Die stellen haar in staat om vibes uit de jaren zestig op te vangen en – jawel hoor – daadwerkelijk dat tijdperk binnen te stappen. Waarin ze een soort spiegelbeeld wordt van de aspirant-zangeres Sandie (Anya Taylor-Joy). En zo op het spoor komt van een vrouwenmoordenaar en een moordmysterie dat van de jaren zestig wordt overgedragen naar de huidige tijd.
Niet iedereen zal de ontknoping weten te pruimen, maar hij houdt sowieso steek binnen de thrillercontouren waarin Wright zijn film laat resoneren. Dubbele bonuspunten zijn er voor giallofans. En voor fans van Britse sixtiespop. Beide doelgroepen mogen zich opmaken voor een festijn waarin het op zijn zachtst gezegd heerlijk toeven is. En dan wordt er nog eens keigoe geacteerd ook: zowel McKenzie als Taylor-Joy excelleren in hun vibrerende personages, en langs de zijlijn is het uitkijken naar de gracieuze ouderdomscontouren van Terence Stamp en de inmiddels overleden Diana Rigg.
Schone film dus, deze nachtelijke kijk op wat ooit Londens meest hippe – en stoute – buurt was. Je thuisbioscoop kan er maar deugd van hebben.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.