Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Bittersweet Sixteen
Voor wie zich zou afvragen hoe een John Hughes-film er zo’n vijfendertig jaar nadat er John Hughes-films waren zou kunnen uitzien met een Belgische/Vlaamse saus erover … zo dus.
Waarmee de schrijfduivel dezes niet beweert dat 'Bittersweet Sixteen' de gravitas heeft van een John Hughes-film … no sirree … want fair is fair, dat zullen ze bij Interceptor NV … excuus … Max Rockatansky Productions ook wel weten. Ook fair is de melding dat er in 'Sixteen Candles' grappen zaten die minder leuk zijn dan sommige in 'Bittersweet Sixteen'. En voor de rest heeft het weinig zin om Amerikaanse tienerfilms uit de jaren tachtig te vergelijken met een Vlaamse tienerfilm uit 2021. De enige pertinente vraag die een antwoord verdient is of de tienermeisjesdoelgroep er wat aan heeft … en ja, dat zal wel zeker. Films met de vinger aan de pols van de doelgroep durven nogal eens resoneren, en er is gezien de vlotheid waarmee 'Bittersweet Sixteen' in elkaar steekt geen reden om aan te nemen waarom dat hier niet zo zou zijn.
Puur filmisch is er op zich weinig verrassends te rapen - de blauwdruk van dé tienerkomedie wordt vrij risicoloos gevolgd. Al zal je die kritiek niet horen bij meisjes van zestien die waarschijnlijk niet eens met die blauwdruk zijn bekend. Tenzij ze uit een cinefiel nest komen natuurlijk. Nadat Jan Verheyen met 'Red Sandra' een film draaide samen met echtgenote Lien Willaert breit hij ditmaal de familiebanden nog verder uit door dochter Anna een platform te geven waarop ze haar op persoonlijke ervaringen gebaseerde scenario kon (mee) verfilmen. 'Bittersweet Sixteen' een autobiografische film noemen is minstens twee melkwegstelselstappen te ver, maar toch zijn er raakpunten die gebaseerd zijn op ‘het ware leven’: het kind van rijke ouders zijn, de strijd van de eenzaat of het buitenbeentje tegen pestkoppen en zelfs een paar duidelijke knipogen naar de horrorfilmfascinatie die de Verheyens niet onder stoelen of banken steken.
Sympathiek is het allemaal wel in dit meisjesgeoriënteerd verhaal waarin de bijna zestienjarige Lotte (een debuterende Yana Steenhout) zich op school geconfronteerd ziet met pestgedrag door de rijke en hypocriete Astrid (een ook al debuterende Ninalotte Roose). Al kan je daardoor met 'Bittersweet Sixteen' misschien wel aan de slag als didactisch materiaal om te wijzen op het gevaar van pesten en aanverwante maatschappelijke ongelijkheden, kleine kans toch dat de doelgroep deze film als ogenopener zal omarmen. Zeker omdat de pestinsteek hier eigenlijk dient als het begin van een wraakverhaal met een oog om oog, tand om tand-insteek. Diep graven doet het dus allemaal niet, maar dat zal ook niet de bedoeling zijn geweest. Het is natuurlijk geen film van de familie D’Ardenne.
Los daarvan is 'Bittersweet Sixteen' af en toe genuanceerder dan je zou geneigd zijn te denken: het personage van Lotte is op zich sterk genoeg om op eigen benen te staan, maar sterk genoeg is niet altijd ehm … sterk genoeg om zonder emotionele kleerscheuren de vormende tienerjaren door te komen. Al komt ook de grove borstel langs: Roose legt de bitchyness er vaak iets te dik op en een centrale lesbische relatie die weliswaar ten dienste staat van de plot is ook niet altijd geloofwaardig uitgetekend. Maar daar zal de beau monde-jeugd niet om malen: het drama wordt nooit te zwaar, de feesthumor primeert en het ziet er allemaal gesuikerd genoeg uit om de middelbareschooldoelgroep negentig minuten te entertainen.
En wie weet komt er wel een pester door inkeer door. Of misschien gaat er zich wel iemand in het oeuvre van Boris Karloff verdiepen. Of in de Grote Winkler Prins … excuus, op Wikipedia eens opzoeken waar nu net het verschil zit tussen een lama en een alpaca. Wie zal het zeggen?