De rijken der aarde. Hun voordeur, zolderraam of dakgoot durven al eens geviseerd te worden door aardbewoners met een dievendiploma als opstapje om binnen te geraken in het vaak niet zo nederig stulpje om daar dan een paar rijkdommen te ontfutselen.
Toby (George MacKay) is zo’n dakgootklimmer. Hij breekt echter niet in om spullen te stelen, maar om op een woonkamermuur als sociaal statement de graffitiboodschap I Came By te spuiten. Waarmee meteen de titel is verklaard. Hij breekt dan ook niet in bij zomaar iedere rijkeluis, maar vooral bij degenen die zich niet zo genereus verrijken en vaak geen aandacht hebben voor zij die het moeilijker hebben in het leven. Zo’n slachtoffer is bijvoorbeeld een voormalig rechter (Hugh Bonneville), perfect om gegraffitibomd te worden volgens Toby. Wanneer hij er op een onzalige avond inbreekt vindt hij echter een (spoiler) in een (spoiler) waarna … waarna regisseur/coscenarist Babak Anvari bewijst dat hij Hitchcocks 'Psycho' een fiks aantal keer heeft gezien door het aanvankelijke hoofdpersonage aan de kant te schuiven en de focus te verleggen naar een familielid - in dit geval Kelly MacDonald als de moeder - en een kennis van de verdwenene - in dit geval Percell Ascott als Toby’s voormalige inbraakpartner - die op eigen houtje de waarheid te proberen achterhalen.
'I Came By' toont zijn thrillerpotentieel vooral in het eerste deel: het voorspel doet mooie dingen verhopen, maar uiteindelijk blijkt dat iedereen voor het zingen de kerk al uit is. Het tweede deel stelt met andere woorden teleur omdat Anvari in plaats van een rechte thrillerlijn te trekken kiest voor een slalomaanpak met een paar onhandig geplaatste hindernissen. Al heeft hij met Bonneville wel een wapen in huis dat in elk zichzelf respecterend stukje leesvoer over 'I Came By' wordt afgevuurd. Want ja, de doorgaans zo brave man - de adoptiepapa van Paddington for crying out loud - kruipt hier in het afgetrainde lichaam van een psychopaat die zijn slachtoffers met duivels genoegen in stukken zaagt. En dat gebeurt natuurlijk niet onbesproken.
Dat die opvallende casting uiteindelijk boeiender lijkt op (virtueel) papier dan op het scherm - ook Bonnevilles personage krijgt kletsen van de slalomweeromstuit - is aan de eindmeet bijkomend bewijs dat 'I Came By' de vuist die nodig was om de brug te maken van interessante naar geslaagde thriller niet weet te maken.