Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Herself
Sommige films staan of vallen met de gratie van het hoofdpersonage of de acteur/actrice die de eer en het genoegen krijgt dat te vertolken. En sommige van die sommige films hebben een personage en/of acteur/actrice die beter is dan de rest van de film. 'Herself' is er zo een.
Moeilijk om een recensie te vinden waarin actrice Clare Dunne geen wierookpluimen krijgt, maar tegelijkertijd is die lof ook een beetje van het goede teveel om de rest van de film daarbij evenveel hoerageschal toe te toeteren. Want neem de terecht toegejuichte Dunne weg en je krijgt een typisch Brits sociaal drama dat iets te nadrukkelijk zijn best doet om salonfähig te zijn. Dunne vertolkt trouwens niet alleen de hoofdrol in 'Herself', ze bedacht ook het verhaal en schreef mee aan het script. Een passieproject dus. Voor regisseuse Phyllida Lloyd zijn het de eerste voetstappen binnen het sociale genre: vergelijkingen met eerder werk 'Mamma Mia' en 'The Iron Lady' zijn niet echt aan de orde wegens something completely different.
De zin waar het allemaal om draait in 'Herself' is ergens in het laatste halfuur te horen. Vertaald geciteerd klinkt die als ‘Je vraagt altijd waarom ik hem niet verlaten heb, terwijl de vraag die je eigenlijk moet stellen die is waarom hij niet is gestopt met mij te mishandelen.’ Uitgesproken door Sandra (Dunne) wanneer ze op het punt staat om de voogdij over haar dochtertjes te verliezen. Een punt dat mag gemaakt worden in een drama dat draait rond partnergeweld en zich focust op een alleenstaande gescheiden moeder met twee jonge kinderen die zich staande moet kunnen houden in een maatschappij die niet altijd begrip heeft voor haar situatie en die bovendien nogal wat administratieve kast en muur-bureaucratie vertoond. Nadat Sandra haar man heeft verlaten nadat die haar bijna halfdood mepte, woont ze onder supervisie van een sociale opvangdienst in een luchthavenhotel. Geen ideale oplossing, al is het maar omdat het Sandra nu een fortuin aan benzine kost om haar kinderen op tijd op school te krijgen. En dan moet ze ook nog eens twee jobs in haar dagindeling zien te krijgen. En dan rijpt er plots een idee bij Sandra: als ze geen sociale woning kan krijgen - ze staat ergens op de zeshonderdste plaats op een wachtlijst - waarom kan ze dan zelf geen huis bouwen? Een klein huis uiteraard, maar wel een dat van haarzelf en haar dochters zou zijn, zodat ze niet meer van goodwill afhankelijk is.
Tussen droom en werkelijkheid wacht echter een lange weg, al wordt die filmisch binnen een uur afgehandeld met de hulp van enthousiaste vrijwilligers en aanverwante personen met het hart op de juiste plaats. Een sociaal drama met een feelgoodfactor dus. Verrassen doet 'Herself' niet: alle vakjes van mogelijke problemen worden netjes afgetikt, tot op het bijna vervelende af. De zo onontbeerlijke kindness of strangers wordt dan ook breed uitgesmeerd binnen het anderhalf uur dat 'Herself' op je scherm komt aankloppen.
En ja, laat haar er maar in, tin tin tin. Al was het maar voor het enthousiasme en de gedrevenheid van Dunne. Al blijven achteraf in de eerste plaats toch eerder de thematische issues hangen en niet zozeer de filmische gedrevenheid van het geheel.