Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Flag Day
Dat Sean Penn telkens hij zijn regiepet opzet zijn voorliefde voor Amerikaanse cinema uit de jaren zeventig toont is geweten bij iedereen die 's mans regiecarrière van nabij volgt. Cinema zonder franjes waarin hij de kracht van verhalende filmmakers koppelt aan meer karakteromarmende sfeercomponenten.
Het is wel al een tijd geleden dat Penn met die aanpak echt wist te bekoren: in 2007 met 'Into The Wild' om precies te zijn waarin hij de knappe vertolking van Emile Hirsch extra ademruimte gaf door diens gevoelens ook mooi weer te geven in de even knappe soundtrack van Eddie Vedder. Sinds dat schone wapenfeit is Penn wat op zoek naar zijn regiematige mojo: het uit 2016 stammende 'The Last Face' werd tot bloedens toe neergesabeld en haalde zelfs nauwelijks de zalen. Zijn zesde langspeler 'Flag Day' werd iets beter onthaald, maar moet zijn publiek toch ook in de VOD-, streaming- en schijfjesmarge gaan zoeken. Voor zover dat nog marges zijn.
Maar veel tamtam is er niet te bespeuren rond deze vlagdag en een terugkeer langs de grote regiedeur is dit niet voor Penn. Er zijn weliswaar best geslaagde momenten te vinden in deze prent, echt in elkaar haken doet het niet. Het lijkt wel alsof Penn dat zelf ook wat in de gaten had, daar hij in nogal wat scènes de sfeer en visuele omkadering laat primeren, onder meer door het inlassen van montages met oude camcorderbeelden. Penn was oorspronkelijk enkel als acteur betrokken bij het project en 'Flag Day' stond ook een tijdje op de regieplanning van Alejandro Gonzalez Inarritu. Maar uiteindelijk regisseerde Penn dus zelf, en hij maakte er meteen een familiaal onderonsje van. De hoofdrol schonk hij aan dochter Dylan en ook zijn zoon Hopper Jack doet mee. Penn vertolkt zelf de centrale hoofdrol, en zowel Dylan als Hopper Jack vertolken zijn filmkinderen. Indien Robin Wright zich ook nog voor deze film zou hebben geëngageerd dan was het familieplaatje compleet. Maar aangezien hun huwelijk in 2010 werd ontbonden zat die reünie er waarschijnlijk niet echt in.
'Flag Day' is gebaseerd op ware feiten en haalt het grootste deel van de verhaalmosterd uit het in 2004 verschenen boek 'Flim-Flam Man: The True Story Of My Father’s Counterfeit Life' dat journaliste Jennifer Vogel schreef over haar vader John. In een poëtische bui kan je die man omschrijven als een dromer met onvervulde plannen, een avonturier, een ondernemer en een fantast - zij het er wel een die voortdurend met zichzelf in de knoop zat en daardoor ook zijn kinderen een hobbelige en gedenkwaardige jeugd bezorgde. Wars van alle romantiek kan je hem echter ook zien als een liegende en bedriegende misdadiger die een celstraf van vijftien jaar kreeg wegens een bankoverval en die in 1995 even spoorloos verdween nadat hij eerder was gearresteerd wegens het drukken en verspreiden van ruim twintig miljoen valse dollars. Al hebben andere bronnen het ook over meer dan dertig miljoen. Het waren er in elk geval meer dan genoeg.
Vogel schrijft in haar boek niet alleen over de strapatsen van haar vader, maar ook over haar jeugdjaren met hem. Hij liet zijn kinderen geregeld in de steek, en voeg daar nog de karakterbuien van een aan alcohol verslaafde moeder aan toe en je hebt genoeg elementen voor een weerbarstige coming of age-kroniek. Al ligt de nadruk vooral op de interactie tussen John en een al volwassen Jennifer die hem opzoekt terwijl ze studeert en later aan de slag gaat als journaliste en daarbij meermaals probeert om haar vader op het rechte pad te krijgen. Wat niet echt lukt.
Op de soundtrack kiest Penn opzichtig voor een grotendeels samen met Glen Hansard gecomponeerde score van alweer Eddie Vedder om het allemaal als een melancholische roadmovie te laten klinken. Waar hij trouwens geregeld netjes in slaagt. Ook al weet Penn als acteur perfect hoe hij een onsympathiek personage sympathiek moet inkleuren, de confrontaties tussen (de echte) vader en dochter vatten nauwelijks vuur waardoor een potentieel boeiend en groter dan het leven-verhaal zelden de juiste stroomversnelling vindt. Schrale troost van diens is het feit dat er tussen het ietwat ontwrichte radarwerk van 'Flag Day' wel degelijk een goede film verborgen zit. Wat het uiteraard dubbel frustrerend maakt dat die er niet in vol ornaat is uitgekomen.