Drama kan ook te melo worden. Zo ook in 'Mothering Sunday' waar de protagoniste maar liefst twee liefdes-van-haar-leven verliest: een door een auto-ongeval en een door een hersentumor. Je kan daarbij al dan niet discreet naar een zakdoekje of hemdsmouw grijpen of je luidop ongegeneerd afvragen of het tranentrekken niet allemaal wat teveel van het goede of slechte is. Of je kan je die vraag niet stellen, en ook het snotteren laten voor wat het is. En zo gewoon ontdekken dat de eigenlijke schuivingen van de plot zijn ondergeschikt aan de mooi filmische manier waarop cineaste Eva Husson dit verhaal uit de doeken doet. Verpakking versus inhoud, dus.
Springend in de tijd, ruimte latend voor interpretatie … het houdt je wel bij de pinken. Zeker als het allemaal gekoppeld is aan fijne vertolkingen, schone decoreringen in luxueuze landhuizen en omliggende groene longen en een plot die - ondanks de overdosis melodrama - toch een fijne menselijke geur afscheidt waarrond je kan filosoferen over de vergankelijkheid van de dingen.
Dat het allemaal ook literair aanvoelt komt dan weer omdat 'Mothering Sunday' gebaseerd is op de gelijknamige in 2016 verschenen roman van de Britse auteur Graham Swift. En omdat het hoofdpersonage uiteindelijk een succesvol schrijfster wordt. Al leer je Jane Fairchild - een zich meermaals letterlijk blootgevende Odessa Young - vooral kennen op Moederdag 1924 wanneer ze nog als huisbediende werkt op het landgoed van de Nivens, verpersoonlijkt door Colin Firth en Olivia Colman. Op die zonnige zondagnamiddag krijgt ze vrijaf en bezoekt ze stiekem Paul Sheringham (Josh O’Connor) op een nabijgelegen landgoed. Die Paul maakt zich op voor een gedwongen huwelijk met de dochter van nog een bevriend echtpaar, en geniet die namiddag als het ware van een laatste onbekommerd seksueel samenzijn met Jane, met wie hij al een tijdje een verhouding heeft.
Passie en onderdrukte gevoelens gemixt met diepe oorlogswonden … Husson brengt het allemaal netjes in beeld. De latere wederwaardigheden van Jane hebben minder impact en zijn er vooral om te weten hoe het Jane is vergaan na de dood van James. En je krijgt haar zelfs ook even op hoogbejaarde leeftijd te zien, wanneer ze wordt vertolkt door de toen vijfentachtigjarige Glenda Jackson - in haar eerste bioscoopfilmrol sinds 1990 dan nog wel.
Je kan 'Mothering Sunday' dus zeker een beetje knies- of balorig bekijken als afstandelijke cinema, maar je kan je ook traag maar zeker in de ban laten slaan door de voortreffelijk highbrow vormgegeven karakterduwende tragiek die verlangen en verlies verbindt als een kronkelende slingersliert. Keuzes, je moet ze soms maken in het leven.