Geen idee hoe het zat met de Emily waar Paul Simon en Art Garfunkel anno 1970 naar op zoek waren, maar de Emily waar alles hier om draait wil niet echt gevonden worden. En zeker niet aan het eind van de prent. Het criminele pad waar ze op verzeild is geraakt maakt haar immers gezocht door andere criminelepadbewandelaars en door de autoriteiten. Draaf Emily, draaf.
'Emily The Criminal' scoort goede punten op verschillende niveaus: het is een sterke hoofdrolshowcase voor Aubrey Plaza, het is een schijnbaar eenvoudig opgebouwde maar toch urgente misdaadthriller die tussendoor maatschappijkritische klanken laat horen en het is een mooi langspeeldebuutvisitekaartje voor regisseur John Patton Ford die genoeg had aan een kleine twee miljoen en twintig draaidagen om deze brok adrenaline verwezenlijkt te krijgen. Al duurde het naar eigen zeggen uiteindelijk wel zo’n tien jaar vooraleer hij zijn project gefinancierd en gemaakt kreeg. Geduld, schone zaak, etcetera.
Vraag is: zou Emily ook crimineel zijn geworden indien ze niet in geldnood zat? Ze moet haar studieschulden afbetalen en vindt geen degelijk werk omdat ze een vechtpartij en rijden onder invloed op haar strafblad heeft staan. Om de eindjes toch aan elkaar te kunnen knopen werkt ze voor een cateringbedrijf onder een soort flexi-jobstatus. Tot ze in contact komt met een bende kredietkaartfraudeurs: een flatscreentelevisie kopen met een valse kredietkaart levert haar tweehonderd dollar op en voedt de honger naar meer. Veel meer. En brengt haar in contact met heel gevaarlijke individuen die nog veel meer willen.
Wat het meteen niet zo moeilijk maakt om luidop te supporteren voor misdadigster Emily daar haar tegenstanders pas echte schurken zijn. Niet dat Ford tussen de regels door niet wijst op de kick van het ongeoorloofd geld verdienen op de kap van anderen, wat in tijden van toenemende phishing en scamming toch een bittere nasmaak nalaat. Maar preken doet Ford niet: enkel registreren en een beetje manipuleren en tegelijkertijd laten zien hoe vlot geolied een misdadige oplichtersorganisatie werkt binnen de tandwielen van het dagelijkse (economische) leven.
'Emily The Criminal' doet door de misdaadfilminsteek en trefzekere opbouw tot op zekere hoogte wat denken aan Josh en Benny Safdies 'Good Time' en 'Uncut Gems' – twee films waarmee het mooi vergelijken valt. Al toont Ford een eigen mooi uitgebalanceerde smoel, gravend in een eigen verleden waarin ook hij zich geconfronteerd zag met studentenschulden en restaurantjobs. Een sterk debuut dat al meteen doet uitkijken naar de opvolger, zowaar. Wat die ook mag zijn.
Alex De Rouck
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.