Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het is niet zonder risico om een mooi afgerond geheel te uit te breiden met een sequel, prequel, spin-off, reboot of nieuwe start. Maar er zijn risico’s die lonen: de spin-offreeks 'Better Call Saul' bijvoorbeeld wist zelfs dezelfde vijfsterrenreputatie van moederreeks 'Breaking Bad' te veroveren. Om maar een voorbeeld te geven van hoe een uitbreiding wel kan slagen. Minder geslaagde voorbeelden blijven hier echter in de kast: de beschikbare tekstruimte is immers nodig om de prequelfilm van 'The Sopranos' tegen het licht te houden.

Want ja, bedenker David Chase heeft er zich aan gewaagd: een film die zich afspeelt tijdens de jonge jaren van Tony Soprano. En hij voelt duidelijk nog liefde en respect voor zijn creatie. De film kreeg als titel 'The Many Saints Of Newark' mee en is geconcipieerd samen met andere veteranen uit de serie: zowel coscenarist Lawrence Konner als regisseur Alan Taylor hebben nogal wat 'Soprano'-kilometers op de teller.

Chase incorporeerde zijn ‘Soprano’s in de jonge jaren’-verhaal samen met het idee om een film te maken over de rassenrellen in Newark in de zomer van 1967. Chase woonde toen in New Jersey en een historische film over die woelige periode uit zijn jeugd leek hem wel wat. Vanuit dat idee was het maar een kleine stap naar wat zich ook als 'The Sopranos - The Movie' laat omschrijven.

Het goede nieuws: dat deze film de zesentachtig afleveringen tellende reeks die tussen 1999 en 2007 ongenadige (pop)cultuurgeschiedenis schreef geen oneer aandoet. Al is de manier waarop Chase zijn personages opnieuw tot leven brengt minder voor de hand liggend dan je misschien geneigd bent te denken. Dit is immers niet zomaar de coming of age van Tony Soprano. Centraal staat het personage van Dickie Moltisanti, de vader van Christoper Moltisanti. Een vader die in de serie zelf nooit aan bod is gekomen, tenzij in dialogen en verwijzingen. Maar hier krijg je de man - vertolkt door Alessandro Nivola - dus wel in vol ornaat te zien. Je ziet waarom hij als oom van Tony een mythische indruk maakte op de jonge snaak, welke gewetensvloek Hollywood Nick met zich moest meedragen en hoe hij uiteindelijk aan zijn eind komt. Het is niet door ouderdom in elk geval.

Heel wat personages uit de reeks komen ook hier aan bod, allemaal vertolkt door acteurs die lichamelijke kenmerken dragen van de (oudere) personages die zij hier interpreteren. Dus wie nog eens lyrisch wil sofachillen bij het (terug)zien van Livia Soprano, Junior Soprano, Paulie Walnuts, Silvio Dante, Pussy Bospensiero, Artie Bucco en zelfs een jonge Carmela … het kan hier allemaal. De mooiste castingkeuze is uiteraard die van Michael Gandolfini. De echte zoon van James Gandolfini mag hier tijdens het tweede deel van de prent in de huid kruipen van zowel zijn biologische als zijn fictieve vader. Zoals een West-Vlaming zich op een onbewaakt moment zou kunnen laten ontvallen: tes skòne.

En dat geldt eigenlijk voor de volledige film die fanservice moeiteloos weet te mengen met historische relevantie. Al wringt het wel een beetje om deze serpentineplot gekeurslijfd te zien binnen twee uur. Ergens zingt een vogeltje op een vers geëpileerde schouder dat het misschien toch maar beter was geweest om een losstaande ‘wat vooraf ging’-prequelminireeks te draaien. En wat hier nu op twee uur geprangd ziet te laten chambreren binnen zes of acht uur. Los daarvan kijk je ook maar best naar deze film als je 'The Sopranos' in al hun volle glorie hebt gezien. Als losstaande film zal 'The Many Saints Of Newark' je niet regelrecht naar de serie leiden, maar als habitué in het Sopranosuniversum is het meer dan geestig om hier twee uur lang dubbele bodems te ontdekken naar een van de allerbeste televisie-epen ooit. Dus ja, fanservice om van te likkebaarden is dit zeker. Maar dus ook iets te gecondenseerd om er een echt episch gevoel bij te krijgen. 

Alex De Rouck