Zoeken

The Voice Of Love

  • Cinevision.be/nl quoteert The Voice Of Love met een 2/5
  • Regisseur: Valérie Lemercier
  • Cast: Valérie Lemercier, Sylvain Marcel, Roc Lafortune, Danielle Fichaud
  • Genre: Drama
  • Duur: 120 minuten
  • Releasedatum DVD: 25-03-2022
  • Distributeur DVD: Cinéart
Bekijk de cover van de film "The Voice Of Love"

Een biopic over het leven en de carrière van de Canadese superster Céline Dion die eigenlijk geen biopic is. Dat is zowat de teneur van 'Aline' - alternatieve internationale titel 'The Voice Of Love': een film die door regisseuse/coscenariste/hoofdrolspeelster Valérie Lemercier eerder als een ongeautoriseerde hommage aan Dion wordt gezien. Of zoals het op de affiche staat: une fiction librement inspiréé de la vie de Céline Dion.

Une fiction waarbij de naam Dion zelfs niet eens valt: de keuze van Lemercier en medeschrijfster Brigitte Buc om Céline Dion hier Aline Dieu te noemen is een spreidstand die naar een heel merkwaardige film leidt. Want Lemercier maakt natuurlijk wel gebruik van het echte levensverhaal en het oeuvre van Dion om haar verhaal te vertellen. Wat de naamsverandering toch wat arbitrair doet overkomen. In dit stukje lees je vanaf nu in elk geval uitsluitend Dion. God heeft momenteel andere dingen aan zijn/haar hoofd.

Vraag is natuurlijk ook of het verhaal van Dion op zich filmwaardig is. Want erg veel drama bevat de film niet. De dood van haar echtgenoot is zowat het ergste dat haar is overkomen in een narratie die voor de rest een standaard rags to riches-verhaal vertelt waarvan eventuele scherpe kantjes zijn weggevijld, onder de mat zijn geschoven of risicoloos worden geëtaleerd. Lemercier haspelt de plotpunten vrij inspiratieloos af waardoor er nagenoeg geen spatje spankracht in het geheel zit.

Focuspunt is de (aanvankelijk) controversiële relatie tussen Dion en haar oudere manager René Angélil - in de film noemt hij Guy-Claude Kamar - die de liefde van haar leven bleek te zijn. Focus of niet, uiteindelijk neemt die romance toch ook geen cinematografische keelkropvormen aan. Het voelt eerder aan als een dat zal dan wel-feit dat je leert dan als een kloppend hart dat je begeestert. Idem met de carrièrevlucht van Dion: aangezien zij de best verkopende Canadese artieste en wereldwijd de best verkopende Franstalige artieste ooit is mocht er ook hier wel wat meer poer hebben ingezeten. We zien Dion wel verschuiven van kleine theaters naar grote arena’s, maar ook dat presenteert Lemercier eerder als vaststaande feiten dan als boeiende narratieve scharnieren. Zelfs sleutelmomenten uit de carrière van Dion - haar overwinning met 1 punt voorsprong op de Britten op het Eurovisiesongfestival in Dublin in 1988 toen ze Zwitserland vertegenwoordigde en duiding bij de opdrachtevergreen 'My Heart Will Go On' die tijdens de eindgeneriek van James Camerons 'Titanic' komt voorbijvaren - zijn eerder anekdotisch in het geheel gemixt.

Het plotpunt dat voor het meest animo zorgt is de focus op Dions jeugdjaren: ze was de jongste van veertien kinderen uit een familie uit Quebec en de scènes met haar moeder of de rest van het kroostrijke gezin bezitten het meest panache. En dan is er nog Lemerciers keuze om zelf Dion te vertolken tijdens elk stadium van haar leven. De vijf- en twaalfjarige Dion die je ziet … ook Lemercier dus, met de hulp van CGI en praktische effecten. Hoe goed de bedoelingen van Lemercier hier ook mogen geweest zijn, het voelt grotendeels als een geforceerde gimmick aan. Zeker omdat Aline die farcieuze aanpak uiteindelijk toch laat vallen voor een standaardbiopicaanpak. Misschien was het beter geweest om hier een volledig dolle musical van te maken naar het stramien van bijvoorbeeld 'Rocketman' waar het leven van Elton John bewust als larger than life was geconcipieerd.

'Céline' … excuus, 'Aline' vindt als middenweg tussen de pluimen in het gat-insteek en de dramatiserende omkadering enkel maar platgetreden paden. En passeert zelden een moment waarin je emotioneel betrokken raakt of dat je filmisch weet te verblijden. Of hoe deze biopic die er officieel geen is twee uur lang zwalpend een weg zoekt, zwaaiend met een vuist die nooit wordt gemaakt. De grens tussen eerbetoon aan Dion en puur ijdelheidsproject van Lemercier is vaak trouwens ook heel dun. De liedjes van Dion inzingen doet Lemercier niet zelf: de eer om zestien liedjes van Dion te (her)interpreteren ging naar Victoria Sio, een ex-deelneemster aan de Franse edities van de talentenjachten 'Star Academy' en 'The Voice' die haar uiterste best doet om heel dicht te komen bij het timbre van Dion. En daar zelfs heel goed in slaagt. Toch een aspect van de film waar niets op aan te merken valt. Het is in elk geval te hopen dat Lemercier nooit op het idee komt om een hommage aan Xandra Lim te draaien.

Alex De Rouck

© Cinevision.be/nl

   Bioscoop

   DVD/Blu-Ray