Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Nowhere Special
Wat doe je als je te horen krijgt dat je maar drie maand meer te leven hebt? Voor de vijfendertigjarige glazenwasser John (James Norton) uit Belfast betekent die vraag niet meteen schipperen tussen pakweg het luisteren naar de rode, blauwe of witte van The Beatles of het even pakweg herlezen van Stephen Kings 'Christine', 'The Dead Zone', 'Pet Semetary' of '11.22.63'.
Staat hem wel te doen: het vinden van een adoptiegezin voor zijn vierjarige zoon Michael (Daniel Lamont). Michaels moeder verdween destijds met de noorderzon toen de kleine uk zo’n zes maand was, en al die tijd stond John op z’n eentje in voor de opvoeding van zijn zoontje. John heeft geen familie of vrienden die gekwalificeerd zijn om Michael op te vangen na zijn dood, dus gaat hij met een maatschappelijk werkster op zoek naar geschikte ersatzouders. Ziehier de tragiek van 'Nowhere Special' in een notendop.
Uberto Pasolini - zowel regisseur, scenarist als producent van deze prent - las dit intrieste verhaal in een krant en vond er inspiratie voor een fictieve invulling ervan. Met personages die speciaal voor de film zijn gecreëerd dus. Om zich terdege in de materie in te leven en om zijn script zo realistisch mogelijk te maken contacteerde Pasolini maatschappelijk werkers, adoptiebureaus en zelfs adoptieouders. Pasolini kiest niet voor een donkere invulling of voor plotpolonaises om alles extra dramatisch of verhalend te maken. De emoties vloeien voort uit de karakters zelf: zien hoe James en Michael met elkaar interageren volstaat om het onomkeerbare drama te voelen en te vatten.
Want puur plotmatig maakt Pasolini er zich soms te gemakkelijk vanaf, getuige bijvoorbeeld de scène waarin John zijn gram haalt door een paar eieren tegen de ruiten te gooien van een vervelende kwast. Ook de metaforen zijn soms iets te gemakkelijk, zoals in de scène waar Michael bij een dode kever aan John het concept van de lichaam en de ziel duidt. Door het sentiment niet te laten doorwegen en te gaan voor een verhaal waarin de emotie regeert krijg je een film die afstandelijker overkomt dan hij waarschijnlijk is.
Pasolini rangeert de grootste potentiële tranentrekkers resoluut op een zijspoor en toont niet hoe John de diagnose van zijn hersentumor krijgt en uiteindelijk ook sterft. Een slimme zet, daar je dat als kijker niet hoeft te zien om de tragiek te snappen. En het biedt Pasolini ook de kans in een film die eigenlijk over de dood gaat vooral het leven te eren. Het resultaat is manna voor de liefhebbers van tedere cinema die het extra zullen weten te smaken door de naturelle acteergratie van Norton en de piepjonge Lamont op het voorplan.