Waarom titelt een regisseur in godsnaam een film als ‘Nr. 10’ terwijl er in de film geen enkele referentie naar die titel te bespeuren is? Joost mag het weten, en Alex ook. Niet de Alex van onze redactie want die denkt daar allemaal niet over na, maar wel de Alex die deze film in elkaar heeft gebokst. Alex van Warmerdam dus. Het feit dat dit zijn tiende langspeler is, kan er wel wat mee te maken hebben. Zelfreferenties: je moet er soms minder ver naar zoeken dan je denkt.
Om logica te vinden daarentegen, daar heb je soms wel paard, kar en loep voor nodig. Tijdens het kijken naar ‘Nr. 10’ bijvoorbeeld. Een film met twee maten, gewichten en gezichten. Het eerste deel is helder en duidelijk, het tweede is dat – op zijn zachtst gezegd – niet.
Centraal staat theateracteur Günter (Tom De Wispelaere). Tijdens de productie van een nieuw stuk houdt hij er een romance met zijn medespeelster (Anniek Pheifer) op na, en zij is tevens de partner van de regisseur (Hans Kesting). Ook nog op het voorplan: de weinig populaire medespeler Marius (Pierre Bokma) die met graagte de knuppel in het hoenderhok gooit door Kesting op de hoogte te brengen van de affaire.
Sluipen ook nog dat eerste deel binnen: heel wat mensen die Günter constant in de gaten houden. Een spionerende overbuur bijvoorbeeld, en een contingent Duitssprekende geestelijken. En het zijn die geestelijken die voor animo zorgen in het tweede deel van de prent waarin alles van gezapig kamerspel naar buitenissige sciencefictiongrap evolueert.
Wie niet vertrouwt is met Van Warmerdams eigenzinnig oeuvre, zal zeker de wenkbrauwen fronsen bij dit heel fraai in beeld gebracht kijkstuk. Wie er wel mee vertrouwd is, waarschijnlijk ook. Want zo buitenwereldlijk bizar had van Warmerdam het dusver nog niet geschopt. Wie een film wil met een duidelijk afgelijnd en verklarend verhaal is er hier duidelijk aan voor de moeite. Dit is er eentje voor wie de wil van de regisseur wet is, ook al is die wet een buitenissige en theatrale film die vooral zijn heil zoekt in zaken net niet verklaren om de impact en de beleving te vergroten.
Meer verklappen of duiden zou zonde zijn. Dus we houden het kort ditmaal. Uit eerbied voor van Warmerdams grijze haren. Op naar ‘Nr. 11’ dan maar?
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.
