Zouden Hercule Poirot en Benoit Blanc goede vrienden zijn in een parallel universum, of zouden ze elkaar toch maar verwaande windhanen vinden? Het is een hypothetische vraag die al stelbaar was na 'Knives Out' en die drie jaar later nog steeds relevant is bij opvolger 'Glass Onion', Rian Johnsons speelse whodunit die op de affiche en afgeleid marketingmateriaal de ondertitel 'A Knives Out Mystery' meekreeg.
Net als met 'Knives Out' out Johnson zich als een groot connaisseur en bewonderaar van Agatha Christie, zowel op het vlak van plotinsteek als -uitwerking. Op het menu dus opnieuw een verzameling zich in elkaars gezelschap bevindende individuen die zich geconfronteerd zien met moord, doodslag en andere egocentrische schaakbordbewegingen van een (wraakzuchtige) snoodaard die hoopt met zijn/haar euvele daad weg te komen. Dat de Agatha Christie-vibratie deze keer wat minder fonkelt, komt door de moderne setting. In 'Knives Out' leek het landgoed van de rijke Thrombeys wel geteletijdmachiend uit het oeuvre van Christie, bij het met infrarood ingepakte stulpje waar Johnson ditmaal mee uitpakt is dit minder het geval. Al zit er tussen de glasvezels en -koepels wel degelijk een oudeschoolmysterie verpakt.
Met op het voorplan een Elon Musk-achtige rijkaard (Edward Norton) die naar jaarlijkse gewoonte een handvol acolieten uitnodigt voor een luxueus samenzijn. Ditmaal verwelkomt hij hen in zijn glazen villa op zijn Grieks privé-eiland waar hij iedereen een spannend moordmysterie belooft. Bedoeling is dat hij zijn eigen dood ensceneert zodat iedereen daarna kan uitzoeken wie hij als dader had aangeduid en hoe de klok rond de klepel past. Blijkt echter dat Blanc – een zich alweer zichtbaar amuserende Daniel Craig – ook is uitgenodigd, of toch minstens op het appel verschijnt. Het hoe, waarom en door wie is een van de vele vragen in dit mysterie waarin uiteraard ook echte slachtoffers vallen. Met ook hier ruimte voor de hoe, waarom en door wie.
Johnson liet zich na de release van 'Knives Out' al ontvallen dat hij een fan was van Herbert Ross’ fel onderschatte Christievariante 'The Last Of Sheila' uit 1973 en die film dwaalde duidelijk opnieuw bovenaan zijn denkraam toen hij aan het script begon van 'Glass Onion'. Getuige de boot- en eilandsetting uit die film die Johnson hier netjes (kopi)eert. Net als bij 'Knives Out' pakt Johnson opnieuw uit met een geinige whodunitplot die je meermaals op het verkeerde been zet en uitpakt met een gigantische flashback om het een en ander in een aangepast perspectief te zetten. De leut haalt het met vlag en wimpel van de spanning, maar dat is uiteraard de charme van Johnsons whodunitaanpak en bij uitbreiding ook wel van het volledige genre, daar er altijd wel wat te lachen valt bij het ontrafelen van een plot waarin rijke sujetten elkaar naar het leven staan terwijl ze laveren tussen duistere seks- en geldgeheimen.
Dat 'Glass Onion' het (net) niet haalt van 'Knives Out' is geen reden om deze keer minder te genieten van Craigs Louisiana-speurneus. De iets lagere quotering is er enkel maar omdat de cast waarmee Craig drie jaar geleden was omringd fijnmaziger was en omdat Johnson bij de plotafhandeling het gaspedaal wat te pompeus indrukt. Eerder nuchtere kanttekeningen dan verzuchtingen van een teleurgestelde kijker, dat gezift in de voorgaande zin trouwens. Kortom: de vorige zaak van de last of the gentlemen sleuths had iets meer panache, maar ook deze glazen ajuin zal je detectivehart majorettestokgewijs weten te verblijden. Of zou dat toch moeten doen.
Johnson voegt voor het jolijt ook wat bekende koppen-cameo’s toe om het tong in de kaak-gehalte nog wat op te schroeven. Uitkijken daarbij is het naar de korte Zoom-verschijning van Angela Lansbury die haar filmcarrière hierdoor postuum afsluit met een hele dikke Jessica Fletcher/Miss Marple-knipoog.
Alex De Rouck
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.