Hondenfluisteraar? Verwen jezelf met een bordje Friskies en Frolic en nestel je voor je thuisbioscoop voor 'Dog'. Al kan je desgewenst ook Channing Tatum tegen je been laten kwispelen. Want die doet ook mee. Niet alleen dat, hij regisseerde ook mee. Hij deed dat samen met productiepartner Reid Carolin, met wie hij eerder al samenwerkte in 'Magic Mike', 'Magic Mike XXL', 'White House Down', '22 Jump Street en 'Logan Lucky'. En nu vonden ze elkaar dus ook op de regisseursstoel.
Voor een verhaal over een Army Ranger - vertolkt door Tatum zelf - met aan de strijd in het Midden-Oosten gelieerde persoonlijkheidsstoornissen. Hij reist met een Mechelse herder van Washington naar Arizona om er de begrafenis bij te wonen van het voormalig baasje van de hond, meteen ook een ex-strijdmakker van Tatum. Tatum doet dat vooral uit eigenbelang: als hij de taak tot een goed einde brengt doet zijn overste een paar goede woordjes voor hem zodat hij terug naar het leger kan. Een buddyroadmovie met een hond dus. Een goed getrainde hond zelfs, want het edele dier is eigenlijk het enige wezen dat deze film enigszins op koers weet te houden.
Al zijn het eigenlijk drie goed getrainde honden, want hond Lulu wordt vertolkt door - in willekeurige volgorde - Britta, Lana 5 en Zuza. Neem de hond(en) weg en je krijgt al bij al een nogal pruttelende film. Tatum is weliswaar aimabel in de hoofdrol, maar het script brengt weinig nuance in zijn kaarsbranderij voor oorlogsveteranen en de regie is te slap om het visueel interessant te maken. En verhaalmatig is het ook niet je dat: zo hoef je niet eens zo oplettend te zijn om na een kwartier al te weten hoe de film gaat eindigen.
Los daarvan zijn er meermaals momenten waarop het voelt alsof 'Dog' alsnog het juiste pad vindt, maar echt vuur vatten doet het niet. Of hoe cinema ook te laid back kan zijn. Al was de film in Amerika een verrassende hit: de 'macho’s mogen ook huilen'-insteek wierp dus duidelijk zijn vruchten af, alle woefs nog aan toe.