Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Pig (Blu-ray)
De (ja ja) hamvraag: zou 'Pig' evenveel animo hebben gemaakt zonder Nicolas Cage in de hoofdrol? Let op: de hoofdrol, niet de titelrol. Want naast de direct door het cultcircuit omarmde horrorhybrides 'Mandy' en 'Color Out Of Space' was de voormalige A-superster de voorbije jaren zo goed als enkel maar te zien in te verwaarlozen VoD en schijfjesvoer. Maar kijk, met 'Pig' scoorde Cage nog eens bij de filmminnende goegemeente. Zozeer zelfs, dat de film zowaar opdook in tal van beste van het jaar-lijstjes.
En toeval of niet, ook de film die Cage hierna maakte haalde vlot de zalen. En die 'The Unbearable Weigt Of Massive Talent' is zelfs een zelfspotkomedie waarin Cage de erfenis van zijn eigen B-carrière gebruikt als springplank voor wat de grootste metafilm is sinds 'Being John Malkovich'. Edoch, dat is een ander stukje leesvoer.
Ironisch aan 'Pig' is dat het een film is die het goed deed bij de critici en bij een arthousepubliek, maar waar de fans van pakweg 'Arsenal', 'Looking Glass', 'Between Worlds' en 'Kill Chain' - om maar een paar willekeurige titels uit Cages lagebodemlijst te plukken - waarschijnlijk de snuit voor ophalen. Want een doorleefd karakterdrama zal wel moeilijk te verkopen zijn in een vacuüm waar hersenloze actie primeert.
Al werd het wel geprobeerd door 'Pig' te kijk en te keur te zetten als een 'John Wick'-variante daar dit ook een verhaal is waarin een man de confrontatie met zijn verleden aangaat na de dood/ontvoering van een huisdier. Hier is het wel geen kickboksende huurmoordenaar die uit zijn schulp komt, maar een door het leven getormenteerde en na de dood van de liefde van zijn leven ontwrichte truffelboer en voormalige chef-kok die als shampooschuwende kluizenaar in een veredelde hut in de bossen van Oregon woont. Samen met zijn knorrend truffelzoekend varken. Wanneer twee onverlaten er met dat dier vandoor gaan, trekt Cage met de koper van zijn truffels naar zijn voormalige thuisstad Portland om er zijn huisgenoot terug te vinden. Maar het zit in 'Pig' dus wel degelijk tussen de oren, en niet tussen de benen zoals in 'John Wick'. Al staan er alsnog stuntmannen en gevechtscoördinatoren op de loonlijst, met dank aan een bizarre scène waarin keukenpersoneel zich 'Fight Club'-gewijs eens goed laat gaan.
En met bizar is meteen het sleutelwoord gevallen: want ja, 'Pig' is een bizar kijkstuk. Debuterend regisseur Michael Sarnoski die ook het script mee uitwerkte doet iets te zichtbaar zijn best om wat een rechttoe rechtaan verhaal is tegendraadse panache mee te geven. Uiteraard is Sarnoski heer en meester in de door hem gecreëerde zogenaamde heighted reality omgeving, maar finaal wordt de film er toch eerder hermetisch dan passioneel door. Cages pijn bijvoorbeeld is wel degelijk te vatten, de omgang met truffelkopers Alex Wolff en Adam Arkin lijkt wel uit een metafysische culinaire aflevering van 'The Sopranos' te komen. Omdat Sarnoski de volledige achtergrond van Cages personage niet uit de doeken doet blijft 'Pig' wel degelijk intrigeren: hoe minder details je gevoederd krijgt, hoe hoger de zoekplaatbetrokkenheid. Maar de intrinsieke eenvoud van de plot matcht zelden met de iets te stringente mysteriestructuur waarmee Sarnoski de film inkleurt. En dat terwijl Cage - die in niet geringe mate hielp om Sarnoski’s debuut snel(ler) gefinancierd te krijgen - voluit de kans grijpt om nog eens door de intelligentsia omarmd te worden door een apathisch karakter acteercool te maken.
Wat nogmaals de (ja ja) hamvraag doet rijzen hoe de perceptie van 'Pig' zou zijn geweest zonder cultacteur maar met pakweg een nobele onbekende in de hoofdrol. Voer om over na te denken terwijl je ook nog de maagknorstopkeuze kan maken tussen een puntzak friet en een bordje met in honing geroosterde picollo-erwten op een bedje van lichtgepocheerde madeliefkroonblaadjes. Want ja, 'Pig' zegt ook het een en ander over de culinaire eet- en zweetcultuur. Eigenlijk nog een reden waarom deze film tegelijkertijd overladen als onderkookt de eindgeneriek laat ontrollen.