Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Cry Macho (Blu-ray)
Een vraag die al een paar keer is gesteld, maar bij deze ‘Cry Macho’ pertinenter klinkt dan ooit … is dit de laatste film van Clint Eastwood? Bij elke regisseur die de negentig is gepasseerd zou je zeggen van ‘natuurlijk’, maar Eastwood heeft al heel wat films gemaakt op momenten waarop meesmuilders konden zeggen dat de vervaldatum eigenlijk al overschreden was. Terwijl eerbied voor grijze haren veel beter op zijn plaats was. Getuige ‘Richard Jewell’, Eastwoods vorige en schandelijk onderschatte worp.
‘Cry Macho’ kan zowel Eastwoods zwanenzang als regisseur en als acteur zijn. En dat beseft hij waarschijnlijk ook wel, getuige de ‘ik weet niet hoe ik oud moet genezen’-oneliner die hij ten berde brengt. Een groter verschil met ‘komaan, maak mijn dag’ is nauwelijks denkbaar. ‘Cry Macho’ zou trouwens een heel treffende testamentfilm zijn voor Clint: het is een neowestern en zijn personage is een amalgaam van karaktertrekken die hij al heel veel heeft vertolkt. Zelfs al is deze film geen hoogvlieger in zijn oeuvre, het zou wel een passende laatste wuif zijn van een punk die zich ongetwijfeld nog steeds gelukkig voelt - ook met stramme knoken.
Deze film is trouwens geen nieuw project. Eastwood kreeg zowaar al in het tweede deel van de jaren tachtig de kans om de hoofdrol te vertolken. Maar hij schoof het project voor zich uit omdat hij de voorkeur gaf aan een vijfde 'Dirty Harry'-film. Scenarist N. Richard Nash – die zijn scenario al in 1975(!) als roman uitschreef – bleef echter niet de pakken neerzitten en probeerde de film zonder Eastwood te maken. Gegadigden op diverse momenten in die zoektocht waren onder meer Roy Scheider, Burt Lancaster en zelfs Arnold Schwarzenegger. Voor de Ahnuld-versie werd er zelfs een regisseur gekozen. Maar Brad Fuman (‘The Lincoln Laywer’, ‘The Infiltrator’) kon uiteindelijk toch niet met de opnames starten omdat Schwarzenegger alsnog zijn staart introk. Waarop alles terug in het vriesvak belandde, om uiteindelijk toch bij Eastwood te belanden.
Waardoor het een heel oude Clint is die van Texas naar Mexico reist om daar de tienerzoon van zijn vroegere baas weg te halen bij zijn moeder. Wat volgt is een voorspelbare roadfilm waarin Eastwood zijn best doet om een paar keer vervaarlijk te loensen, maar waar voor de rest weinig urgentie of spanning vanuit gaat. De confrontaties met de slechteriken in de plot veroorzaken nauwelijks een rimpeling, waardoor het meeste animo te rapen valt in het samenspel tussen Eastwood en de jonge Eduardo Minett.
‘Cry Macho’ was ongetwijfeld een betere film geweest indien hij door een meer vitale regisseur was gemaakt. Maar zelfs dan had je waarschijnlijk eenheidsworst gekregen. En misschien zelfs zielloze. Hoe je deze film ook draait of keert: hij past wel netjes in het oeuvre van Eastwood. En daardoor heeft de film wel een unieke stem. Of hoe zelfs een mindere Eastwood weerklank weet te vinden op de filmgeschiedkundige tijdslijn des levens. Alleen daarom al … verplichte rimpelkopkost.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.